Het was een mooi muziekjaar, met veel nieuwe ontdekkingen en 'vers' werk van oude liefdes. Mijn top 10 is best gevarieerd al zeg ik het zelf: IJslandse bluesrock, Ierse traditionele muziek en Britse singer-songwriters... en meer. ;)
Ik heb steeds bij ieder album (één van) mijn favoriete nummers gezet, en de hele albums staan (uiteraard) ook op Spotify. Veel luisterplezier!
1. The Gloaming - 2
The Gloaming maakt een mix van traditionele Ierse muziek met jazzy en ambient elementen: denk hierbij aan jigs en reels met pianoriedels, iets dat je niet zo veel tegenkomt in de trad music scene. Het werkt heel erg goed, hypnotiserend zelfs! The Gloaming doet er nog een schepje bovenop door de Ierse (Gaelic) zang die af en toe aan bod komt. Ik ben sinds een tijdje Iers aan het leren, maar ik kan er nog geen chocola van maken. Ik herken alleen de 'agus' (=en), lol!
Ach, ik droom gewoon lekker weg met deze muziek, terugdenkend aan mijn fantastische weekend in Sligo afgelopen voorjaar - waar ik deze plaat op repeat had staan. En ik droom ook alvast van maart 2017, want dan ga ik deze geweldige band live zien in Amsterdam! Tá áthas orm!
2. Michael Kiwanuka - Love & Hate
2016 was ook zeker het jaar van Michael Kiwanuka - als ik niet the Gloaming aan het luisteren was (in de auto, in de bergen of thuis op de bank) was er een grote kans dat Cold Little Heart op repeat stond. Dat intro is fantastisch! Het doet me erg denken aan Pink Floyd, en dat is noooooit een vervelende vergelijking. Ik heb dit jaar deze meneer ook live mogen aanschouwen en dan is 'ie (zo mogelijk) nóg indrukwekkkender...
Maybe this time I can be strong
But since I know who I am
I'm probably wrong
Maybe this time I can go far
But thinking about where I've been
Ain't helping me start
3. Moddi - Unsongs
Ah, Moddi. Ik zag hem voor het eerst als voorprogramma van Angus & Julia Stone in 2008, en ik vond het maar een apart hobbit-achtig mannetje. Tijden veranderen - 8 jaar later is 'ie enorm gegroeid (als muzikant dan hé). Zijn nieuwste album Unsongs is een soort van antropologisch project, met nummers die ooit verbannen/ verboden zijn geweest. De bekendere nummers (Pussy Riot in het Engels en Strange Fruit van Billie Holiday) vind ik eigenlijk niet zo heel bijzonder, ik werd juist geraakt door liedjes als Eli Geva en Father I am Joseph. Lees ook zeker de achtergrondartikelen op deze website, heel erg interessant!
4. Sturgill Simpson - A Sailor's Guide to Earth
Met dank aan Pinguin radio maakte ik kennis met Sturgill Simpson's Brace for Impact [Live a Little], een moddervet nummer met een werkelijk onweerstaanbare groove en geweldige tekst. Het is meteen ook het beste nummer van de plaat, samen met Call to Arms. Een heerlijk country-americana-weetikveelwatvoorgenre album, waar ik maar geen genoeg van kan krijgen!
One day you wake up
And this life will be over
Every party must break up
For burdens to shoulder
We're dying to live
Living to die
No matter what you believe
And all of us cry
For the ones we must leave
5. Kaleo - A/B
Ik heb 'wel wat' met de IJslandse muziekscene, en dat is een behoorlijk understatement. Mijn verbazing was groot toen bleek dat de bluesrockers van Kaleo ook van dit eilandje afkomstig zijn, want zo klinken ze totaal niet. A/B is een compilatie van eerder uitgebracht materiaal, maar omdat het dit jaar is uitgekomen mag 'ie in deze lijst. Live was het ook echt ijzersterk en ik ben heel erg benieuwd hoe het deze boys verder zal vergaan!
