Beste albums van 2017

Ik heb, zeker vergeleken met voorgaande jaren een stuk minder nieuwe muziek geluisterd. Ik was er simpelweg niet mee bezig, ik moest me haast dwingen om wat nieuws te proberen - al is dat lichtelijk overdreven. 😉

Gelukkig waren er genoeg 'oude liefdes' die dit jaar met een nieuw album (en ook tour) kwamen. Dit pakte niet altijd even goed uit: zo ben ik nog niet overtuigd van de nieuwe LCD Soundsystem, hoewel ik erg uitkijk naar Best Kept Secret 2018. Ik heb alleen nog geen kaartje, maar dat komt in het nieuwe jaar wel goed.

Uiteindelijk heb ik nog redelijk makkelijk een top 10 kunnen samenstellen, hoewel ik halverwege het jaar net tot vijf kwam. Het ligt vrij dicht bij elkaar, en van sommige albums heb ik sterk het vermoeden dat deze in het nieuwe jaar niet zo heel vaak meer door mijn boxen gaan schallen. Maar ach, de tijd zal het leren. Ik heb ook héél veel niet geluisterd van dit muziekjaar, dus tips zijn altijd welkom.

Here we go!

1. Grizzly Bear - Painted Ruins

Lang gewacht, en verre van teleurgesteld - sterker nog, dit nieuwe album van Grizzly Bear kan prima op gelijke hoogte worden gesteld met hun drie andere meesterwerken. Het is anders, dat wel, maar ik heb nu gewoon een GB album voor iedere gemoedstoestand. Zo gelaagd, zo spannend en zo inventief - het is weinig bands gegeven. En als ik nog eens vier jaar moet wachten op een volgend album maakt me dat niet eens zo heel veel uit, kwaliteit heeft tenslotte tijd nodig.



2. Jason Isbell and the 400 Unit - The Nashville Sound

Rootsy album van het jaar! Jason pakt me weer helemaal in met zijn mooie stem en prachtige teksten, en ook live raakte het een gevoelige snaar. Ik hoop dat hij nog veel prachtige platen gaat uitbrengen, met of zonder the 400 Unit, want ik kan er geen genoeg van krijgen...



3. Sufjan Stevens, Nico Muhly, Bryce Dessner, James McAlister - Planetarium

Gevalletje 'nooit verwacht dat het ooit zou komen', daar valt Planetarium onder. Vijf jaar geleden was ik bij de uitvoering van dit project over ons sterrenstelsel, waarin iedere planeet/ ster bezongen wordt. Toen bekend werd dat het uitgebracht zou worden sprong ik een mega gat in de lucht, en het heeft me zeker niet teleurgesteld. En na een paar nachten in de outback, met zicht op de Melkweg, kan dit album nooit meer kapot. <3

4. Allman Brown - 1000 Years

Mooiste ontdekking van het jaar! Ik ben heel slecht in genres, maar het hoofdingrediënt van dit album is folk. Gooi er nog wat hemelse samenzang bij en zorgvuldig opgebouwde melodieën en dan heb je echt een prachtplaat..



5. Nick Mulvey - Wake Up Now

Eind 2014 stond Nick Mulvey in mijn eindejaarslijst met zijn debuutalbum vol folkgetokkel, drie jaar later weet 'ie weer een plekje te bemachtigen met het vervolg. Wake Up Now borduurt voort op de sound van First Mind, niet vernieuwend maar gewoon erg fijn en rustgevend. Dat heb je soms gewoon nodig...



6. Chris Stapleton - From a Room Pt. 2

Nieuwe ontdekking #2! Ik had de naam Chris Stapleton al meerdere malen voorbij zien komen, en ik ben erg blij dat ik beide From a Rooms heb geluisterd dit jaar. De tweede is net een slag beter dan 1, en verdient dan ook een top 10 notering. Heerlijke country/rootsmuziek...



7. Johnny Flynn - Sillion

Johnny klinkt nog meer als een ouderwetse troubadour op zijn nieuwe album, en I LOVE IT. Zijn stem raakt me enorm, en de muzikale omlijsting is ook erg fijn.



8. Millionaire - Sciencing

Timmy is back! Ik kocht ooit in 2001 Outside the Simian Flock en had nooit gedacht dat ze weer met wat nieuws zouden komen, laat staan dat ik ze weer live zou gaan zien. Snoeihard, en LEKKER!



9. Iron & Wine - Beast Epic

Het eerste Iron & Wine album dat me van begin tot eind weet te boeien! Het lijkt allemaal te kloppen, en tja die stem he... een heerlijk folkalbum...



10. Queens of the Stone Age - Villains

QOTSA stond een hele tijd buiten de top 10 maar na het uitstekende concert in de Afas afgelopen november is het kwartje gaan rollen. De goede kant op dus. Lekkere rockmuziek met een randje!



Net niet: Thomas Azier - Rouge, Margo Price - All American Made, Fleet Foxes - Crack Up, John Moreland - Big Bad Luv, LCD Soundsystem - American Dream, Alt-J - Relaxer, Ryan Adams - Prisoner.

Memorabele concerten van 2017

In 2017 was ik met vlagen lekker op dreef wat betreft concerten - drie keer Sigur Ros in een maand, vier concerten in november, en een carnavalsweek vol contrasten. De genre's liepen uiteen van Ierse folk tot opera, snoeiharde rock en fragiele singer-songwriter. Niet te vergelijken dus, vandaar dat dit blogje terugkijkt op de optredens die bij mij de fijnste herinneringen oproepen.

