zaterdag 31 mei 2014

Band van het moment: The Brian Jonestown Massacre


Ik ben de laatste tijd helemaal verslingerd aan BJM (the Brian Jonestown Massacre). De bandnaam klinkt misschien een beetje heftig en 'metalachtig' maar dat valt dus reuze mee! De naam is een samenvoeging van Brian Jones (oprichter van de Stones) en de Jonestown Massacre (collectieve zelfmoord onder leiding van Jim Jones, in 1978). Het gaat uiteraard om de muziek en dat kan misschien het beste omschreven worden als een gammele, lome en trippy versie van de Rolling Stones, David Bowie en andere jaren 60/70 bands. Het mooie is dat de band toch een heel eigen geluid heeft, ook al zijn de nummers heel divers in sound en lengte. Ze gooien (folk)rock, shoegaze, psychedelische rock met een toefje elektronica in de blender en gooien er een gammel, trippy sausje overheen. Ze hebben een hele zwik aan cd's gemaakt en daarbij minstens evenveel muzikanten versleten (Peter Hayes van Black Rebel Motorcycle Club was ooit bandlid), zanger Anton Newcombe is zo'n beetje de enige constante (en instabiele) factor. Instabiel, omdat deze man nogal 'emotioneel flexibel' is en bijvoorbeeld zijn hele band uitscheldt tijdens concerten (als ie al komt opdagen). Enorm rock 'n roll dus!

In de jaren 90 maakten ze hun beste albums, met name de drie (!) albums uit 1996 zijn mijn favoriet :) Destijds lagen ze ook in de clinch met collega-muzikanten van the Dandy Warhols. Anton vond dat zij te commercieel werden, de Dandy's schreven een liedje (Not if you were the last junkie on Earth) over Anton en zijn kompanen. Waarop Anton weer reageerde met het best wel catchy "Not if you were the last Dandy on Earth". Over deze 'vete' is een interessante docu gemaakt, DiG!, erg de moeite waard.

Na tig personeelswisselingen heeft de band dit jaar weer een prima album uitgebracht (de vorige 4 zijn behoorlijk matig). Ik ken lang niet alle nummers, daarvoor zijn het er echt té veel. Maar wie de serie Boardwalk Empire ooit gezien heeft kent alvast één BJM nummer: het heerlijke Straight Up and Down.



Albumtip: de verzamelaar Tepid Peppermint Wonderland (2004), Take it from the Man! (1996) en Thank God for Mental Illness(1996).

Ik heb ook een BJM playlist in Spotify gemaakt, die is nog onder constructie - ik blijf pareltjes (her)ontdekken, en dat na 7 jaar ;)
Mijn favoriet op dit moment is het heerlijk lome en spacy Anemone...



woensdag 28 mei 2014

Post krijgen is leuk!

Sinds een paar maanden ben ik behoorlijk verslingerd aan Postcrossing (www.postcrossing.com). Het idee: je stuurt een willekeurig persoon een kaartje en je krijgt van een (ander) willekeurig persoon een kaartje terug. Ik heb al kaarten mogen ontvangen uit o.a. Rusland, Japan, Canada, Taiwan en de VS. Sommige mensen proberen echt een kaart te vinden die aansluit op je interesses (dat kun je aangeven op je profiel) en hier word ik gewoon blij van.


Zoals vandaag. Het is een grauwe, deprimerende dag (ik heb m'n herfst/winter afspeellijst weer eens aangezet, 'nuff said) maar toen ik vanochtend een superschattig ingekleurd kaartje uit Rusland vond was m'n dag meteen wat vrolijker en zonniger. Het zijn de kleine dingen die het doen, en aangezien we meestal alleen maar blauwe enveloppen (brr) en andere rekeningen krijgen is een mooi kaartje (met vaak ook prachtige postzegels!) een welkome afwisseling.

woensdag 21 mei 2014

Weetjes Woensdag (3)

Weekje later dan gepland, maar hier is het derde (en laatste) blogje met weetjes over moi. Enjoy!

