[review] The Veils, Doornroosje, Nijmegen

The Veils is zo'n band die ik thuis niet zo heel vaak luister, maar waarvan ik live heel erg kan genieten. Door de jaren heen zag ik ze op festivals en in verschillende Nederlandse steden, en ik kan me niet herinneren dat het ook maar één keer teleurstelde. Het was alweer even geleden dat ik de band rondom de charimatische Nieuw-Zeelander Finn Andrews live zag, en met een beetje geluk vond ik een goedkoper ticket op Ticketswap. Geniale site overigens, ik raad 'm aan.

De mannen en vrouw van The Veils speelden namelijk in Doornroosje, en dat mag ik eigenlijk niet missen. De laatste twee albums had ik al wel eens beluisterd, maar ik hoor het liefste de 'kneiters' van Nux Vomica en The Runaway Found (beiden al meer dan 10 jaar oud, oh boy). En die kwamen zeker voorbij! De nummers van het nieuwste album, Total Depravity, stonden echt als een huis maar er gaat wat mij betreft niets boven de emotionele rollercoasters van Not Yet en Calliope!. Want je krijgt emotie er gratis bij, als je naar the Veils gaat. Het stemgeluid van Finn is vast niet ieders kopje thee, maar het staat buiten kijf dat 'ie er z'n hele hebben en houden ingooit. Ik zou het niet vol kunnen houden, en richting het einde van de set begon Finns stem het dan ook een beetje te begeven. Een latere show werd om deze reden gecancelled, erg jammer.

Mijn absolute hoogtepunt van de avond was toch echt Jesus for the Jugular - zo angstaanjagend goed! En de tekst is na al die jaren nog steeds enorm bezwerend...

How do you preach the word if you don't know how to read?
They hold your soul once you sign the deed
Would the Son still rise if there's no one around?
Would the fox be as quick if he hadn't his hound?

[review] Moddi, Doornroosje, Nijmegen

Toen ik Moddi in 2008 voor het eerst live zag vond ik 'm maar een apart mannetje. Een enorme bos haar dat alle kanten opsprong, een accordeon die te groot leek te zijn en als kers op de taart een enorm aandoenlijk accent. Never judge a book by its cover, zeg maar, want sinds die avond (hij deed het voorprogramma van Angus & Julia Stone) ben ik liefhebber van deze Noorse troubadour. Zijn lieve folkliedjes gaan over zijn huisje bij de zee, en de perikelen des levens. Maar die Moddi is er niet meer - althans, zo kondigt hij zichzelf aan in de gezellig gevulde kleine zaal van Doornroosje.

Moddi heeft namelijk een transformatie ondergaan - van schattige folkhobbit to geëngageerde singer-songwriter/ verhalenverteller. Zijn project van vorig jaar, Unsongs, bevat namelijk louter covers van nummers die ooit zijn verboden/ verbannen. Hij vertelt de verhalen achter de nummers, en die zijn stuk voor stuk aangrijpend. Dit maakt dat de avond geen standaard 'concertje pakken' moment is - het publiek wordt uitgenodigd om na te denken over de rol van muzikanten in de wereldpolitiek, en tot hoe ver dit zou moeten gaan. Geen lichte kost, wel erg mooi. Bij nummers als Eli Geva krijg ik nog steeds kippenvel, ook al heb ik het verhaal al eerder gehoord!

Gelukkig komt 'folkhobbit Moddi' ook nog even om de hoek kijken, met onder andere het schitterende House by the Sea en het Noorse En Sang Om Fly. Love it!