The Gloaming, Muziekgebouw aan 't IJ, Amsterdam.

Ach, wat was dit een fijne avond. Ik werd meegenomen naar Ierland, roadtrippend door het (Noord) Westen en het solo beklimmen van mythische bergen. Een lach, een traan en na afloop een warme ontmoeting met deze rasmuzikanten. Instant heimwee naar mijn tweede thuis...

Efterklang & the Happy Hopeless Orchestra, Muziekgebouw Eindhoven

Gevalletje 'onverwacht'. Op plaat kon dit project me niet boeien: te moeilijk, te vreemd voor thuis. Maar live was er niet meer dan liefde voor deze in het wit gehulde Denen. Lekker dorky, big smiles, bijzondere instrumenten en geniale operazangers. Zulke dingen maak je niet vaak mee!

Grizzly Bear & Liima, Ancienne Belgique, Brussel

Mijn eerste bezoek aan Ancienne Belgique en hopelijk niet het laatste - ik danste met de heren van Liima (en ging later met ze op de foto), zong mee met Grizzly Bear en kreeg kippenvel van instant klassiekers zoals Sun in Your Eyes, Shift en Foreground. Hopelijk hoef ik geen 4 jaar te wachten op het volgende concert van dit New Yorkse kwartet!



José González & The String Theory, Luxor Rotterdam

Een paar jaar geleden moest ik niet zo heel veel hebben van José González, ik vond z'n muziek maar suf en saai. Het heeft even geduurd, maar ik ben echt dol op zijn zachte stem en subtiele gitaar getokkel. De combinatie met orkest was echt subliem, en ik heb dan ook ruim twee uur kei-hard zitten genieten. Hopelijk volgend jaar op herhaling in Utrecht!

Noah Gundersen & John Moreland, Paradiso Amsterdam

Altijd leuk als verwachtingen overtroffen worden - ik had me voorbereid op natte ogen bij de liedjes van Noah Gundersen, maar werd daarna nog eens hard ontroerd door John Moreland. Twee voor de prijs van één, en een fijne ontdekking.

Marlon Williams, Best Kept Secret Festival

Marlon Williams. What a voice!!! 💕 #marlonwilliams #bks17 #BestKeptSecret #jeutjewatishetheet

Een bericht gedeeld door Frau Anni (@staralfur1) op 18 Jun 2017 om 6:36 (PDT)

Main Stage, midden op de dag, bloedheet - maar wat was het een feest met Marlon Williams, en wat heeft 'ie een geweldige stem. Nu aan het eind van het jaar moet ik concluderen dat ik te weinig van zijn muziek heb geluisterd, maar ik ga dat in 2018 zeker goedmaken!

[review] Grizzly Bear, Ancienne Belgique, Brussel

What a difference a day makes...

Waar ik gisteren nog een halve zenuwinzinking had tijdens het concert van Sigur Rós in Keulen, was vandaag een heerlijke dag vol goede muziek en leuke onverwachte ontmoetingen.

Na een hele korte nacht stapte ik in de Flixbus naar Brussel, voor een dagje cityhoppen en het concert van Liima en Grizzly Bear. Even een dagje anoniem rondhobbelen, precies wat ik nodig had. Ik was ultiem vroeg bij de venue (want tja, wat moet je anders?) waar ik aan de praat raakte met een in Wenen wonende Spanjaard die zo mogelijk net zo groot fan is van Grizzly Bear als ik. We bleken meer bands gemeen te hebben, en dat is altijd een goed uitgangspunt voor een avond kletsen. (niet tijdens het concert, uiteraard)

Omdat ik zo vroeg was en al een buddy had gemaakt, kwam ik met m'n snufferd pal vooraan in het midden. Super chill! Even een sanitaire stop, beentjes strekken, en toen was het alweer tijd voor Liima. Deze Deens/ Finse band bestaat voor driekwart uit leden van Efterklang (liefde!) en maakt heerlijk dansbare muziek. Ik zag ze ooit eens op Haldern Pop, maar vanwege een blessure kon ik toen niet voluit dansen. Nou, dat heb ik nu goedgemaakt. ;) Ik word altijd zo blij van deze muzikanten, en ze hebben er zelf ook altijd zo veel zin in. Altijd mooi om te zien, beter dan van die chagrijnige types op het podium. Tijdens het concert had ik nog oogcontact met de zanger en de dorky bassist, oehlala... :P

En dan Grizzly Bear! Het was alweer veel te lang geleden dat ik ze live zag, en nu ze eindelijk een nieuw album hebben staan ze weer volop op mijn muzikale radar. En wat een nieuw album... Ik was na drie luisterbeurten al helemaal om, Painted Ruins is wederom een kneiter van een album! Alle albums van Grizzly Bear zijn van een hoog niveau, dus maakt het het wachten iets minder erg.

Wat voor mij Grizzly Bear zo speciaal maakt is het feit dat ieder bandlid extreem getalenteerd is, meerdere instrumenten beheerst en ook nog eens een prachtige stem heeft. Iedereen voegt wat toe aan het geheel, wat vaak subtiel gelaagd is en niet per se meteen alles prijsgeeft. Ik geef zelf de voorkeur aan Ed Droste's (hoge) stem, het lijkt echt alsof het zingen hem totaal geen moeite kost. Maar ik snap ook goed dat anderen voor Daniel Rossen's vocals gaan, die zijn ook echt hemels.

