Ik leerde The Head and the Heart in 2010 kennen, toen ze het voorprogramma mochten verzorgen van The Low Anthem. Ik werd meteen geraakt door het enthousiasme waarmee het zestal op het podium staat, en hun energieke en positieve liedjes. Zoals dat wel vaker gebeurt raakten deze Amerikanen een tijdje van mijn muzikale radar, maar met het vorig jaar verschenen Signs of Light zijn ze weer helemaal terug. Het is dan altijd wel een beetje spannend om zo'n band dan weer live te zien, zeker gezien de herinneringen zo fijn zijn. Het is alweer bijna 7 jaar geleden dat ik ze zag en in die 7 jaar is er veel veranderd. Het enthousiame is iets minder jeugdig, maar het is er nog wel - net zoals bij mij, zullen we maar zeggen. ;)
Het was mijn eerste ervaring in Paradiso Noord (Tolhuistuin) en het viel me op dat de band door de jaren heen ongemerkt (naja, voor mij dus) best een fanatieke aanhang heeft opgebouwd. Het meezingen zit er goed in, net als de vele ooh's en aah's. Het is een stuk professioneler en strakker, wat misschien een beetje jammer is maar wel begrijpelijk. Indie hits zoals Winter Song en Rivers & Roads staan als een huis, vooral laatstgenoemde is in veel tv series voorbij gekomen. Het was leuk om nu eens een keer met (bijna) het hele publiek mee te zingen, in tegenstelling tot de keren dat ik zo'n beetje in mijn eentje alles woord voor woord stond mee te bleren. Ik verwacht the Head and the Heart op nog wel grotere podia te zien, het talent en de show is er in ieder geval!
Ik ga elk jaar naar een flink aantal concerten en festivals, en het leek me wel eens leuk om het bij te houden en een (kort) stukje over elk concert te schrijven. Mijn eerste gig dit jaar was in Rotterdam, een stad waar ik sowieso wel graag kom maar zeker als er wat te doen is. ;) Ik mocht bij @4duckie2see logeren, een uitmuntende host! Na een middagje museum en rondwandelen gingen we op het fietsje naar het Luxor Theater, wat pal achter de iconische Erasmusbrug ligt. Een venue waar ik nog niet eerder geweest was, erg mooi!
Er werd ons geadviseerd om op tijd te komen, omdat Giel Beelen (3fm) radio-opnames ging maken met (onder andere) een tweetal live nummers van de Argentijns-Zweedse singer-songwriter José González. Hij treedt vanavond op met The String Theory, een niet bepaald standaard orkest. (waarover later meer).
Het opwarmertje was leuk en nadat we de rest van Giel's live-uitzending hadden aangehoord was het tijd om de (zeer comfortabele) zaal in te gaan. Er was geen voorprogramma, en iets na half negen gingen de lichten uit. Ik zei net al dat The String Theory geen standaard orkest is: ze beginnen de set met het zeer obscure instrument 'het plastic zakje'. Dit knisperende geluid werkte erg hypnotiserend en het past dan ook perfect bij de relaxte muziek van José. In de loop van het concert worden onder andere stalen platen en een boormachine (!!) toegevoegd aan het instrumentarium. Heel bijzonder!
Dat de ongeoefende luisteraar José González bestempeld als 'saai' kan ik begrijpen - ik zat ooit ook in dat kamp. Het is repetitief, José zingt zonder al te veel poespas en na een tijdje kom je in een heerlijke roes cq. trance. Oogjes dicht en genieten maar! Het was niet allemaal even tokkelend en gedwee: het orkest deed er af een toe flink het gas op en er kwamen ook wat elektrische gitaren en synthesisers aan bod.
Eigenlijk zie ik José González het liefste met een orkest, zijn muziek komt zo nog beter tot z'n recht en er komt een hele nieuwe dynamiek om de hoek kijken. Ik hoop dat 'ie ooit nog een cd gaat uitbrengen met the String Theory! Dan kan ik namelijk altijd zo zen worden als afgelopen zaterdagavond in Rotterdam.
