[review] Grizzly Bear, Ancienne Belgique, Brussel

What a difference a day makes...

Waar ik gisteren nog een halve zenuwinzinking had tijdens het concert van Sigur Rós in Keulen, was vandaag een heerlijke dag vol goede muziek en leuke onverwachte ontmoetingen.

Na een hele korte nacht stapte ik in de Flixbus naar Brussel, voor een dagje cityhoppen en het concert van Liima en Grizzly Bear. Even een dagje anoniem rondhobbelen, precies wat ik nodig had. Ik was ultiem vroeg bij de venue (want tja, wat moet je anders?) waar ik aan de praat raakte met een in Wenen wonende Spanjaard die zo mogelijk net zo groot fan is van Grizzly Bear als ik. We bleken meer bands gemeen te hebben, en dat is altijd een goed uitgangspunt voor een avond kletsen. (niet tijdens het concert, uiteraard)

Omdat ik zo vroeg was en al een buddy had gemaakt, kwam ik met m'n snufferd pal vooraan in het midden. Super chill! Even een sanitaire stop, beentjes strekken, en toen was het alweer tijd voor Liima. Deze Deens/ Finse band bestaat voor driekwart uit leden van Efterklang (liefde!) en maakt heerlijk dansbare muziek. Ik zag ze ooit eens op Haldern Pop, maar vanwege een blessure kon ik toen niet voluit dansen. Nou, dat heb ik nu goedgemaakt. ;) Ik word altijd zo blij van deze muzikanten, en ze hebben er zelf ook altijd zo veel zin in. Altijd mooi om te zien, beter dan van die chagrijnige types op het podium. Tijdens het concert had ik nog oogcontact met de zanger en de dorky bassist, oehlala... :P

En dan Grizzly Bear! Het was alweer veel te lang geleden dat ik ze live zag, en nu ze eindelijk een nieuw album hebben staan ze weer volop op mijn muzikale radar. En wat een nieuw album... Ik was na drie luisterbeurten al helemaal om, Painted Ruins is wederom een kneiter van een album! Alle albums van Grizzly Bear zijn van een hoog niveau, dus maakt het het wachten iets minder erg.

Wat voor mij Grizzly Bear zo speciaal maakt is het feit dat ieder bandlid extreem getalenteerd is, meerdere instrumenten beheerst en ook nog eens een prachtige stem heeft. Iedereen voegt wat toe aan het geheel, wat vaak subtiel gelaagd is en niet per se meteen alles prijsgeeft. Ik geef zelf de voorkeur aan Ed Droste's (hoge) stem, het lijkt echt alsof het zingen hem totaal geen moeite kost. Maar ik snap ook goed dat anderen voor Daniel Rossen's vocals gaan, die zijn ook echt hemels.

Eigenlijk heb ik het hele optreden met een glimlach gestaan, met soms een flinke dosis kippenvel en een traan. De setlist is om door een ringetje te halen, van ieder album wel wat - zelf Shift en On a Neck, On a Spit passeren de revue. En bij het bloedmooie Foreground kreeg ik het ijs-koud, om van de afsluiter Sun in Your Eyes nog maar te zwijgen...

By the look on your face
The burden's on your back
And the sun in your eyes

[review] Sigur Rós, Palladium Keulen

Na een hele drukke, vermoeiende en emotionele week ging ik op vrijdagmiddag met Georg en Eefje op pad naar Keulen, de stad waar we in 2008 ook al eens Sigur Rós zagen. In dezelfde venue nog wel, de Palladium - a.k.a. galmende fabriekshal. Voor Duitse begrippen konden we lekker doorrijden op de Autobahn en parkeren verliep ook vlotjes, zodat we ruim op tijd een plekje in de zaal konden bemachtigen. We hadden bedacht wat verder in de zaal te gaan staan, om zo goed de lichtshow te kunnen zien.

Voordat het uberhaupt begonnen was kreeg ik al een lichte paniekaanval (te veel mensen, te druk, te lawaaiig) en tijdens het concert werd het er helaas niet beter op. Er kwamen ook nog eens een pijnlijke voet en wat andere fysieke ongemakken bij: niet te doen. In de pauze (hallelujah voor pauzes) ben ik even wat gaan eten en drinken en heb ik besloten op boven op het balkon te gaan kijken. Nouja, van dat kijken kwam niet veel terecht vanwege de uitermate hoekige opbouw van de zaal (iedereen moest een heel stuk naar voren hellen om iets te kunnen zien van het podium). Dus ben ik tegen een hekje gaan zitten, om zo even tot rust te komen. Yoga-oefeningen tijdens een concert, that's a first. ;)

De ontspanningsoefeningen hielpen, dus heb ik nog best wat kunnen genieten tijdens de tweede helft. En tijdens de afsluiter (Popplagið) kwam er naast de gebruikelijke emoties nog veel meer los, en het kwam van diep. Categorie ugly cry, zeg maar. Luchtte wel enorm op!

Deze avond komt zeker niet in de top van Sigur Rós concerten, daarvoor was ik te veel afgeleid en had ik te veel last van vanalles en nog wat. Maar het was wel een goed voorbeeld van de therapeutische werking van muziek, dat effect heeft het tenslotte al járen. En ik weet nu ook: ik ga niet meer naar deze zaal, tenzij ik vooraan tegen een hekje kan leunen...

