Een dagje naar... Tollymore Forest Park

In eerdere blogjes schreef ik al over County Down: Silent Valley & Murlough Beach zijn geweldige dagtrips vanuit Belfast, en de weg er naartoe is ook fantastisch. Vandaag was het (alweer!) mooi weer, dus stapte ik in mijn rode bolide voor een road trip naar Tollymore Forest Park. Dit park is meerdere malen gebruikt als filmlocatie voor Game of Thrones, wat ik helemaal begrijp. ;)

Tollymore Forest Park wordt al eeuwenlang gebruikt als een gebied waar je kunt relaxen, vissen en wandelen. De rivier Shimnna stroomt door het park, en er zijn maar liefst 16 bruggen te vinden - de oudste dateert uit 1726. Er zijn 4 bewegwijzerde paden waar je uit kunt kiezen, en omdat ik aan de 'verkeerde' kant begon heb ik er (onbedoeld) veel van gezien. Helemaaaal niet erg! Ik kwam onderweg wat wandelaars, hondjes en vooral veel paardrijders tegen - en een paar hertjes, terwijl ik aan het lunchen was op een boomstam. Ik vond vooral het pad langs de rivier erg gaaf - het leek net een sprookjesbos, met de mossige stenen in de rivier en laaghangende takken. Magisch!

Movie Update - April

Ik had wat minder tijd voor films in April, maar ik heb er uiteindelijk toch 7 gezien...

1) Ghost

Af en toe probeer ik een oudje, en dit keer was het tijd voor Patrick Swayze en Demi Moore. Het gaat van drama naar romantiek, humor en een echt whodunnit - het lijkt misschien veel maar het werkt op een of andere manier wel. De rol van Whoopi Goldberg, als helderziende, was ook erg grappig!

2) Chef

Films over eten kunnen best gevaarlijk zijn. Ik kijk Chocolat liever niet al te vaak, omdat ik dan meteen een grote hoeveelheid brownies en ander chocoladespul wil gaan bakken. Chef gooit het over een andere boeg, met heerlijk uitziende groentes en andere gerechten. Naast een 'food film' is het ook een road trip, en vertelt de film het verhaal van een vader die een betere band met zijn zoon wil opbouwen. Een erg charmant filmpje, met leuke mini rolletjes van o.a. Robert Downey Jr. en Scarlett Johansson.

3) Fast & Furious 7

Je zult misschien denken: wat moet jíj nou met Fast & Furious? Ik moet toegeven, ik heb deel 1 t/m 6 niet gezien en deze kwam voorbij op tv. Deze film kun je best zien zonder die 'voorkennis'! Dit is de laatste film van Paul Walker, met een al veel besproken emo-einde. De rest van de film was compleet belachelijk, wat 'm weer ontzettend grappig maakte. Mijn favoriete scene: the Rock met zijn arm in het gips, dat hij met z'n spierballen los knalt. :p

4) The Jungle Book (bios)

Ik ben fan van de oude Disney animatie van Jungle Book. De liedjes, zowel in het Engels als het Nederlands, de stemmen, het verhaal... ik vind het geweldig. Ik was dan ook behoorlijk sceptisch toen deze live-action CGI versie werd aangekondigd. Dat was dus nergens voor nodig! Na een paar minuten heb je al niet meer in de gaten dat je naar CGI zit te kijken: de dieren zijn met bijzonder veel detail in beeld gebracht en de omgeving idem dito. De stemcast maakt het af: ik vond vooral Bill Murray (als Baloo), Idris Elba (Shere Khan) en Ben Kingsley (Bagheera) erg tof. En natuurlijk Christopher Walken als King Louie, die man kan weinig fout doen bij mij!

De film was met vlagen best spannend, en er is op sommige plaatsen afgeweken van de tekenfilm versie - er wordt ook een stuk minder in gezongen. Dat vond ik totaal niet storend, het paste precies. Deze nieuwe versie van the Jungle Book is een aanrader!

5) Batman vs Superman - Dawn of Justice (bios)

Ik ben opgegroeid met superhelden dingetjes, zoals X Men, Superman (Lois & Clark, wie kent het nog?) en natuurlijk ook Batman. Toen ik hoorde dat Ben Affleck de nieuwe Batman ging spelen moest ik hard lachen, want dat kon toch niet? Laat ik kort zijn: hij valt me reuze mee. Dat kan ik van de rest van de film niet zeggen, want het ging van het ene belachelijke moment naar het andere. Ik wil geen spoilers plaatsen, maar de manier waarop de 'oorlog' tussen Batman en Superman opgelost wordt is zo verschrikkelijk lame...

Er viel tussendoor ook nog wel wat te genieten hoor, zo vond ik Wonder Woman super cool, ik zou best zo'n lasso willen hebben. ;) En de actie was goed in beeld gebracht, zoals het bij een superheldenfilm hoort ging alles minstens 100x kapot. :P

6) Pretty in Pink

Ik sloot de maand af met nog een klassiekertje, dit keer een romkom uit de jaren 80. High school meisje is arm, krijgt een oogje op een rijke jongen en heeft ook nog een jeugdvriend die heimelijk op haar verliefd is (en eigenlijk een creepy stalker is). De mode is goed fout, de muziek leuk en het is allemaal erg luchtig. Fijn vermaak voor een doordeweekse avond!

Een dagje naar... de Gobbins

Het voordeel (maar ook nadeel) van werken in de toeristische sector is dat je veel ideeën opdoet voor reizen en dagtripjes. Ik had de Gobbins al een tijdje op mijn 'wish list' staan en het ging er dan eindelijk van komen! Het is altijd leuk om bezoek te krijgen, zeker als je daardoor wat van je eigen lijstje kunt afstrepen. Het was ook nog eens bijzonder aangenaam weer, met (voor Noord Ierland) zomerse temperaturen.

De Gobbins is een 'nieuwe' toeristische attractie aan de noordkust van Ierland. Tussen aanhalingstekens, want het opende voor het eerst haar deuren in de jaren 20 van de 20e eeuw. Het was toentertijd ongeveer even populair als de Giant's Causeway! De Gobbins is een wandelpad dat verschillende soorten bruggen, een tunnel en uitgehouwen treden combineert - het is daardoor niet voor iedereen geschikt. Je mag er alleen onder begeleiding op, en je krijgt ook een kek helmpje op je hoofd. En die heb je zeker nodig, ook als je wat kleiner bent! Terwijl ik mijn voeten zorgvuldig op de oneven trapjes plaatste bedacht ik hoe knap het wel niet was van die Edwardiaanse dames, dat ze met jurk en al dat pad bewandelden...

Al met al ben je zo'n 2,5 uur onderweg, je krijgt erg veel waar voor je geld! Je volgt een pad dat pal langs de kliffen loopt, en op sommige plekken ga je dus over (en onder) het water. Ieder stukje heeft een verhaal, ik vond vooral de grot die gebruikt werd voor de zout smokkel (ja, echt waar!) erg interessant. We liepen langs bijzondere rotsformaties, broedende (en schijtende) vogels en we zagen ook een stukje Schotland. Op het moment dat wij de tour deden was pas éénderde van de vogelpopulatie aangekomen, er zullen over een tijdje ook puffins (yay!) te zien zijn. Voor mij dé reden om nog een keer terug te gaan voordat ik de grote oversteek ga maken!


Dit was de Gobbins aan het begin van de 20e eeuw...

En zo ziet het er nu uit...

Music Monday: Best of 2016 - tot nu toe

Meestal heb ik rond deze tijd van het jaar al een tiental aan favoriete platen, maar in 2016 heb ik voornamelijk 'gouwe ouwe' geluisterd. Er zijn maar een paar nieuwe albums waarvan ik dacht 'ja, die wil ik nog wel een keer horen'. Misschien ligt het aan mijn 'state of mind', of ik heb gewoon nog niet de juiste platen aangeklikt in Spotify. Ik heb sowieso het gevoel dat ik heel veel gemist heb, dus kom maar op met die tips!

1) The Gloaming - 2

Ik denk dat ik dit album het meest heb geluisterd - meer dan alle andere 2016 albums bij elkaar. The Gloaming is een Iers-Amerikaanse groep die een mix maakt van traditioneel Ierse muziek en moderne klassieke/ ambient muziek - met de nadruk op de fiddle en piano. Ook maken ze gebruik van seán-nos zang, dit is een oud Ierse zangvorm die vooral in de 'Gaeltacht' (Iers sprekende) regio's nog veel voorkomt. Tijdens mijn tripje naar Sligo vorige maand stond dit album op repeat (samen met het titelloze debuut) en daar werd ik nóg verliefder op deze muziek. Ik heb geen idee wat ze zingen, maar dat doet er niet toe. De sfeer is fantastisch! Als je een album zoekt om bij weg te dromen kan ik je dit van harte aanbevelen...



Favoriete nummers: Fáinleog (Wanderer), The Rolling Wave, The Pilgrim's Song - maar eigenlijk werkt dit album het beste als een geheel.

2) Damien Jurado - Visions of Us on the Land

Het duurde even voordat dit album landde maar het is wederom een fijne. Je kunt dit zien als de afsluiter van de trilogie die Jurado startte met Maraqopa, in 2012. Het is wederom een psychedelisch album, waar je iedere luisterbeurt wel weer wat nieuws in kunt ontdekken. Niet alleen in de teksten, maar ook de rijke instrumentatie. Een fijne trip! (En net zoals bij the Gloaming werkt doet Visions of Us on the Land het vooral goed als je alles na elkaar luistert...)