Eigenlijk heb ik het hele optreden met een glimlach gestaan, met soms een flinke dosis kippenvel en een traan. De setlist is om door een ringetje te halen, van ieder album wel wat - zelf Shift en On a Neck, On a Spit passeren de revue. En bij het bloedmooie Foreground kreeg ik het ijs-koud, om van de afsluiter Sun in Your Eyes nog maar te zwijgen...

By the look on your face
The burden's on your back
And the sun in your eyes

[review] Sigur Rós, Palladium Keulen

Na een hele drukke, vermoeiende en emotionele week ging ik op vrijdagmiddag met Georg en Eefje op pad naar Keulen, de stad waar we in 2008 ook al eens Sigur Rós zagen. In dezelfde venue nog wel, de Palladium - a.k.a. galmende fabriekshal. Voor Duitse begrippen konden we lekker doorrijden op de Autobahn en parkeren verliep ook vlotjes, zodat we ruim op tijd een plekje in de zaal konden bemachtigen. We hadden bedacht wat verder in de zaal te gaan staan, om zo goed de lichtshow te kunnen zien.

Voordat het uberhaupt begonnen was kreeg ik al een lichte paniekaanval (te veel mensen, te druk, te lawaaiig) en tijdens het concert werd het er helaas niet beter op. Er kwamen ook nog eens een pijnlijke voet en wat andere fysieke ongemakken bij: niet te doen. In de pauze (hallelujah voor pauzes) ben ik even wat gaan eten en drinken en heb ik besloten op boven op het balkon te gaan kijken. Nouja, van dat kijken kwam niet veel terecht vanwege de uitermate hoekige opbouw van de zaal (iedereen moest een heel stuk naar voren hellen om iets te kunnen zien van het podium). Dus ben ik tegen een hekje gaan zitten, om zo even tot rust te komen. Yoga-oefeningen tijdens een concert, that's a first. ;)

De ontspanningsoefeningen hielpen, dus heb ik nog best wat kunnen genieten tijdens de tweede helft. En tijdens de afsluiter (Popplagið) kwam er naast de gebruikelijke emoties nog veel meer los, en het kwam van diep. Categorie ugly cry, zeg maar. Luchtte wel enorm op!

Deze avond komt zeker niet in de top van Sigur Rós concerten, daarvoor was ik te veel afgeleid en had ik te veel last van vanalles en nog wat. Maar het was wel een goed voorbeeld van de therapeutische werking van muziek, dat effect heeft het tenslotte al járen. En ik weet nu ook: ik ga niet meer naar deze zaal, tenzij ik vooraan tegen een hekje kan leunen...

[review] Sigur Rós, Oosterpoort Groningen

Mijn 10e (tiende!) Sigur Rós concert, in negen jaar tijd - wow. Ik had dat echt niet durven dromen toen ik in 2008 (na 8 jaar wachten) ze eindelijk eens live zag, en dan meteen vier keer in één jaar. Als ik terugkijk had ieder concert wel iets bijzonders, met een bepaalde mate van tranen en kippenvel. Ik ben in die tijd veranderd, maar de band ook. De tijden van blazerssectie en strijkkwartet lijken voorgoed voorbij, en hoewel ik het soms mis kan ik de 'nieuwe' Sigur Rós ook zeker live waarderen. Stilstaan is nooit goed, ook niet voor je favoriete band. ;)

Maargoed. Nummer TIEN dus. Meteen mijn eerste bezoek aan de Oosterpoort in Groningen, een stad waar ik graag kom maar die gewoon té ver is voor een dagje op en neer. Een mooie zaal, qua indeling doet het me denken aan de grote zaal van Muziekgebouw Eindhoven. Het geluid is vanavond echt PERFECT (kan de Afas nog een puntje aan zuigen) en we hebben een mooi plekje rechtsvoor (bij Orri) kunnen bemachtigen. De volgende keer, 13 oktober in Keulen, gaan we voor een plekje in het midden en dan iets verder naar achter - al is zo'n hek zeker wel handig tijdens het concert. Zeker vanavond: mijn voeten doen zeer en ik merk dat ik echt te weinig heb geslapen vannacht.

De setlist is grotendeels hetzelfde vanavond, alleen Dauðalagið ontbreekt vanavond. Ik vond het leuk om de nieuwe nummers nogmaals te horen, en ik vond ze zelfs nóg iets beter dan gisteren. Ik had van tevoren eigenlijk een beetje mijn twijfels over een back-to-back SR ervaring - gaat het niet vervelen?

Het antwoord op de tweede vraag is simpel: nee. Natuurlijk heb ik de set al gehoord, maar je gaat toch op andere dingen letten. Gisteren heb ik vooral Georg en Jonsí geobserveerd, vandaag was Orri aan de beurt. En de conclusie is dat 'ie toch echt één van de beste drummers ter wereld is. ;) (ja, ik ben bevooroordeeld). Wat gaat die man tekeer zeg! En een paar secondes later speelt 'ie weer heel bedachtzaam en gevoelig. Je moet het maar kunnen...

Ik heb meer van de lichtshow meegekregen, omdat ik iets minder emotioneel was. Hoewel, minder... bij Popplagið stond ik gewoon wéér te spacen, maar wel minder intens dan gisteren in Amsterdam. Na afloop heb ik nog een drumstok weten te bemachtigen (yay!) een mooie toevoeging aan mijn Sigur Rós collectie en een aandenken aan mijn 'jubileum concert'.

[review] Sigur Rós, Afas Live, Amsterdam

Wat is er leuker dan naar een concert te gaan van je favoriete band? Drie keer gaan, waarvan één keer gratis! Begin dit jaar heb ik een paar uur 3fm doorstaan, om zo kans te maken op twee gratis kaarten - en dat is me dus gelukt. Ik had van tevoren niet heel veel 'ingeluisterd': dat hoeft in principe sowieso niet (ken het toch wel!) en er staat nog vrij weinig online qua nieuwe nummers. Ik ging dus onvoorbereid, maar wel met goede zin richting de HMH - Bijlmer Bier Bajes - oh ik bedoel Af(w)as Live...

Ik was er mooi op tijd (yay, geen file!) en kon dus een mooi plekje aan het hek claimen. Een hek is nooit een overbodige luxe bij een Sigur Rós concert, ik dreig nogal eens om te vallen tijdens m'n 'spacey dansmoves'. Mijn lijf reageert nu eenmaal op een bepaalde manier op de muziek van deze IJslandse mannen, ik kan dan écht niet stilstaan!

Omdat ik morgen en volgende week nog een keer ga, kan ik de show vanuit verschillende perspectieven beleven. Vanavond staan we recht voor Georg, die altijd bijzonder relaxt z'n ding staat te doen. De avond is opgesplitst in twee delen, met daartussen zo'n 20 minuten pauze. Ik wist niet zo goed wat ik daar van zou gaan vinden, maar het was eigenlijk niet heel storend. En je kunt halverwege al een beetje gaan bespreken met je concertmaatjes. ;)

Er worden vanavond een aantal nieuwe nummers gespeeld, maar de nadruk ligt vooral op oud(er) werk. Nu heeft Sigur Rós een gigantisch oeuvre, en blijft er altijd wat te wensen over, maar ik ben op zich best tevreden. ;) Natuurlijk wil ik 'ooit' Ágætis Byrjun en Viðrar live horen, maar dat is ondertussen best wel wishful thinking te noemen. En ach, ik denk ook niet dat ik dat ga overleven...

De nieuwe nummers zijn nog even wennen maar ik denk dat ik na deze maand er meer over kan zeggen. Nog een voordeel van een band vaker zien...
Verder was het precies wat ik gewend was: lange uithaal bij Festival, kippenvel bij Vaka en Ný Batterí, en keihard spacen bij Popplagið, Hoewel, dat spacen... was toch echt één van de meest intense edities ooit! Ik was echt compleet van de wereld, en tot ver na het concert was ik nog aan het shaken. Een soort natuurlijke drug...

Morgen weer! :)

[review] Belle & Sebastian, Tivoli Ronda, Utrecht

Door fysieke ongemakken (zowel bij mijzelf als mijn concertbuddies) staan we voor de verandering eens niet vooraan, maar op het bovenste balkon. Natuurlijk 'mis'je dan het één en ander, maar het was ook wel fijn om bewegingsruimte te hebben en in de buurt te staan van de bar. Ook konden we de oordoppen achterwege laten, het geluid was bovenin echt perfect. De licht/ video show was ook erg goed te zien van bovenaf! Een heerlijk avondje dansen en meezingen, op nummers als I'm a Cuckoo, Legal Man, Piazza New York Catcher en The Boy with the Arab Strap. De volgende keer wel weer gewoon in de zaal, en wellicht ook nog op het podium... ;)

[review] Noah Gundersen & John Moreland, Paradiso Amsterdam

Soms sla je twee vliegen in één klap op een concertavond, bijvoorbeeld als je het voorprogramma (bijna) net zo leuk vindt als de hoofdact.

Ik kocht het kaartje voor deze singer-songwriter avond vanwege Noah Gundersen, die mij al een tweetal albums enorm kan boeien en ontroeren. Hij speelt niet zo vaak in Nederland, dus ik had geen seconde getwijfeld. De tweede act (het is een dubbele headliner-bill) heet John Moreland, wiens muziek me sinds kort ook goed bevalt. Voeg daar nog zitplaatsen bij (yay!) en je hebt het recept voor een mooie avond.

En mooi, dat was het zeker - en ook zéker een understatement. Het publiek was aandachtig en stil, iets dat jammer genoeg niet standaard in Paradiso het geval is. Noah mocht als eerst, en voor ik het wist zat ik met tranen in mijn ogen te luisteren naar nummers zoals The Difference. Wat een stem, wat een liedjes... hopelijk zie ik 'm snel weer, want dit smaakt naar meer. <3

Het was te merken dat het grootste deel van het publiek voor John Moreland komt - hij heeft tenslotte al eens bij de Wereld Draait Door mogen spelen. En ook hier speelt hij zijn songs zonder al te veel poespas, maar met ontzettend veel emotie. Ik (her) kende niet alles, maar ik wil nu wel méér gaan ontdekken van deze grote, gevoelige man met z'n truckerspetje.

[review] The Veils, Doornroosje, Nijmegen

The Veils is zo'n band die ik thuis niet zo heel vaak luister, maar waarvan ik live heel erg kan genieten. Door de jaren heen zag ik ze op festivals en in verschillende Nederlandse steden, en ik kan me niet herinneren dat het ook maar één keer teleurstelde. Het was alweer even geleden dat ik de band rondom de charimatische Nieuw-Zeelander Finn Andrews live zag, en met een beetje geluk vond ik een goedkoper ticket op Ticketswap. Geniale site overigens, ik raad 'm aan.