[review] Sigur Rós, Oosterpoort Groningen

Mijn 10e (tiende!) Sigur Rós concert, in negen jaar tijd - wow. Ik had dat echt niet durven dromen toen ik in 2008 (na 8 jaar wachten) ze eindelijk eens live zag, en dan meteen vier keer in één jaar. Als ik terugkijk had ieder concert wel iets bijzonders, met een bepaalde mate van tranen en kippenvel. Ik ben in die tijd veranderd, maar de band ook. De tijden van blazerssectie en strijkkwartet lijken voorgoed voorbij, en hoewel ik het soms mis kan ik de 'nieuwe' Sigur Rós ook zeker live waarderen. Stilstaan is nooit goed, ook niet voor je favoriete band. ;)

Maargoed. Nummer TIEN dus. Meteen mijn eerste bezoek aan de Oosterpoort in Groningen, een stad waar ik graag kom maar die gewoon té ver is voor een dagje op en neer. Een mooie zaal, qua indeling doet het me denken aan de grote zaal van Muziekgebouw Eindhoven. Het geluid is vanavond echt PERFECT (kan de Afas nog een puntje aan zuigen) en we hebben een mooi plekje rechtsvoor (bij Orri) kunnen bemachtigen. De volgende keer, 13 oktober in Keulen, gaan we voor een plekje in het midden en dan iets verder naar achter - al is zo'n hek zeker wel handig tijdens het concert. Zeker vanavond: mijn voeten doen zeer en ik merk dat ik echt te weinig heb geslapen vannacht.

De setlist is grotendeels hetzelfde vanavond, alleen Dauðalagið ontbreekt vanavond. Ik vond het leuk om de nieuwe nummers nogmaals te horen, en ik vond ze zelfs nóg iets beter dan gisteren. Ik had van tevoren eigenlijk een beetje mijn twijfels over een back-to-back SR ervaring - gaat het niet vervelen?

Het antwoord op de tweede vraag is simpel: nee. Natuurlijk heb ik de set al gehoord, maar je gaat toch op andere dingen letten. Gisteren heb ik vooral Georg en Jonsí geobserveerd, vandaag was Orri aan de beurt. En de conclusie is dat 'ie toch echt één van de beste drummers ter wereld is. ;) (ja, ik ben bevooroordeeld). Wat gaat die man tekeer zeg! En een paar secondes later speelt 'ie weer heel bedachtzaam en gevoelig. Je moet het maar kunnen...

Ik heb meer van de lichtshow meegekregen, omdat ik iets minder emotioneel was. Hoewel, minder... bij Popplagið stond ik gewoon wéér te spacen, maar wel minder intens dan gisteren in Amsterdam. Na afloop heb ik nog een drumstok weten te bemachtigen (yay!) een mooie toevoeging aan mijn Sigur Rós collectie en een aandenken aan mijn 'jubileum concert'.

[review] Sigur Rós, Afas Live, Amsterdam

Wat is er leuker dan naar een concert te gaan van je favoriete band? Drie keer gaan, waarvan één keer gratis! Begin dit jaar heb ik een paar uur 3fm doorstaan, om zo kans te maken op twee gratis kaarten - en dat is me dus gelukt. Ik had van tevoren niet heel veel 'ingeluisterd': dat hoeft in principe sowieso niet (ken het toch wel!) en er staat nog vrij weinig online qua nieuwe nummers. Ik ging dus onvoorbereid, maar wel met goede zin richting de HMH - Bijlmer Bier Bajes - oh ik bedoel Af(w)as Live...

Ik was er mooi op tijd (yay, geen file!) en kon dus een mooi plekje aan het hek claimen. Een hek is nooit een overbodige luxe bij een Sigur Rós concert, ik dreig nogal eens om te vallen tijdens m'n 'spacey dansmoves'. Mijn lijf reageert nu eenmaal op een bepaalde manier op de muziek van deze IJslandse mannen, ik kan dan écht niet stilstaan!

Omdat ik morgen en volgende week nog een keer ga, kan ik de show vanuit verschillende perspectieven beleven. Vanavond staan we recht voor Georg, die altijd bijzonder relaxt z'n ding staat te doen. De avond is opgesplitst in twee delen, met daartussen zo'n 20 minuten pauze. Ik wist niet zo goed wat ik daar van zou gaan vinden, maar het was eigenlijk niet heel storend. En je kunt halverwege al een beetje gaan bespreken met je concertmaatjes. ;)

Er worden vanavond een aantal nieuwe nummers gespeeld, maar de nadruk ligt vooral op oud(er) werk. Nu heeft Sigur Rós een gigantisch oeuvre, en blijft er altijd wat te wensen over, maar ik ben op zich best tevreden. ;) Natuurlijk wil ik 'ooit' Ágætis Byrjun en Viðrar live horen, maar dat is ondertussen best wel wishful thinking te noemen. En ach, ik denk ook niet dat ik dat ga overleven...

De nieuwe nummers zijn nog even wennen maar ik denk dat ik na deze maand er meer over kan zeggen. Nog een voordeel van een band vaker zien...
Verder was het precies wat ik gewend was: lange uithaal bij Festival, kippenvel bij Vaka en Ný Batterí, en keihard spacen bij Popplagið, Hoewel, dat spacen... was toch echt één van de meest intense edities ooit! Ik was echt compleet van de wereld, en tot ver na het concert was ik nog aan het shaken. Een soort natuurlijke drug...

Morgen weer! :)