En als je nog een leuk allitererend thema weet voor op woensdag hoor ik dat graag ;)


36. Ik verzamel sprookjes/ sagen/ legendes van over de hele wereld. Mijn moeder had al een hele collectie en die ben ik aan het uitbreiden. Tot nu toe is West/ Noord Europa het meest vertegenwoordigd, de volgende toevoeging is hopelijk wat Native-American of Aboriginal spul.
37. Ik word blij van oude (het liefst geïllustreerde) boeken. Die geur, wow!
38. Ik heb nog nooit drugs gebruikt of een sigaret gerookt. Wel een keer waterpijp (met meloensmaak) maar dat ging niet over mijn longen.
39. Ik wil dit jaar een tatoeage laten zetten. Ik weet al wat en waar, maar ik zeg het lekker niet :P
40. Ik heb een tijd lang een haarbanden-tic gehad, als ik weer eens teleurgesteld was in het schoenen-aanbod kocht ik als ‘goedmakertje’ een leuke haarband bij de Claire’s. Ik draag die dingen bijna nooit meer, dus ben ik overgestapt naar rare oorbellen (maar dan wel op een classy manier) en kettingen. Ik heb o.a. papegaaien, robots, olifanten, vlinders, uiltjes en een zeepaardje.

Deze wil ik!!

41. Ik praat in mijn slaap en zeg dan de meest rare dingen. Dit gebeurt vooral op vakantie (veel indrukken, etc.) en ik heb wel eens kei hard in het Engels zitten vloeken. Soms ga ik rechtop zitten en praat ik terug als mensen wat tegen me zeggen ;) Never a dull moment!
42. Mijn droom voor later? Een woonboerderijtje met heel veel dieren (sowieso geiten, kippen, honden en katten!) lijkt me wel wat. En een leuke bijpassende man ;)
43. Ik heb een vrij omvangrijke Tolkien-collectie, met dank aan mijn oma en moeder. Van mijn oma heb ik een NL-talige editie van In de ban van de Ring uit 1963, en van mijn moeder de Engelstalige editie uit 1975. The Hobbit heb ik ook in beide talen, 1 oude en 1 nieuwe(re) editie. Ook heb ik the Silmarillion, Adventures of Tom Bombadil, Father Christmas Letters, Tree and Leaf – waarschijnlijk is het wel wat waard maar ik verkoop het dus écht niet…

Dit dus! Té schattig..

44. Ik heb een jurkjes-tic – mits ze lang genoeg zijn. Ik probeer ze zo veel mogelijk te laten hangen, want wanneer is het nou écht jurkjestijd in Nederland :P
45. Mijn droomreis: met een 4x4 door IJsland rijden. Ook wil ik graag naar Nieuw-Zeeland, Noorwegen, Canada, Galapagos Eilanden, Madagaskar en Australië. De laatste drie wil ik al bezoeken sinds m’n achtste ofzo, ik was toen helemaal gefascineerd door dieren en dan vooral de ‘aparte’ zoals vogelbekdieren, wombats en lemur aapjes.
46. Eén van mijn favoriete series allertijden is Gilmore Girls. Ik quote de serie ook best vaak (“My house is going through a tunnel!” / “Honey, you lost me at carrots..”) – Love it!
47. Voor iemand die niet echt van voetbal houdt weet ik er best wat van af (komt door mijn broers). De meest random dingen zijn in mijn hoofd blijven hangen en ik vind het verschrikkelijk :P Ach, misschien komt het ooit nog eens van pas.


48. Mijn favoriete gerecht om zelf te maken is toch wel m’n champignons-(room)kaas-prei-spek-pijnboompitten quiche… (Sorry Michelle :P ) Voordeel van quiche maken is dat je er alles in kan gooien wat je zelf lekker vind, omnomnom..
49. Ik lust geen bier en ik drink eigenlijk nauwelijks alcohol. Een wijntje op z’n tijd vind ik wel lekker, of een glaasje whiskey. En als ik in (Noord) Ierland ben drink ik graag cider, yamyam. Maar na drie glazen (of pints, lol) vind ik het niet meer lekker en stap ik over naar frisdrank. Ik heb het in ieder geval niet nodig om lol te hebben!
50. Always be yourself, unless you can be a unicorn. Then always be a unicorn.

dinsdag 20 mei 2014

[review] LegenDerry Kasabian (18.05)

Soms moet je op het juiste moment op de juiste plek zijn. Het concert van Kasabian in het Nerve Centre te Derry, Noord Ierland was na 6 minuten uitverkocht (capaciteit: 600) maar via een omweg (de roadie van de support act Oh Emperor) kon ik gratis en voor niets deze grote band in een kleine zaal zien. In het Verenigd Koninkrijk vult Kasabian met gemak voetbalstadions en zalen als the O2 in Londen maar voor hun tour door Ierland en Schotland is gekozen voor de kleinere podia.