6. Ólafur Arnalds - Island Songs
Van bluesrock naar neo-klassiek - ook dat is IJsland. Ólafur is al een aantal jaren een van mijn lievelingetjes, hoewel ik zijn vorige plaat (For Now I am Winter, met Engelstalige zang) niet heel denderend vond. Gelukkig heeft 'ie met Island Songs mijn aandacht weer te pakken. Deze plaat is, zoals de titel al doet vermoeden, opgenomen op IJsland met behulp van lokale musici (in 7 weken tijd). Het begint met een IJslands gedicht en dat klinkt fantastisch - ik zou het graag leren maar voorlopig heb ik het al lastig genoeg met m'n Iers. ;)
7. Benjamin Francis Leftwich - After the Rain
De sympatieke Brit Benjamin Francis Leftwich maakte 5 jaar geleden één van mijn favoriete herfst/ winter platen en nu is daar ein-de-lijk deel 2. Het is zelfs nog iets donkerder van aard, aangezien het gaat over zijn overleden vader. Ontroerend, warm en liefdevol - wauw!
8. The Head and the Heart - Signs of Light
Het is niet alleen maar misére in deze lijst - the Head and the Heart zorgt voor een vrolijke toon. Signs of Light is alweer hun derde album en het is leuk om te zien hoe ze in al die jaren gegroeid zijn. Het enthousiasme van het eerste album is gebleven, en ik ben erg benieuwd hoe dit live gaat klinken. In 2010 was het in ieder geval één groot feest...
9. Keaton Henson - Kindly Now
We gaan toch nog even een potje janken, want dat lucht zo lekker op. Keaton Henson klinkt even fragiel als dat 'ie er uit ziet, en hij maakt ongelooflijk mooie en trieste liedjes. Tissues zijn geen overbodige luxe...
You said one day I would catch a break
And said it like it was the flu
You said one day I would celebrate
The day I fell in love with you
So I told you, you should grieve the night
And mourn the stars above
That those who hate Los Angeles
Have never been in love
10. Mandolin Orange - Blindfaller
Ik weet niet meer zo goed hoe ik bij het bandje Mandolin Orange terechtkwam - waarschijnlijk via Spotify Discover Weekly, een geniale afspeellijst die aan de hand van je smaak suggesties geeft. Dit is mijn banjo/ mandoline/ samenzang plaat van 2016, en ik word er bijzonder blij van.
Net buiten de top 10: Ryley Walker - Golden Sings that have been Sung, Radiohead - A Moon Shaped Pool, Graham Nash - This Path Tonight, Yann Tiersen - EUSA, Bombay - Show Your Teeth, Leonard Cohen - You Want it Darker, Drive-by Truckers - American Band, Last Shadow Puppets - Everything You've Come to Expect, Damien Jurado - Visions of Us on the Land
maandag 19 december 2016
maandag 12 december 2016
Memorabele concerten van 2016
2016 was een mooi muziekjaar, met een tweetal festivals (Haldern Pop & Best Kept Secret) en 'iets meer' losse concerten. ;)
Ik zag dit jaar een aantal artiesten voor de eerste keer, en ik heb daar in sommige gevallen best een tijdje op moeten wachten. In deze blogpost licht ik er een aantal uit die op een bepaalde manier bijzonder waren. Dit is geen toplijstje, de concerten staan in willekeurige volgorde.
Moddi (Jeruzalemkerk, Amsterdam)
Deze schattige Noor zag ik járen geleden in het voorprogramma van Angus & Julia Stone. Van het hoofdprogramma luister ik niet zo veel meer, maar Moddi is blijven hangen. Zeker met zijn nieuwste album, Unsongs, weet hij mij te raken. Het is ook echt een schatje on stage. Afgelopen oktober speelde hij in de Jeruzalemkerk in Amsterdam, een prachtige locatie waar de breekbare liedjes extra goed tot zijn recht kwamen. En hij zong ook nog eens het prachtige House by the Sea, kippenvel...'
Kaleo (Paradiso, Amsterdam)
Lang geleden dat ik zo omver werd geblazen door een 'nieuw' bandje! De grote zaal van Paradiso was stijf uitverkocht en iedereen ging behoorlijk uit z'n dak op de stoere bluesrock van deze IJslandse mannen. De 'voetbal haka' kwam zelfs nog voorbij, lol...