De mannen en vrouw van The Veils speelden namelijk in Doornroosje, en dat mag ik eigenlijk niet missen. De laatste twee albums had ik al wel eens beluisterd, maar ik hoor het liefste de 'kneiters' van Nux Vomica en The Runaway Found (beiden al meer dan 10 jaar oud, oh boy). En die kwamen zeker voorbij! De nummers van het nieuwste album, Total Depravity, stonden echt als een huis maar er gaat wat mij betreft niets boven de emotionele rollercoasters van Not Yet en Calliope!. Want je krijgt emotie er gratis bij, als je naar the Veils gaat. Het stemgeluid van Finn is vast niet ieders kopje thee, maar het staat buiten kijf dat 'ie er z'n hele hebben en houden ingooit. Ik zou het niet vol kunnen houden, en richting het einde van de set begon Finns stem het dan ook een beetje te begeven. Een latere show werd om deze reden gecancelled, erg jammer.

Mijn absolute hoogtepunt van de avond was toch echt Jesus for the Jugular - zo angstaanjagend goed! En de tekst is na al die jaren nog steeds enorm bezwerend...

How do you preach the word if you don't know how to read?
They hold your soul once you sign the deed
Would the Son still rise if there's no one around?
Would the fox be as quick if he hadn't his hound?

[review] Moddi, Doornroosje, Nijmegen

Toen ik Moddi in 2008 voor het eerst live zag vond ik 'm maar een apart mannetje. Een enorme bos haar dat alle kanten opsprong, een accordeon die te groot leek te zijn en als kers op de taart een enorm aandoenlijk accent. Never judge a book by its cover, zeg maar, want sinds die avond (hij deed het voorprogramma van Angus & Julia Stone) ben ik liefhebber van deze Noorse troubadour. Zijn lieve folkliedjes gaan over zijn huisje bij de zee, en de perikelen des levens. Maar die Moddi is er niet meer - althans, zo kondigt hij zichzelf aan in de gezellig gevulde kleine zaal van Doornroosje.

Moddi heeft namelijk een transformatie ondergaan - van schattige folkhobbit to geëngageerde singer-songwriter/ verhalenverteller. Zijn project van vorig jaar, Unsongs, bevat namelijk louter covers van nummers die ooit zijn verboden/ verbannen. Hij vertelt de verhalen achter de nummers, en die zijn stuk voor stuk aangrijpend. Dit maakt dat de avond geen standaard 'concertje pakken' moment is - het publiek wordt uitgenodigd om na te denken over de rol van muzikanten in de wereldpolitiek, en tot hoe ver dit zou moeten gaan. Geen lichte kost, wel erg mooi. Bij nummers als Eli Geva krijg ik nog steeds kippenvel, ook al heb ik het verhaal al eerder gehoord!

Gelukkig komt 'folkhobbit Moddi' ook nog even om de hoek kijken, met onder andere het schitterende House by the Sea en het Noorse En Sang Om Fly. Love it!

[review] Gregory Alan Isakov, Paradiso, Amsterdam

Soms duurt het eventjes voordat je een bepaalde artiest live kan zien. Ik luister de muziek van Gregory Alan Isakov sinds het prachtige The Weatherman, dat in 2013 verscheen. Als je denkt dat vier jaar wachten lang is: de laatste keer dat deze troubadour in Nederland optrad was alweer acht(!) jaar geleden.

Tot mijn grote verbazing was Paradiso strak uitverkocht - blijkbaar ben ik niet de enige die met smart heeft gewacht op dit optreden.

En owow, wat was het mooi! Vanaf de eerste noot was het raak, Gregory klinkt live eigenlijk nog beter dan op plaat. Dat het halverwege een beetje inkakte vergeef ik hem, aangezien het naar het einde toe weer fenomenaal werd. Ik hou er wel van als er 'oldtimey' achter één microfoon gezongen en gespeeld wordt, Andrew Bird heeft hier ook een handje van. Wat een talent, wat een plezier - en wat een met liefde gesmeden Americana. Kom maar op met dat nieuwe album!

[review] Courtney Marie Andrews, Luxor Live, Arnhem

Ik kom niet zo heel vaak in Arnhem voor concerten. Mijn eerste gigs waren in Willemeen (lang geleden) en ik ben ook wel eens in de Gelredome geweest voor een grote show. (Iets minder lang geleden)

Met Luxor Live heeft Arnhem weer een zaal waar ik iets mee kan - er wordt regelmatig iets singer-songwriter achtigs georganiseerd dus het werd hoog tijd het eens te bekijken. Niet zonder slag of stoot overigens: ik wist niet dat de bovenzaal z'n eigen ingang heeft en stond bijna het concert van Diggy Dex. Ik vond het publiek al niet zo passen bij de Americana van Courtney Marie Andrews, lol...

Deze jonge Amerikaanse gaat al een tijdje mee, en met haar onlangs verschenen album Honest Life lijkt ze definitief de harten van de Nederlanders te hebben gestolen. Ze maakt eerlijke, uit het leven gegrepen countryfolk en ze is daarnaast ook behoorlijk politiek geëngageerd.

Door fysieke ongemakken koniet ik niet voor de volle 100% genieten van deze show, maar het was zeker enorm goed. Ik denk dat ik nog wel vaker in de bovenzaal van Luxor Live ga komen, het heeft een heerlijke huiskamer sfeer. En ik weet nu tenminste welke ingang ik moet hebben...

[review] The Gloaming, Muziekgebouw aan 't IJ, Amsterdam

Het is lang geleden dat ik zó erg uitkeek naar een concert. The Gloaming is een Iers-Amerikaans gezelschap dat een mix maakt van traditionele Ierse muziek en jazzy/ ambient pianoklanken, compleet met Ierstalige (Gaelic) zang. Ik heb het de afgelopen jaren enorm veel geluisterd, en het is de soundtrack geweest voor menig tripje door Ierland, en dan met name Sligo.

Ik had vorig jaar eigenlijk al naar The Gloaming gewild, in Dublin, maar dat was in no time uitverkocht. Ik had nooit verwacht ze ooit in Amsterdam te zien, en het was goed om te zien dat het concert strak uitverkocht was. Het Muziekgebouw aan 't IJ is best fancy en comfortabel, en dat vond ik erg fijn aangezien het mijn derde concert van de week was.

De band bestaat uit twee fiddle spelers (viool - als het om Ierse trad gaat heet het anders), een gitarist, een pianist en een zanger die af en toe ook een orgeltje bespeelt. De zang is bijzonder: Iarla Ó Lionáird zingt in de traditionele sean-nós stijl, waarbij de zanglijnen vloeiend op een neer gaan, met veel kleine details - lastig uit te leggen, het is beter om het gewoon te horen... ;)



Iarla opende het concert met een stokoude Ierse traditional en vanaf dat moment zat ik met open mond te luisteren. Ik versta er natuurlijk geen klap van - fiddle speler Martin Hayes grapte nog dat er toch echt niets mis is met onze Engelse taalvaardigheid, en dat het juist de bedoeling is dat je er niets van snapt. The Gloaming speelt over het algemeen veel 'oud spul', en gooit er een eigen, contemporair, sausje overheen. De muziek van The Gloaming werkt bij mij enorm ontspannend, en het laat me wegdromen naar beter oorden, en het platteland van Ierland in het bijzonder. Live was dit gevoel alleen maar sterker, en ik heb een paar keer met tranen in mijn ogen gezeten. Concert van het jaar (tot nu toe), en instant heimwee!

[review] Cross Linx, Muziekgebouw, Eindhoven

Een festival is leuk, maar helemaal gratis naar een festival is natuurlijk nóg leuker. Nu is Cross Linx altijd de moeite, ook als je betaalt, maar ik was erg blij dat ik een kaartje had gewonnen. Cross Linx is geen standaard festival, je komt er een mix van pop en klassiek tegen. Denk hierbij aan folk/ pop artiesten die samen met een orkest of wat strijkers gaan optreden, en hun nummers in een ander jasje steken. Het is een grote ontdekkingstocht, met dikwijls een tripje uit je comfort zone.

Eén van de must-sees van deze editie is Shara Nova (voorheen Worden). Deze klassiek geschoolde zangeres (en gitarist, en songwriter) stond al vaker op Cross Linx met haar band My Brightest Diamond en deze editie heeft ze het best druk. Aan het begin van de avond is zij deel van het Unremembered project, een betoverende liedcyclus met bespiegelingen over herinneringen, onschuld en de grootstheid van de natuur. Naast Shara Nova verzorgen ook DM Stith en Padma Newsome de vocalen en het is een prachtig geheel.

Na afloop moesten we snel naar de grote zaal, waar Efterklang & the Happy Hopeless Orchestra op het punt stonden te beginnen. Ik heb Efterklang al zo'n 5 keer gezien en ik word er altijd enorm blij van - de bandleden hebben een heel bijzondere uitstraling en zijn zichtbaar dankbaar voor het feit dat ze voor jou liedjes mogen spelen. Van te voren was ik echter een beetje skeptisch over dit project, omdat ik het nieuwe album (project is een beter woord) Leaves niet heel goed thuis kan luisteren. Dit is namelijk opera-achtig, en het werkte enorm op mijn zenuwen. Maar vanavond was dit niet het geval, en vanaf het begin ging ik mee in de wonderde wereld van de Denen. The Happy Hopeless Orchestra (en Efterklang ook) was gehuld in het wit en er werd een bijzondere sfeer gecreëerd. Naast de gebruikelijke instrumenten werden er op diverse potten en pannen gerammeld, en was er ook de nodige elektronica aanwezig. Het meest bijzondere aspect was natuurlijk de zang: mezzo sopraan, hoge sopraan, tenor en (enorm diepe!) bas. Vooral bij die laatste moest ik even gniffelen: het uiterlijk van die man matchte naar mijn beleving totáál niet met de stem. Dit optreden is er één die ik niet snel zal vergeten, een typisch gevalletje van het succesvol verbreden van mijn muzikale horizon.

Efterklang was zo indrukwekkend dat ik het optreden van Van Dryver niet zo heel erg denderend vond - en waarschijnlijk had ik zonder de Efterklang-ervaring hetzelfde gedacht. Gauw door naar het volgende dus, en ook hier was er een Scandinavisch tintje. De Noorse singer-songwriter Ane Brun staat niet heel prominent op mijn muzikale radar, maar ik herkende wel een aantal van haar oudere nummers. Zij trad op met het Nederlandse strijkerskwartet Zapp4, en dit was een gouden combinatie. Ane heeft een beetje een country-achtige stem en zij weet met haar ontwapenende uitstraling het publiek er goed bij te houden. Ik vond de Beyonce-cover (Halo) erg geslaagd!

Ondertussen was het alweer bijna middernacht, en tijd voor de artiest waar ik de afgelopen maanden vrij obsessief naar geluisterd heb: My Brightest Diamond. Op plaat is het best theatraal en rijk versierd met allerlei tingeltangels, maar vanavond heeft Shara (helaas) alleen een bassist en een drummer meegenomen. Dit haalt wat dynamiek uit het optreden, maar Shara's fenomenale stem maakt alles goed. Voor mij is zij echt #voicegoals, als je begrijpt wat ik bedoel. Het lijkt zo makkelijk, hoe ze zingt, maar het zo enorm technisch en beheerst. Wauw! Er kwamen een aantal nieuwe nummers voorbij en ik hoop ze snel eens in een fatsoenlijk cluboptreden te zien - ik denk dat het dan beter tot z'n recht komt.