Favoriete nummers: Qachina, Kola

3) Andrew Bird - Are You Serious?

Meneer Bird is al heel wat jaartjes vaste prik in huize Anneke. Afgelopen zaterdag zag ik hem voor de 9e keer live (yay!) en zijn albums komen zeer regelmatig voorbij op Spotify, mp3-speler, YouTube en platenspeler. Hij is behoorlijk creatief, al beschouw ik de vorige 2 worpen (een coveralbum en soundscapes) niet als échte Andrew Bird platen. Are You Serious? moest even landen, in eerste instantie was ik best een beetje teleurgesteld. Het is niet zijn beste werk, maar er staan genoeg leuke nummers op om me tevreden te houden. Uiteindelijk heb ik toch best een zwak voor deze adorkable multi-instrumentalist...



Favoriete nummers: Left Handed Kisses, Capsized

4) Bombay - Show Your Teeth

Ik krijg niet heel veel mee van wat er in Nederland gebeurd, dat krijg je nu eenmaal als je al (bijna) twee jaar in het buitenland woont en weinig (internet)radio luistert. Sinds een tijdje zet ik regelmatig Pinguin Radio op, wat ik één van de betere zenders vind op het moment. Gold Rush kwam een paar keer voorbij, maar het duurde even voor ik door had wat de titel en de uitvoerende artiest was. Met dank aan Spotify (heerlijk joh, internet) kon ik al snel het hele album tot mij nemen, en ik vind het best lekker! Of ik het over een paar maanden ook nog leuk vind weet ik niet maar voor nu is het prima.



Nog niet vaak genoeg geluisterd: David Bowie - Blackstar, Graham Nash - This Path Tonight, Yeasayer - Amen & Goodbye, M. Ward - More Rain, The Last Shadow Puppets - Everything You've Come to Expect, Daughter - Not To Disappear.

[review] Andrew Bird @ Vicar Street, Dublin

Ik kies mijn concerten sinds dat ik in Belfast woon zorgvuldig uit. De keuze is sowieso niet zo reuze als in Nederland, en vaak moet ik ook nog eens de reiskosten (en tijd) naar Dublin in overweging nemen. Gelukkig speelde Andrew Bird op een zaterdag: ideaal! Het was ook nog eens in een voor mij nieuwe locatie, Vicar Street.

Bij Andrew Bird weet je wat je kunt verwachten: viool, gefluit, mooie teksten, wat gitaar... het is alleen de vraag in welke verhouding je deze ingrediënten voorgeschoteld krijgt - komt ie solo, of met band? Gaan we rocken of wordt het ingetogen? Dit is de 9e keer dat ik deze excentrieke vogel live mag meemaken en het was (wederom) een fijne avond. Na een soort-van valse start knallen Andrew en zijn band er goed in, met het catchy Capsized. De nadruk ligt op het nieuwste album, Are You Serious?, wat natuurlijk volkomen begrijpbaar is. Gelukkig worden er nog wat 'gouwe ouwe' gespeeld, waaronder A Nervous Tic Motion From the Head to the Left, Lusitania, Armchairs en Tenuousness. Voor mijn gevoel zijn de nummers van Break it Yourself (zoals Lusitania) nog best 'nieuw', maar dat album is alweer van 4 jaar geleden! Wat vliegt de tijd zeg...

Ik was van tevoren nog niet helemaal overtuigd door Are You Serious?, en na het concert is dat eigenlijk zo gebleven. Er staan zeker een paar leuke, frisse liedjes op, zoals Roma Fade en Capsized, maar andere nummers zijn te simpel voor mijn gevoel, te recht-toe recht-aan rock. Left Handed Kisses verraste me trouwens in de live-versie: Andrew deed een 'duet met zichzelf' en dat pakte erg goed uit. Ik mag zijn humor wel, het is sowieso een dotje!

Wat ik ook fijn vond was dat de 'old timey' set up van de Hands of Glory periode (2012) ook bij deze tour weer voorbij komt. Rondom één microfoon spelen Andrew en zijn band voornamelijk covers, zoals Harvest van Neil Young The Giant of Illinois & My Sister's Tiny Hands van The Handsome Family. Vooral laatstgenoemde nummer was érg mooi!



Ik zag Andrew Bird in de afgelopen 10 jaar maar liefst 9 keer (lucky me) en dit concert komt, hoe leuk en charmant het ook was, zeker niet in mijn top 5. Daarvoor werden er te veel (kleine) foutjes gemaakt, zoals het vergeten/ veranderen van de tekst en het laten vallen van de strijkstok. Gelukkig is Andrew Bird nog steeds die adorkable troubadour die met zijn maniertjes (serieus, staat die man ooit stil?) en 'quirky' uitstraling het publiek voor zich wint. En tja, als 'ie weer in de buurt komt ga ik gewoon wéér!