Joanna Newsom (The Olympia, Dublin)
Ik heb zo'n 10 jaar moeten wachten op mijn eerst Joanna concertje, maar oh-oh dat wachten was het echt waard. Het begon allemaal met de prachtige oude venue, waar de stoeltjes totaaaaal niet comfortabel zaten. Robin Pecknold (a.ka. Fleet Foxes) was het perfecte voorprogramma, en Joanna Newsom deed er nog een paar scheppen bovenop. Bij d'r eerste giechel was het ijs al gebroken en iedereen collectief verliefd - wat een puur, lief boselfje en wat een waanzinnige muzikaliteit! Ik schreef er eerder al wat over, en ik kijk graag deze toegift terug. Als dit mijn enige Joanna concert gaat zijn zou ik daar best mee kunnen leven...
Michael Kiwanuka (Paradiso, Amsterdam)
Michael Kiwanuka was één van mijn fijnste ontdekkingen dit jaar, en zijn tweede album 'Love & Hate' komt zeker in mijn eindejaarslijstje voor. Ik heb het geluk gehad dat ik deze man dit jaar maar liefst drie keer live mocht zien: Best Kept Secret, Haldern Pop & Paradiso. Laastgenoemde concert was toch wel het beste, het was te merken dat iedereen nóg beter op elkaar ingespeeld was na een paar maanden en nummers zoals Cold Little Heart werden echt fe-no-me-naal uitgevoerd.
Benjamin Francis Leftwich (Muziekgebouw Frits Philips, Eindhoven)
Nog een artiest die ik na een behoorlijk lange tijd eindelijk eens live zag! Benjamin's album Last Smoke Before the Snowstorm was de soundtrack van mijn herfst/winter 2011, en de jaren daarna. Dit jaar kwam eindelijk zijn tweede (prachtige!) plaat uit, en dus eindelijk de kans om het live te horen. En wat was het mooi! Hele sympatieke vent ook, we hebben na afloop gezellig staan kletsen over onder andere de troosteloosheid van Yorkshire. Lol!
Keaton Henson (Carré, Amsterdam)
Ik had me ingesteld op een tranendal: tissues in de hand en geen make-up. Het bleef beperkt tot een flinke dosis kippenvel en een setje vochtige ogen, maar owow wat was het mooi! Keaton zingt heel breekbaar, en zo ziet 'ie er eigenlijk ook wel uit. ;) Carré was de perfecte locatie en ik ben blij dat ik na al die jaren eindelijk deze bijzondere artiest op mijn 'seen live' lijstje mag schrijven.
Sigur Rós (Royal Hospital Kilmainham, Dublin)
Mijn grote liefde in één van mijn favoriete steden, op een bijzondere historische locatie, vlak voordat ik weer terug zou gaan verhuizen naar Nederland - dit mocht ik uiteraard niet missen. Het was mijn achtste keer SR, en hoewel het niet hun beste optreden was heb ik toch heel fijne herinneringen overgehouden aan dit concert. Zo heb ik ein-de-lijk eens Starálfur gehoord, en ben ik er achter gekomen dat ze met z'n drietjes (dus zonder strijkers & blazers) ook een heel tof en vol geluid kunnen produceren. Liefde!
Samm Henshaw (Best Kept Secret / Haldern Pop / Bird, Rotterdam)
2016 was ook zéker het jaar van Sammie (ja, zo mogen we 'm noemen!). Ik ging op advies van Marleen mee naar het optreden op BKS, en ik werd daar weggeblazen door het oneindige enthousiasme van deze jonge Brit en zijn vriendengroep cq. band. Het spelplezier spat er vanaf, wat stilzitten onmogelijk maakt. Hij herkent ons al (lol), dus we zijn 'aangenomen' als het Sammie Promo Team voor Nederland. Volgend jaar komt er (als het goed is) een album, dus onthoud die naam!
Jason Isbell (Haldern Pop)
De 'award' voor herontdekking van het jaar gaat naar Jason Isbell. In 2015 ging zijn album Something More Than Free een beetje langs me heen, maar eerder dit jaar 'landde' het plaatje opeens keihard. En dan vooral het nummer If It Takes a Lifetime, zo'n mooie tekst! Ik was érg enthousiast toen Jason werd bevestigd voor Haldern Pop, en ik stond dan ook lekker vooraan. ;)
Het was een geweldig rockende show, met als hoogtepunt het eerder genoemde nummer. Hopelijk mag ik 'm snel nog een keer live zien!
St. Paul and the Broken Bones (Haldern Pop) & Thijs Boontjes Dans & Show Orkest (Appelpop)
Deze twee concerten horen bij de categorie 'lekker dansen'! St. Paul is een hyperactief mannetje met een beste wel imposante stem, waarbij na afloop het publiek blééf swingen! En Thijs Boontjes is misschien wel het leukste Nederlandse concert van het jaar, met z'n droogkomische teksten en catchy orgeltje. Was de wereld maar een karaokebar!
Ik zag dit jaar een aantal artiesten voor de eerste keer, en ik heb daar in sommige gevallen best een tijdje op moeten wachten. In deze blogpost licht ik er een aantal uit die op een bepaalde manier bijzonder waren. Dit is geen toplijstje, de concerten staan in willekeurige volgorde.
Moddi (Jeruzalemkerk, Amsterdam)
Deze schattige Noor zag ik járen geleden in het voorprogramma van Angus & Julia Stone. Van het hoofdprogramma luister ik niet zo veel meer, maar Moddi is blijven hangen. Zeker met zijn nieuwste album, Unsongs, weet hij mij te raken. Het is ook echt een schatje on stage. Afgelopen oktober speelde hij in de Jeruzalemkerk in Amsterdam, een prachtige locatie waar de breekbare liedjes extra goed tot zijn recht kwamen. En hij zong ook nog eens het prachtige House by the Sea, kippenvel...'
Kaleo (Paradiso, Amsterdam)
Lang geleden dat ik zo omver werd geblazen door een 'nieuw' bandje! De grote zaal van Paradiso was stijf uitverkocht en iedereen ging behoorlijk uit z'n dak op de stoere bluesrock van deze IJslandse mannen. De 'voetbal haka' kwam zelfs nog voorbij, lol...
Joanna Newsom (The Olympia, Dublin)
Ik heb zo'n 10 jaar moeten wachten op mijn eerst Joanna concertje, maar oh-oh dat wachten was het echt waard. Het begon allemaal met de prachtige oude venue, waar de stoeltjes totaaaaal niet comfortabel zaten. Robin Pecknold (a.ka. Fleet Foxes) was het perfecte voorprogramma, en Joanna Newsom deed er nog een paar scheppen bovenop. Bij d'r eerste giechel was het ijs al gebroken en iedereen collectief verliefd - wat een puur, lief boselfje en wat een waanzinnige muzikaliteit! Ik schreef er eerder al wat over, en ik kijk graag deze toegift terug. Als dit mijn enige Joanna concert gaat zijn zou ik daar best mee kunnen leven...
Michael Kiwanuka (Paradiso, Amsterdam)
Michael Kiwanuka was één van mijn fijnste ontdekkingen dit jaar, en zijn tweede album 'Love & Hate' komt zeker in mijn eindejaarslijstje voor. Ik heb het geluk gehad dat ik deze man dit jaar maar liefst drie keer live mocht zien: Best Kept Secret, Haldern Pop & Paradiso. Laastgenoemde concert was toch wel het beste, het was te merken dat iedereen nóg beter op elkaar ingespeeld was na een paar maanden en nummers zoals Cold Little Heart werden echt fe-no-me-naal uitgevoerd.
Benjamin Francis Leftwich (Muziekgebouw Frits Philips, Eindhoven)
Nog een artiest die ik na een behoorlijk lange tijd eindelijk eens live zag! Benjamin's album Last Smoke Before the Snowstorm was de soundtrack van mijn herfst/winter 2011, en de jaren daarna. Dit jaar kwam eindelijk zijn tweede (prachtige!) plaat uit, en dus eindelijk de kans om het live te horen. En wat was het mooi! Hele sympatieke vent ook, we hebben na afloop gezellig staan kletsen over onder andere de troosteloosheid van Yorkshire. Lol!
Keaton Henson (Carré, Amsterdam)
Ik had me ingesteld op een tranendal: tissues in de hand en geen make-up. Het bleef beperkt tot een flinke dosis kippenvel en een setje vochtige ogen, maar owow wat was het mooi! Keaton zingt heel breekbaar, en zo ziet 'ie er eigenlijk ook wel uit. ;) Carré was de perfecte locatie en ik ben blij dat ik na al die jaren eindelijk deze bijzondere artiest op mijn 'seen live' lijstje mag schrijven.
Sigur Rós (Royal Hospital Kilmainham, Dublin)
Mijn grote liefde in één van mijn favoriete steden, op een bijzondere historische locatie, vlak voordat ik weer terug zou gaan verhuizen naar Nederland - dit mocht ik uiteraard niet missen. Het was mijn achtste keer SR, en hoewel het niet hun beste optreden was heb ik toch heel fijne herinneringen overgehouden aan dit concert. Zo heb ik ein-de-lijk eens Starálfur gehoord, en ben ik er achter gekomen dat ze met z'n drietjes (dus zonder strijkers & blazers) ook een heel tof en vol geluid kunnen produceren. Liefde!
Samm Henshaw (Best Kept Secret / Haldern Pop / Bird, Rotterdam)
2016 was ook zéker het jaar van Sammie (ja, zo mogen we 'm noemen!). Ik ging op advies van Marleen mee naar het optreden op BKS, en ik werd daar weggeblazen door het oneindige enthousiasme van deze jonge Brit en zijn vriendengroep cq. band. Het spelplezier spat er vanaf, wat stilzitten onmogelijk maakt. Hij herkent ons al (lol), dus we zijn 'aangenomen' als het Sammie Promo Team voor Nederland. Volgend jaar komt er (als het goed is) een album, dus onthoud die naam!
Jason Isbell (Haldern Pop)
De 'award' voor herontdekking van het jaar gaat naar Jason Isbell. In 2015 ging zijn album Something More Than Free een beetje langs me heen, maar eerder dit jaar 'landde' het plaatje opeens keihard. En dan vooral het nummer If It Takes a Lifetime, zo'n mooie tekst! Ik was érg enthousiast toen Jason werd bevestigd voor Haldern Pop, en ik stond dan ook lekker vooraan. ;)
Het was een geweldig rockende show, met als hoogtepunt het eerder genoemde nummer. Hopelijk mag ik 'm snel nog een keer live zien!
St. Paul and the Broken Bones (Haldern Pop) & Thijs Boontjes Dans & Show Orkest (Appelpop)
Deze twee concerten horen bij de categorie 'lekker dansen'! St. Paul is een hyperactief mannetje met een beste wel imposante stem, waarbij na afloop het publiek blééf swingen! En Thijs Boontjes is misschien wel het leukste Nederlandse concert van het jaar, met z'n droogkomische teksten en catchy orgeltje. Was de wereld maar een karaokebar!
woensdag 7 december 2016
Movie Update - November
De score van november is best wel laag - ik geef de 'schuld' aan mijn mega Gilmore Girls marathon (7 seizoenen) en het feit dat ik minder zin en tijd had om naar de bios te gaan of een lange film uit te zitten. Ik verwacht meer te gaan zien in december, zeker met de kerstvakantie in het verschiet. Ik kan niet wachten! (Op de vakantie vooral, laat dat duidelijk zijn)
1. Footloose
Het is een beetje een traditie dit jaar: oude (dans) films bekijken. Footloose (met Kevin Bacon) stond ook nog op mijn Netflix lijstje, over een stadsjongen die aanpassingsproblemen heeft in een conservatief stadje waar zelfs dansen verboden is. Dat gegegven vond ik maar raar, maar anders was er helemaal weinig overgebleven van het flinterdunne verhaal. De dansscenes waren wel tof, maar ik had er meer verwacht - dit maakt Footloose een lichte teleurstelling. Ach, ik heb nu wel weer een jaren 80 klassieker afgevinkt. Op naar de volgende!
