De jaren 60 zijn weer helemaal hip. In deze periode ontstonden verschillende muzikale stromingen en voor hedendaagse bands is het een geweldige visvijver. Vorig jaar boekte onder andere Allah- Las succes met hun psychedelische popliedjes en ook in 2013 zet de trend van jaren-60 lo-fi zich voort. Onder andere Foxygen, Unknown Mortal Orchestra en (uit ons eigen kikkerlandje) Jacco Gardner hebben zich door de sixties laten inspireren.
De naam Unknown Mortal Orchestra doet misschien denken aan een obscure trashmetalband, maar deze heren maken een met vlagen aanstekelijke mix van psychedelica, pop en rock met een vleugje funk en soul. De eerste single, Swim and Sleep (like a Shark), doet denken aan the Shins en Grizzly Bear en is een prima medicijn tegen winter-blues. Dit tweede album van UMO intrigeert: op het eerste gehoor is het een bij elkaar geraapt ‘zooitje’, maar juist de chaos zorgt er voor dat je blíjft luisteren.
Hoogtepunten: Swim and Sleep, The Opposite of Afternoon, Faded in the Morning, So Good At Being in Trouble.
De Nederlander Jacco Gardner tapt uit een ander vaatje: deze jongeman heeft goed geluisterd naar onder andere de oude Pink Floyd (inclusief Syd Barrett’s solowerk), Beach Boys en Zombies. Al na de release van single Clear the Air werd hij opgepikt door o.a. Pitchfork en dat heeft geresulteerd in een soort van hype. Cabinet of Curiosities is een prima plaatje geworden: Jacco heeft geen steenkolen- Engels accent (wat voor mij de grootste reden is het gros van de NL releases links te laten liggen) en de productie is om je vingers bij af te likken. De liedjes zijn fraai vorm gegeven, maar het blijft wel wat braaf. Nergens springt Gardner uit de bocht of doet hij iets heel geks, iets wat zijn held Barrett wel (overmatig) deed. Nu is het natuurlijk niet de bedoeling dat Jacco naar de LSD en andere substanties grijpt, maar iets meer eigen smoel zou niet verkeerd zijn. Hoe dan ook, dit is een geweldig debuut waarmee Jacco Gardner zijn visitekaartje afgeeft als muzikant en producer.
Hoogtepunten: Clear the Air, Chameleon, The One Eyed King en The Ballad of Little Jane.
Foxygen heeft met We Are the 21st Century Ambassadors Of Peace & Magic een album gemaakt dat jaren 60 ademt: de luisteraar kan er een spelletje van maken welke invloeden er allemaal zijn geweest. De openingstrack is een hommage aan Sgt Pepper van de Beatles, om te vervolgen met odes aan Bob Dylan, the Kinks en the Rolling Stones. De invloeden liggen er dik bovenop. Foxygen heeft een soort van verzamelalbum gemaakt met liedjes die zo uit de jaren 60 kunnen komen, er komen allerlei stijlen voorbij. Het overtreft de originelen niet, maar het is een leuk plaatje geworden. Kortom: omarm je innerlijke hippie, gooi 40 minuten lang je haar los en dans met bloemen in je haar.
Hoogtepunten: No Destruction, San Francisco, Shuggie, Oh Yeah.
zondag 24 februari 2013
maandag 11 februari 2013
Abonneren op:
Posts (Atom)