Derry is een stad waar niet vaak grote namen optreden en de sfeer is dan ook ruim van tevoren enorm uitgelaten. Het publiek is voor zo’n 70 procent man (en halfdronken) en het voorprogramma Oh Emperor kan na een twijfelend begin rekenen op een luid applaus. Als de laatste noten van de band uit Waterford (Zuid Ierland) hebben geklonken stijgt de spanning voelbaar en lijkt het een eeuwigheid te duren voordat Kasabian de bühne betreedt. De merchandise en podiumaankleding staat in het teken van het nieuwe album 48:13, dat begin juni uitkomt. Kasabian speelt vanavond ‘slechts’ drie nieuwe nummers, waarvan Bumblebee de opener is. Het is ook meteen het sterkste nieuwe nummer van de avond en het belooft veel goeds voor de nieuwe plaat.


De setlist is erg sterk en van elk album komen nummers voorbij. Dit jaar is het alweer 10 jaar geleden dat hun gelijknamige debuutalbum uitkwam en veel van die nummers staan nu nog steeds als een huis. Het is te merken dat de band nog steeds groeit, zo wordt de rol van gitarist/ songschrijver Sergio Pizzorno steeds prominenter. Stond hij eerst vooral in de schaduw van zanger Tom Meighan, nu neemt hij soms de leadzang voor zijn rekening terwijl Meighan even het podium verlaat (om een biertje te drinken? Wie weet..).

Tom Meighan heeft nog steeds het meeste charisma en de beste podiumpresentatie: hij daagt uit, poseert en charmeert. Het publiek is uitzinnig, mannen omhelzen elkaar om de haverklap en er wordt uit volle borst meegezongen. Je zou haast kunnen zeggen dat juist het publiek de hoofdact is van de avond..

Ook de band geniet zichtbaar, het is tenslotte even geleden dat zij in zo’n kleine zaal hebben opgetreden. Tom vergelijkt het met een pub, en dat is zeker de juiste benaming voor de sfeer die er hangt. Een pub vol voetbalsupporters welteverstaan. Er is eigenlijk geen zwak moment te bekennen, soms gaat het gas even terug om zowel de band als het publiek op adem te laten komen. Dat gebeurt tijdens Where Did All the Love Go, Running Battle en Me Plus One, waarna iedereen weer volop los gaat op Club Foot – inmiddels een echte indierockklassieker. Ook Fire valt onder die categorie, het laatste nummer van de reguliere set heeft een zeer aanstekelijk en makkelijk mee te zingen refrein (I’m on fiiire!).

Er zijn geen verrassingen in de setlist, maar daar komt het publiek niet voor. Zij willen meezingen, feesten en drinken met hun vrienden en ze krijgen precies dat. Fatboy Slim’s Praise You is al een aantal jaar de vaste opmars naar hét ultieme stadionnummer: L.S.F. (Lost Souls Forever). De euforische lalala’s galmen uren na het optreden nog na door de straten van Derry. Zowel de stad, de mensen, de band en het Nerve Centre zullen dit bloedhete, intense en gelukzaligmakende optreden niet snel vergeten. Als de muren van de zaal na afloop doorweekt zijn van zweet en andere soorten vocht is dat een teken van een legendarische avond…

[review] Neutral Milk Hotel (15.05)


De naam Neutral Milk Hotel zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen maar voor een grote groep mensen staan ze hoog aan het rockfirmament. In de jaren 90 bracht de band twee cd’s en een EP uit, waarvan In the Aeroplane under the Sea wordt gezien als klassieker in het folk-rock genre. De plaat met iconische hoes wordt gezien als een tekstuele parel, met teksten die geïnspireerd zijn door Anne Frank en de Tweede Wereldoorlog in het algemeen, maar ook raakvlakken hebben met het leven van nu. In 1998 stopte de band en zanger Jeff Mangum speelde sporadisch nog wat solo-optredens. Maar nu is er dus een reünie, tot grote vreugde van vele liefhebbers over de hele wereld. In 2011 werd Ferris Wheel on Fire uitgebracht, met enkele heruitgaven en rariteiten en het was afwachten totdat de Amerikanen de oversteek zouden maken. 24 Mei speelt de band op Le Guess Who May Day in Utrecht, vanavond is Belfast aan de beurt.

