)
Het verhaal van de Kleine Zeemeermin werd in 1836 geschreven door Hans Christian Andersen. In de Disney versie eindigt de zeemeermin Ariel (in het originele verhaal heeft ze geen naam trouwens) in de armen van haar prins, als volwaardig mens. Ze viel voor zijn charmes terwijl ze hem van een verdrinkingsdood redde en offert haar tong op aan een Toverheks in ruil voor een stel benen. Ze komt aan land en charmeert de prins, hoewel ze hem niet veel kan uitleggen, zonder tong. Op Disney’s magistrale wijze komt het toch nog allemaal goed, maar Hans had het niet zo gewild.
Ten eerste heeft Disney weggelaten dat de prijs voor benen nog hoger was: bij elke stap voelde het voor de kleine zeemeermin alsof er vlijmscherpe messen in haar benen werden gestoken.. lekker hoor ;)
Daarnaast had H.C. Andersen het einde anders geschreven: de prins ging op zoek naar een prinses. Hij vindt een geschikte kandidaat en kondigt hun huwelijk aan. De kleine zeemeermin is de wanhoop nabij, want ze is hotel de botel verliefd op haar prins, en nu ze haar tong en staart heeft geruild tegen twee benen kan ze niet meer terug naar haar familie. Haar zussen weten raad, en adviseren haar om de prins te vermoorden met een magisch mes (die hebben ze gekregen van de toverheks, in ruil voor hun lange haar), zijn bloed zal haar vinnen terugbrengen. Dat moet dan wel voor zonsopkomst gebeuren, anders gaat ze zelf dood. De kleine zeemeermin kan het echter niet over haar hart krijgen haar prins te vermoorden, en in plaats daarvan stort zij zich in het schuim van de zee. Dit is waar Hans zijn verhaal wou laten eindigen, maar zelfs hij vond het wellicht een beetje te cru. Daarom paste hij het een klein beetje aan, ze sterft niet in het schuim, maar wordt een dochter van de lucht, moet 300 jaar lang goede daden verrichten en mag dan met ziel en zaligheid naar de hemelen vertrekken. Moraal van het verhaal? Je bent beter af als vis?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten