Music Monday: the best of 2015 (so far - pt. 2)

Iets meer dan een half jaar geleden plaatste ik de laatste update wat betreft muziekjaar 2015. Er is de tussentijd heeeeel veel moois uitgekomen, waarvan ik een kleine selectie uitlicht, in willekeurige volgorde...

Wat zijn jouw favoriete albums van dit jaar? Alle tips zijn welkom!

Joanna Newsom - Divers

Dit album is officieel nog niet uit, maar sinds vorige week is het op het internet te vinden. Joanna's stem is voor veel mensen heel erg wennen, en het is niet voor iedereen weggelegd. Ik hou juist erg van ongebruikelijke stemmen, en daar valt dit zeker weten onder. Joanna Newsom's albums geven vaak pas na meerdere luisterbeurten hun geheimen prijs, wat ik zeer kan waarderen. Ik luister alweer zo'n 8 jaar naar Ys (mijn favoriet) en ik ontdek nog steeds nieuwe details. Divers is muzikaal dik in orde en wat ik tot nu toe van de teksten heb meegekregen zitten er weer prachtige (en poëtische) stukken tussen. Vooralsnog vallen Anecdotes, Time, as a Symptom en The Things I Say het meest op. De tweede helft van Anecdotes blijft trouwens erg goed hangen, ik neurie al een paar dagen "While we sing to the garden, and we sing to the stars/ And we sing in the meantime/ Wherever you are" op mijn werk...



Colm Mac Con Iomaire - And Now the Weather (Agus Anois an Aimsir)

Ik hou van (traditionele) Ierse muziek: de melodieën, de sfeer en de bijbehorende verhalen/ mythen. Colm Mac Con Iomaire (geen idee hoe je die achternaam uitspreekt trouwens) is vooral bekend als violist van the Frames (een band waar ik niet zo veel mee heb) maar zijn solowerk vind ik werkelijk schitterend. Hij combineert traditionele muziek met moderne(re) elementen en maakt zo wonderschone (en rustgevende) composities. Zijn vorige album, The Hare's Corner, dateert alweer van 2008 en tijdens mijn studie in Belfast heb ik dit veel geluisterd. Ik twijfelde dan ook geen moment toen ik zag dat hij het nieuwe album ging presenteren in het iconische Whelan's in Dublin. (verslag is hier terug te lezen).

And Now the Weather... is misschien nog wel beter dan The Hare's Corner, met oorstrelende, sfeervolle arrangementen en boeiende anekdotes bij de nummers (daarvoor moet je bij een concert zijn geweest, dus neem dat maar van me aan). Ik heb ieder jaar een aantal 'chillplaten' en ik denk dat dit mijn favoriet van 2015 is!



Ghost - Meliora

Dit is misschien een beetje een vreemde eend in de bijt: prog-rock/metal achtige muziek, met een spooky naam, satanistische teksten én bijpassend uiterlijk. Met dank aan collega's kwam ik bij deze band terecht en ik vind het super tof! Het is best catchy, om de haverklap heb ik "SPIRIT! ABSENT!" of "You will wear your independence like a crown - from the pinnacle to the pit!" in mijn hoofd... ;)

En soms heb ik gewoon een goeie dosis gitaarrrr nodig!


(die clip is zo vet!)

You are cast out from the heavens to the ground
Blackened feathers falling down
You are cast out from the heavens to the ground
Blackened feathers falling down
You will wear your independence like a crown

Lord Huron - Strange Trails

Ik kende Lord Huron totaal niet, ik downloadde het album op de gok omdat de hoes me wel aansprak (en het genre folk-pop ligt me meestal wel). Dit album is één organisch geheel: de nummers sluiten goed op elkaar aan en Meet me in the Woods en Love Like Ghosts zijn bijna exact hetzelfde, alleen de tekst en het tempo verschillen. Strange Trails is zwierig, dromerig en sfeervol - en past daardoor precies in mijn straatje. De teksten zijn ook interessant - zo zingt hij heel optimistisch over het einde van de wereld. ;)



City and Colour - If I Should Go Before You

In 2007/8 was ik helemaal weg van de mooie folkliedjes van City and Colour, de artiestennaam van de Canadees Dallas Green (see what he did there?). Deze bebrilde tattoo-man is deel van de hardcorepunkband Alexisonfire, maar zingt solo vooral lieve liefdesliedjes. Nummers zoals The Girl en Against the Grain raakten bij mij een gevoelige snaar, maar ik verloor City and Colour toch uit het oog. Tot nu dus. Het onlangs verschenen If I Should Go Before You staat vol met mooie, catchy en meeslepende nummers. Het is wat voller dan de eerste twee albums, maar daardoor ook enorm sfeervol. Ik ben weer helemaal om! In februari speelt Dallas met band in Belfast, en ik ben van plan daarbij te zijn. Hopelijk speelt ie die oude klassiekers ook, dan voel ik me weer helemaal 21... ;)



Phil Cook - Southland Mission

Phil Cook is misschien wel de sympathiekste man in folk-land. Ik heb hem 2 keer (kort) gesproken, een keer na een fenomenaal Megafaun concert en toen hij solo in het voorprogramma van Daniel Norgren stond. Ik had niet genoeg geld bij me voor de solo-EP, maar mocht het geld achteraf via PayPal overmaken. Sindsdien volg ik zijn nevenprojecten (hoewel ik nog steeds hoop op een nieuw Megafaun album, al zal dat voorlopig niet gaan gebeuren). The Shouting Matches was een leuk projectje met oud-bandmaatje Justin Vernon (Bon Iver), en nu is het dus zover: het eerste solo album. Het plezier en de liefde voor muziek spat zowat uit de boxen (of, in mijn geval, headphones) en het is een heerlijk bluesy/rootsy/folky plaatje geworden.