Het voorprogramma, Laetitia Sadier van Stereolab, weet niet te overtuigen, dus wordt snel de aandacht verlegd naar de hoofdact van de avond. De start is fenomenaal: de als een zwerver uitziende Jeff Mangum (die heel onopvallend via de zaal naar de backstage kon lopen) speelt in zijn eentje het prachtige, intense Two Headed Boy – wat door het publiek met veel enthousiasme meegezongen wordt. Jeff is erg goed bij stem, al kan zijn stemgeluid gecategoriseerd worden als ‘je moet er van houden’. Maar dat hij met enorm veel emotie zingt zal door niemand ontkend worden.
Aan het einde van het nummer betreedt de rest van de band het podium en gaat het helemaal los bij The Fool. Het publiek wordt pas echt wild als Holland, 1945 wordt ingezet waarbij opvalt hoe ontzettend goed Jeremy Barnes kan drummen – het lijkt alsof hij een diepe haat koestert en dit botviert op zijn instrument. Uiteindelijk sneuvelen er vanavond meerdere setjes drumstokken. Ieder bandlid speelt minstens drie verschillende instrumenten, waaronder tuba, trombone, accordeon en zingende zaag.

Opvallend is dat het publiek minstens zo enthousiast is over de nummers van het onbekendere en minder sterke album On Avery Island. Nummers als A Baby for Pree en Everything Is worden uit volle borst (en vol passie) meegezongen door het Ierse publiek. De liedjes van In the Aeroplane over the Sea steken er toch duidelijk bovenuit, wat het duidelijkst wordt bij de titeltrack van de cd. “How strange it is to be anything at all”… het bezorgt menigeen kippenvel.

Het is ook apart om een zaal vol jonge mensen (de meesten hebben waarschijnlijk de band in de afgelopen jaren ontdekt) keihard “I love you Jesus Christ” mee te horen zingen tijdens The King of Carrot Flowers Parts Two and Three. Het spelplezier spat van het podium, de constant lachende en springende bassist/accordeonist/zingende-zaag-speler is zo enthousiast dat het haast onmogelijk is om zónder grote grijns naar dit concert te kijken. De trombonist/gitarist/trompettist zingt ondertussen vrijwel alles mee, iets wat Jeremy Barnes ook doet (tenminste, als hij niet buiten adem is na alweer een onnavolgbare drumpartij).

Eén van de hoogtepunten van de show is het hartverscheurende Oh Comely, dat tergend langzaam opbouwt naar een climax die zelfs de meest koude cynist raakt. “I know they buried her body with others/ Her sister and mother and 500 families/ And will she remember me 50 years later/ I wished I could save her in some sort of time machine

Als een na laatste nummer in de toegift wordt Two-Headed Boy Pt.2 gespeeld, net als deel 1 grotendeels solo door Jeff Mangum. Ook dit nummer is een pareltje, met een prachtige tekst.

And in my dreams you're alive and you're crying,
As your mouth moves in mine, soft and sweet,
Rings of flowers 'round your eyes
And Ill love you for the rest of your life when you're ready


Gevoelsmatig lijkt dit een perfecte afsluiter, maar de band keert terug voor het schitterende Engine, waarbij één van de drie aanwezige zingende zagen een prominente rol speelt. Onder een orkaan van applaus verlaat de band het podium, op weg naar het volgende Europese concert. Dit was een avond om nooit te vergeten!

Een muzikale trip!