Omdat My Brightest Diamong langer speelde dan de bedoeling was (de boef! - maar wel terecht) mochten we niet meer de zaal in voor het restantje Hauschka. Maar ach, mijn avond was al helemaal geslaagd! Volgend jaar weer, en hopelijk dan weer voor nop - wie weet...

[review] Band of Horses, Paradiso, Amsterdam

De beste manier om uit 'carnavalsmodus' te komen is het bezoeken van een concert, het liefst met zo veel mogelijk gitaren. Nou, dan ben je bij Band of Horses aan het juiste adres.

Band of Horses is zo'n band die ik niet dagelijks luister, maar waarvan ik een groot aantal nummers (en vooral ook de sound) erg kan waarderen. Gegarandeerd een fijne show, met lekker veel gitaren, prima zang en zo'n typisch Americana sfeertje met truckerpetjes, baarden en lang haar. Op een gegeven moment staan er vier gitaristen op een rijtje, wat een moddervet geluid creëert. Lekker meedeinen, en af en toe meezingen - al is dat bij Band of Horses niet heel makkelijk, aangezien de meeste teksten niet echt blijven hangen bij me. De ooh's en aah's gaan daarentegen enorm soepel, en dat is ook belangrijk!

Ik heb genoten van de 'hitjes' zoals No One's Gonna Love You, General Specific, Is There A Ghost en (uiteraard) Funeral. Het was mooi om te zien dat het publiek er zo in op ging, er werd luidkeels meegezongen (zij wel, haha) en er ging regelmatig een vuist in de lucht. Het was een beter optreden dan op Best Kept Secret, waar ik ze van een afstandje heb gezien. Mijn concertbuddy wist te melden dat ze nu een stuk losser en relaxter speelden. Mocht je Band of Horses willen zien: in augustus spelen ze in Utrecht en de kaartverkoop is al begonnen. Ik sla die gig over, omdat het vlak na mijn grote Australië reis is. En een jetlag is toch net wat anders dan een beetje carnavalsmoeheid...

Ode aan Carnaval

Wie mij (een beetje) kent weet dat ik niet zo veel heb met Nederlandstalige muziek. Er zijn echter een paar dagen per jaar dat ik het wél kan hebben, en zelfs heel hard meeblér met allerlei 'kneiters' van hits. Ik ben geboren en getogen carnavalist! Mijn ouders hesen me van kleins van aan in een kek pakkie, ik ben negen jaar lang dansmarieke geweest (zonder stokje, fyi) en heb daarna ook nog regelmatig opgetreden tijdens de feestavonden en middagen. De afgelopen jaren kwam er niet zo veel van terecht, doordat ik in het buitenland zat, ziek was of met een gebroken enkel thuis moest blijven. Dit jaar beperk ik me tot 2 dagen (ipv de gebruikelijke 4 a 5), dat is wat fijner voor de portemonnee.

ik ben de vierde van rechts... die ene met de witte pruik. ;)

Het is heel lastig om aan een niet-vierder de schoonheid van carnaval uit te leggen: ik heb het geprobeerd maar ik kreeg van collega's alleen wat meewarige blikken en uitspraken zoals 'koekkoek' en 'idioot' terug. ;) Voor mij is carnaval zo veel meer dan doelloos zuipen (ik drink sowieso geen bier). Ten eerste hou ik van verkleden, ik vind het leuk om nieuwe outfits te bedenken. Dit jaar had ik geen tijd en zin om iets nieuws te kopen, dus haalde ik wat oudjes van zolder. Het vogelverschrikkerpak dat ik als elfjarige voor de showdans van de dansmariekes aanhad zat nét te strak, maar gelukkig had ik nog een bijtje en Robin Hood pakje achter de hand.

Wat ik het aller-allermooiste aan carnaval vind is dat je alles los kunt laten, en je verstand op nul kunt zetten. Gene, sociale wenselijkheden - het gaat allemaal het raam uit, net als de schoonmoeder in dit verschrikkelijk cheesy maar daarom juist enorm leuke liedje. Je kletst, danst en host met iedereen en iedereen hoort erbij. De timing van het hele gebeuren is ook echt perfect: hossend gaat de winterdip eraan!

Mijn carnavalstweedaagse zit er alweer op, ik heb ontzettend genoten, kei hard gesprongen (we gaan naar links! we gaan naar rechts!) en veel gouwe ouwe meegezongen. Volgend jaar weer!

Deze heb ik sinds gisterenmiddag in mijn hoofd, met geweldig hoogstaande teksten. :P


heb je roos in je blonde haren - met deze shampoo verdwijnt het helemaal - en als het dan toch niet over is - scheer je hoofd dan maar kaal!

En dan natuurlijk ook nog de instant klassieker 'Liever te dik in de kist dan een feestje gemist':

[review] The Hubschrauber, Merleyn Nijmegen

Het is de laatste jaren steeds gebruikelijker om aan crowdfunding te doen, om zo een doel te bereiken. De Nijmeegse band the Hubschrauber maakte gebruik van dit online platform om hun debuutalbum te kunnen opnemen en uitbrengen, en ik help graag een handje. Als donateur mocht ik ook naar de releaseparty in Merleyn komen, waar ik meteen mijn bestelde vinyl en bijpassend knalgeel bandshirt (met raketijsje!) kon ophalen.