2. Doctor Strange (bios)
Het duurde even voordat ik de nieuwste Marvel in de bioscoop kon gaan zien - ik heb helemaal niks aan 3d (ik zie het simpelweg niet) en de gewone 2d versie draaide maar beperkt. Uiteindelijk draaide 'ie op een zaterdagmiddag in Arnhem, en het was het wachten meer dan waard. Ik ben sowieso wel liefhebber van Benedict Cumberbatch en hij is echt geknipt voor deze rol. Hij speelt namelijk wel vaker egocentrische klootzakken die je uiteindelijk toch wel lief gaat vinden (zoals Sherlock) en Dr. Strange is precies hetzelfde. Voeg daar nog een Inception-achtig verhaal, de badass Tilda Swinton en vette visuals aan toe en je hebt (wat mij betreft) een van de beste Marvels ooit. De scenes na de aftiteling (heeft dat trouwens een naam?) beloven alvast veel goeds voor de komende Marvel films...
1. Footloose
Het is een beetje een traditie dit jaar: oude (dans) films bekijken. Footloose (met Kevin Bacon) stond ook nog op mijn Netflix lijstje, over een stadsjongen die aanpassingsproblemen heeft in een conservatief stadje waar zelfs dansen verboden is. Dat gegegven vond ik maar raar, maar anders was er helemaal weinig overgebleven van het flinterdunne verhaal. De dansscenes waren wel tof, maar ik had er meer verwacht - dit maakt Footloose een lichte teleurstelling. Ach, ik heb nu wel weer een jaren 80 klassieker afgevinkt. Op naar de volgende!
2. Doctor Strange (bios)
Het duurde even voordat ik de nieuwste Marvel in de bioscoop kon gaan zien - ik heb helemaal niks aan 3d (ik zie het simpelweg niet) en de gewone 2d versie draaide maar beperkt. Uiteindelijk draaide 'ie op een zaterdagmiddag in Arnhem, en het was het wachten meer dan waard. Ik ben sowieso wel liefhebber van Benedict Cumberbatch en hij is echt geknipt voor deze rol. Hij speelt namelijk wel vaker egocentrische klootzakken die je uiteindelijk toch wel lief gaat vinden (zoals Sherlock) en Dr. Strange is precies hetzelfde. Voeg daar nog een Inception-achtig verhaal, de badass Tilda Swinton en vette visuals aan toe en je hebt (wat mij betreft) een van de beste Marvels ooit. De scenes na de aftiteling (heeft dat trouwens een naam?) beloven alvast veel goeds voor de komende Marvel films...
dinsdag 6 december 2016
Avonturen in de Sportschool
Sinds een paar maanden ben ik weer in sportschool modus. Dat wil zeggen: ik heb een abonnement op de plaatselijke sportschool (3 minuten lopen) en ik probeer zo'n 2 keer per week te gaan. Tot nu met wisselend succes, soms ben ik écht te moe om te gaan - terwijl ik weet dat je van sporten normaal gesproken energie krijgt. 'T is een vicieuze cirkel...
De sportschool waar ik lid van ben is lekker kleinschalig, en soms komt er een personal trainer bij je om je uit te dagen voor een buikspierchallenge - of iets dergelijks. Die persoonlijke aandacht heb ik gemist, ik betaalde in Belfast stukken minder maar daar keken de PT's niet naar je om als je ze niet had ingehuurd. Er is bij mijn gym een leuk sfeertje, waarin iedereen elkaar ziet en ook helpt. Een fijne gedachte! En nu op naar de 'bikini body', voor aankomende zomer... :P
De sportschool waar ik lid van ben is lekker kleinschalig, en soms komt er een personal trainer bij je om je uit te dagen voor een buikspierchallenge - of iets dergelijks. Die persoonlijke aandacht heb ik gemist, ik betaalde in Belfast stukken minder maar daar keken de PT's niet naar je om als je ze niet had ingehuurd. Er is bij mijn gym een leuk sfeertje, waarin iedereen elkaar ziet en ook helpt. Een fijne gedachte! En nu op naar de 'bikini body', voor aankomende zomer... :P
Abonneren op:
Posts (Atom)