Ik ben gisteren teruggekomen van een korte vakantie door Noord-Ierland. Ik heb een aantal jaar geleden een tijdje in Belfast gestudeerd en sindsdien ben ik er zo dol op dat ik minstens 1x per jaar terugga. Dit keer ging ik met een kaartje voor Neutral Milk Hotel in mijn tas, een band die ik al heeeel lang heeeeel erg goed vind en waarvan ik nooit had durven dromen ze ooit eens live te gaan zien. Ze spelen trouwens 24 mei in Utrecht (Le Guess Who May Day), met o.a. the War on Drugs. Geen slecht affiche! Maar voor mij niet echt handig, dus ik was erg blij ze in mijn favoriete stad te zien, inclusief dolenthousiast Iers publiek. Iedereen zong uit volle borst mee en het was echt fantastisch. De band was fantastisch (de drummer! de trombonist! de zingende-zaagmans!), de liedjes klonken fantastisch en de algehele sfeer was, je raadt het al, echt fantastisch. Zo, dat woord heb ik nu wel genoeg gebruikt ;)


Het moge duidelijk zijn dat mijn tripje na 1 dag al helemaal geslaagd was, maar er zou nóg meer moois komen. Sowieso een fijne traditionele sessie in de kroeg, met liedjes die me deden denken aan mijn periode als Erasmusstudent (zoals Dirty Old Town en Belle of Belfast). Op zaterdag gingen we naar Derry, een stad waar ik nog niet eerder was geweest. Daar hadden ze uiteraard ook een heleboel livemuziek, en ik heb genoten van de gekke leuke locals ;)

Maar op zondag kwam toch echt het hoogtepunt. Ik was iets eerder naar het hostel teruggegaan omdat ik me even wilde opfrissen (en even wat lezen, een momentje voor mezelf). Op een gegeven moment komt er een oudere man het hostel binnenstappen om in te checken voor hemzelf en 'de band'. Wat blijkt nu: die band (Oh Emperor) speelt in het voorprogramma van Kasabian. Ik had mijn stoute schoe.. eh.. sokken aan en vroeg of er nog kaarten waren.. niet dus. Maar die man (de manager/vader van de drummer) geeft me dus een 'guest sticker' waarmee ik gratis naar binnen kan! Hij had er helaas maar 1 over, maar hij zei wel dat als we op tijd waren, hij mijn reisgenootje Adrianne ook mee naar binnen kon nemen...


En zo gebeurde het dus dat we helemaal voor nop in een klein zaaltje (600 mensen) Kasabian hebben gezien! Het was echt waanzinnig, de Ieren werden helemaal gek en de nieuwe nummers klonken best goed. Na twee nummers was ik al doorweekt en ik heb als een malle mee staan zingen... wát een sfeer!
Na afloop droop het zweet/vocht/bier van de muren, zo ontzettend heet was het..

Ik heb nog nooit zoiets cools meegemaakt, Kasabian speelt (zeker in de UK) in erg grote zalen en dit had wel iets weg van een grote pub met bijpassende sfeer.. en dat allemaal met dank aan de manager van Oh Emperor! (Hun muziek is trouwens best ok, het optreden begon matig maar de nummers werden steeds beter)

maandag 12 mei 2014

There's nothing guilty about these pleasures!

Ik heb een grafhekel (wat een fijn woord is dat!) aan het hele gedoe rondom guilty pleasures. Wie bepaalt wat ‘goed’ en ‘fout’ is? En waarom zou je je moeten schamen om je muzieksmaak?

Ik vind liedjes leuk, ongeacht of het door de ‘smaakpolitie’ goedgekeurd is. En ik schaam me nergens voor, waarom zou ik? Als ik blij word van een liedje, het uit volle borst mee kan (en wil) zingen en er gekke dansjes op kan doen, kom ik daar gewoon voor uit! BAM!

Zullen we met z’n allen het begrip ‘guilty pleasures’ verbannen uit ons vocabulaire? Om mijn statement kracht bij te zetten heb ik een heerlijk fijn lijstje met leuke, vrolijke, maffe, goede nummers gemaakt. Geniet ervan. En schaam je nergens voor.