Je moet je als band een beetje onderscheiden en wat in eerste instantie als grapje begon gaat echt gebeuren: debuutalbum Kepler 186f gaat mee op missie naar de 'dark side of the moon'! Na een oproepje op Radio 2 is de bal gaan rollen en hebben meerdere media het verhaal opgepikt. De releaseparty was daarvoor al strak uitverkocht en ik zag meerdere oproepjes op Ticketswap voorbij komen. Super cool natuurlijk, een betere lancering kan haast niet!

Ik had van tevoren een paar nummers gehoord op mijn telefoon, maar dit is natuurlijk niet de meest optimale manier om kennis te maken met nieuwe muziek. Je zou de muziek van the Hubschrauber kunnen labelen als op jaren 90 geïnspireerde lo-fi rock, met flink wat spacey effecten en onvoorspelbare wendingen. Het klonk live echt als een huis, en het helpt natuurlijk ook mee als je een thuiswedstrijd speelt voor een volle zaal met vrienden en familie. Hopelijk houdt The Hubschrauber hun rauwe randje en strakke geluid, dan gaan we nog veel plezier aan ze beleven de komende jaren. We kunnen nu in ieder geval allemaal mee op ruimtereis, want het album staat op Spotify.

Next up: to infinity and beyond!

[review] The Head and the Heart, Paradiso Noord, Amsterdam

Ik leerde The Head and the Heart in 2010 kennen, toen ze het voorprogramma mochten verzorgen van The Low Anthem. Ik werd meteen geraakt door het enthousiasme waarmee het zestal op het podium staat, en hun energieke en positieve liedjes. Zoals dat wel vaker gebeurt raakten deze Amerikanen een tijdje van mijn muzikale radar, maar met het vorig jaar verschenen Signs of Light zijn ze weer helemaal terug. Het is dan altijd wel een beetje spannend om zo'n band dan weer live te zien, zeker gezien de herinneringen zo fijn zijn. Het is alweer bijna 7 jaar geleden dat ik ze zag en in die 7 jaar is er veel veranderd. Het enthousiame is iets minder jeugdig, maar het is er nog wel - net zoals bij mij, zullen we maar zeggen. ;)

Het was mijn eerste ervaring in Paradiso Noord (Tolhuistuin) en het viel me op dat de band door de jaren heen ongemerkt (naja, voor mij dus) best een fanatieke aanhang heeft opgebouwd. Het meezingen zit er goed in, net als de vele ooh's en aah's. Het is een stuk professioneler en strakker, wat misschien een beetje jammer is maar wel begrijpelijk. Indie hits zoals Winter Song en Rivers & Roads staan als een huis, vooral laatstgenoemde is in veel tv series voorbij gekomen. Het was leuk om nu eens een keer met (bijna) het hele publiek mee te zingen, in tegenstelling tot de keren dat ik zo'n beetje in mijn eentje alles woord voor woord stond mee te bleren. Ik verwacht the Head and the Heart op nog wel grotere podia te zien, het talent en de show is er in ieder geval!

[review] José González & The String Theory, Luxor Rotterdam

Ik ga elk jaar naar een flink aantal concerten en festivals, en het leek me wel eens leuk om het bij te houden en een (kort) stukje over elk concert te schrijven. Mijn eerste gig dit jaar was in Rotterdam, een stad waar ik sowieso wel graag kom maar zeker als er wat te doen is. ;) Ik mocht bij @4duckie2see logeren, een uitmuntende host! Na een middagje museum en rondwandelen gingen we op het fietsje naar het Luxor Theater, wat pal achter de iconische Erasmusbrug ligt. Een venue waar ik nog niet eerder geweest was, erg mooi!

Er werd ons geadviseerd om op tijd te komen, omdat Giel Beelen (3fm) radio-opnames ging maken met (onder andere) een tweetal live nummers van de Argentijns-Zweedse singer-songwriter José González. Hij treedt vanavond op met The String Theory, een niet bepaald standaard orkest. (waarover later meer).

Het opwarmertje was leuk en nadat we de rest van Giel's live-uitzending hadden aangehoord was het tijd om de (zeer comfortabele) zaal in te gaan. Er was geen voorprogramma, en iets na half negen gingen de lichten uit. Ik zei net al dat The String Theory geen standaard orkest is: ze beginnen de set met het zeer obscure instrument 'het plastic zakje'. Dit knisperende geluid werkte erg hypnotiserend en het past dan ook perfect bij de relaxte muziek van José. In de loop van het concert worden onder andere stalen platen en een boormachine (!!) toegevoegd aan het instrumentarium. Heel bijzonder!



Dat de ongeoefende luisteraar José González bestempeld als 'saai' kan ik begrijpen - ik zat ooit ook in dat kamp. Het is repetitief, José zingt zonder al te veel poespas en na een tijdje kom je in een heerlijke roes cq. trance. Oogjes dicht en genieten maar! Het was niet allemaal even tokkelend en gedwee: het orkest deed er af een toe flink het gas op en er kwamen ook wat elektrische gitaren en synthesisers aan bod.

Eigenlijk zie ik José González het liefste met een orkest, zijn muziek komt zo nog beter tot z'n recht en er komt een hele nieuwe dynamiek om de hoek kijken. Ik hoop dat 'ie ooit nog een cd gaat uitbrengen met the String Theory! Dan kan ik namelijk altijd zo zen worden als afgelopen zaterdagavond in Rotterdam.