Foals - What Went Down

Ahh, Foals. Hun vorige plaat (Holy Fire) heb ik in 2013 figuurlijk grijsgedraaid, ik kon maar geen genoeg krijgen van hun opzwepende en boeiende liedjes. De opvolger What Went Down stelt zeker niet teleur, al staan er geen kneiters zoals My Number en Inhaler op. Het is wel 'gewoon' een kei goed plaatje, dat vrijwel geen zwak moment kent. Ik blér lekker mee met Mountain at My Gates en Albatross en het is onmogelijk om stil te zitten bij nummers als Night Swimmers. Ik baal alleen dat ze niet echt in de buurt komen, ik zou ze zó graag live willen zien!



Madisen Ward & the Mama Bear - Skeleton Crew

Nog een nieuwe vondst, en wat voor één. Madisen Ward is een Afro-Amerikaanse jongeman die samen met zijn moeder ('Mama Bear' Ruth Ward) bluesy folkliedjes zingt. De zang is misschien wel het opvallendst, aangezien Madisen een goeie vibrato kan opzetten en Mama Bear ook af en toe een relaxed zanglijntje er bovenop legt. Hun muziek is een mix van folk, blues en gospel, wat het behoorlijk uniek maakt. De onderwerpen waarover gezongen wordt variëren nogal: van liefde en oorlog tot aan taart en Coca Cola...

Dit is live trouwens erg leuk, het spelplezier spat er vanaf - dus als je de kans krijgt...

Even lekker uitwaaien - Murlough Beach

Af en toe heb ik mijn 'nature fix' nodig. Ik vind het fijn om in Belfast te wonen, maar ben wel blij dat het niet zo'n heel grote stad is. Het duurt niet lang totdat je op het platteland bent en ik ga er dan ook graag tussenuit om frisse lucht te tanken en lekker uit te waaien.

Vanochtend besloot ik naar het strand te gaan, Murlough Beach welteverstaan. Dit strand is onderdeel van het Murlough Nature Reserve, een duinlandschap van ca. 6000 jaar oud. Het is zo'n 40 minuten rijden vanaf Belfast, door het glooiende landschap van County Down, wat langzamerhand één van mijn favoriete regio's van (Noord) Ierland aan het worden is. Ik heb North Down al een paar keer verkend en nu was het tijd om richting de Mourne Mountains te rijden. Die bergen ga ik zéker dit jaar nog verkennen, ze zagen er erg imposant uit vandaag. Pal aan de voet van de Mournes ligt Newcastle, het startpunt van mijn wandeling. Als je door dit plaatsje loopt zie je de bergen voor je en de zee links - heel apart!

De strandwandeling van Newcastle naar Murlough was heerlijk - ik hou ervan om op zondagochtend dit soort dingen te doen, aangezien het dan erg rustig is. Afgezien van wat blije honden, wandelaars en een verdwaalde hardloper kwam ik bijna niemand tegen. Het grootste gedeelte ging over zand, keitjes en door de branding - ik ben blij met mijn waterdichte wandelschoenen. Onderweg heb ik een mooie steen en een schelp opgepikt, ik kon het niet laten!

De wandeling door de duinen was ook erg fijn, ik kan zo genieten van de herfst en al haar kleuren. :) Hopelijk kan ik volgende week weer op pad - zolang het droog is vind ik het prima...

Cinema Challenge (9)

En toen was het opeens OKTOBER! De afgelopen maand was niet super spannend wat betreft films die ik per-se wilde zien, even een beetje rust in de opmaat naar najaar/winter. De teller bleef steken op 2:

1) Pixels (avontuur/ comedy)

Ik zie mezelf niet als gamer - maar ik speelde uiteraard de classics in de 90's, zoals Tetris, Space Invaders, Commander Keen etc. Het verhaal van Pixels sprak me dus wel aan, namelijk dat commputerspelletjes tot leven worden gebracht om de aarde te verwoesten. Een voormalig game-kampioen wordt ingeschakeld om de wereld te redden, met allerlei hilariteit tot gevolg. Ik heb mij prima vermaakt met Pixels: het ziet er allemaal prima uit, Adam Sandler is voor de verandering eens vol te houden en het rolletje van Peter Dinklage is heerlijk over the top. Dat Kevin James (die gast van the King of Queens) de president van de Verenigde Staten speelt neem ik dan maar op de koop toe. ;)



2) Me and Earl and the Dying Girl (drama/ comedy)

De zoveelste tienerfilm-over-kanker, maar dan wel net iets anders. Waar films als the Fault in our Stars een romantische invalshoek hebben, krijgen de jongen (me) en het meisje (de dying girl) geen relatie. Wel zo verfrissend, moet ik zeggen. Het is ook niet alleen maar kommer, kwel en tranen in deze film: er valt genoeg te lachen om de droogkomische situaties waar Greg, Earl en Rachel in terecht komen. Het is een heerlijk sarcastische tragikomedie over een wereldvreemde jongen die door zijn moeder verplicht wordt om op te trekken met een meisje dat leukemie heeft. Er ligt ook een behoorlijke hipstersaus overheen, met referenties naar obscure filmmakers en quirky montage. Ik had graag meer van Greg & Earls filmpjes willen zien, zoals Gross Encounters of the Turd Kind, Crouching Housecat, Hidden Housecat en A Sockwork Orange. :P