Afgelopen zaterdag heb ik volop genoten van het Eurovisie Songfestival, de inzending van IJsland was één van mijn favorieten. Ok Go met een Power Rangers-sausje, ik word er blij van :)


zaterdag 10 mei 2014

Liedjes van de week

Normaal gesproken heb ik één (1) liedje van de week, maar dit was toch wel een bijzondere week met gave nieuwe releases. Ik zou eigenlijk alleen voor Damon Albarn (Mr. Tembo) gaan, omdat het zo'n heerlijk lief, catchy liedje is (doet het goed deze regenachtige dagen). Zijn album is zeker weten kandidaat voor het eindejaarslijstje!



Maar toen kwam opeens de nieuwe van Owen Pallett online, In Conflict. Niet de meest makkelijke muziek en zijn vorige album Heartland vond ik pas na ca. een half jaar meesterlijk. The Riverbed is na drie luisterbeurten torenhoog favoriet, echt een onwijs gave track!



En om het feest compleet te maken kon ik ook de nieuwe van the Black Keys binnenharken, Turn Blue. Het is anders dan dat ik van ze gewend ben en ik ben er ook (nog) niet helemaal van overtuigd, maar de opener Weight of Love is er een van buitenaardse proporties. Black Keys goes Pink Floyd, ofzoiets. Let ook op de outro met gitaren waar je U tegen zegt.



Turn Blue wint trouwens wel de award voor 'meest verschrikkelijke artwork', ik krijg hoofdpijn als ik ernaar kijk!

maandag 5 mei 2014

Mixtape Monday (9): Freedom

Vandaag vieren we de vrijheid waarin wij leven, iets dat niet vanzelfsprekend is. Ik heb er een mixtape bij gemaakt, een mix van oude en nieuwe / bekende en onbekende nummers. Ik hoop echt dat komende generatie(s) blijven beseffen hoe goed we het hebben hier in Nederland - vrede (en vrijheid) is niet vanzelfsprekend. We hebben geluk dat we hier wonen: vrijheid van meningsuiting, stemrecht, vrij reizen, onbeperkt toegang tot allerlei informatiebronnen... en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Vier de vrijheid, maar sta ook stil bij de mensen die niet in vrijheid leven.

1. Pink Floyd - Remember A Day - Free to play alone with time, evening never came
2. Devendra Banhart - Heard Somebody Say - "Everybody knows it's going still".. er zijn zó veel 'stille' conflicten, we krijgen niet alles te zien/ horen in de media.
3. J.J. Cale & Eric Clapton - When the War is Over - It won't bring back those poor boys in their graves..
5. The Tallest Man on Earth - The Dreamer - I'm just a dreamer but I'm hanging on..
4. Neil Young - Rockin' in the Free World - Deze klassieker van 'ome' Neil mag niet ontbreken.
6. Vera Lynn - We'll Meet Again - Mijn oma zong dit nummer vaak, meestal rond 4/5 mei. Ze had de oorlog meegemaakt en als ik dit nummer hoor moet ik aan haar denken... I know we'll meet again, someday..
7. Lynyrd Skynyrd - Free Bird - Dit nummer stond afgelopen week op repeat in mijn auto, het geeft zo'n overweldigend gevoel van vrijheid!
8. MØ - Freedom (#1) - Ontzettend sfeervol nummer, mooie stem ook.
9. Boudewijn de Groot - Welterusten Mijnheer de President - Neerlands beste protestlied, als je het mij vraagt.
10. Black Rebel Motorcycle Club - Spread Your Love - Als iedereen nou eens lief voor elkaar deed... spread your love like a fever!
11. Devendra Banhart - Cripple Crow - Alweer een Devendra nummer, ik kon niet kiezen. Ik vind deze tekst prachtig, het is een enorm hippie-nummer ;)
12. The Accidental - Time and Space - De tekst spreekt voor zich... you're part of it..

You are young and the world is open
So many words you've never spoken
Don't be afraid to stand your ground
When your time it comes around
To your own self be true
There's nothing more to do

You are part of everything
Find your voice and start to sing


13. Björk - All is Full of Love - Zo'n mooi en lief nummer.. er is zoveel liefde in de wereld, dat moet toch overwinnen?



Bonustrack: !!! - Pardon My Freedom, omdat de tekst zo vet (en toepasselijk) is.



Oh my God, did I just say that out loud?
Should've known this was the kind of place
That that sort of thing just wasn't allowed