Black & White

Ik heb ‘iets’ met oude dingen en dan vooral zwart-wit foto’s en films. Hoe de mensen bewegen in die filmpjes en vooral hoe de mensen klonken (oude polygoon journaals, ik kan er zo van genieten), ik kan er helemaal in opgaan. Ik probeer me dan voor te stellen hoe het leven toen was en vooral hoe bijzonder het geweest moest zijn om op de foto te gaan – iets wat nu totaal niet meer voor te stellen is, met onze digitale camera’s en smartphones. Ik weet nog dat ik mijn eerste (analoge) cameraatje kreeg en ik heel hard moest nadenken over welke 24 foto’s ik wilde maken (en dan kwam er per ongeluk zon bij het rolletje, jammer joh).

Je kunt je misschien wel voorstellen hoe ontzettend opgetogen ik was toen ik een paar maanden geleden een mapje vol oude zwart-wit foto’s van mijn oma tegenkwam. Echt, alsof ik een eeuwenoude schat was tegengekomen! Helaas leeft mijn oma al jaren niet meer en mijn moeder kon me niet zo heel veel helpen – ze herkende alleen haar tantes en grootouders, maar die had ik er ook al uitgehaald.
Dit mocht de pret niet drukken, ik kan er uren naar kijken.. vooral de foto’s van mijn oma in haar zustersuniform vind ik geweldig, ze heeft me wel eens verteld over die tijd.

Er zit echt van alles in de map: portretten van mijn bet(over)overgrootouders, kinderfoto’s van mijn oma en oudtantes, vakantiekiekjes.. in mijn hoofd ben ik er allerlei verhaaltjes bij aan het verzinnen ;)

Eén van de weinige foto's waar iets achterop stond: dit is mijn oudtante Jo met haar vader (mijn overgrootvader, dus).

Ik gok dat dit mijn betovergrootouders/tantes/ooms zijn... De vrouw met het witte kapje freaks me out! :P

Avonturen in de sportschool...

Het liefste zou ik in m’n uppie willen sporten, maar ik weet dat er dan ontzettend weinig van terecht zal komen omdat ik ab-so-luut geen doorzettingsvermogen heb. Alleen wandelen gaat goed solo, ik loop met gemak 15 km of meer. Vroeger (lees: toen er nog geen metaalwinkel in mijn enkel zat) ging ik nog wel eens eens “hardlopen” op de dijk, maar dat was geen succes. Ik zei dan tegen mezelf “na de bocht mag ik een stukje wandelen” maar tien meter vóór de bocht vond ik het ‘close enough’ en hield ik het voor gezien.

Nu mijn rugbydagen voorbij zijn ben ik, na allerlei blessures, weer begonnen met sporten en tot nu toe gaat het best goed. Hardlopen heb ik opgegeven, want dat is echt niet leuk zonder bal en tegenstander.. fietsen en wandelen, dat vind ik nog wel leuk. Niet dat ik mezelf tot het uiterste drijf, dat is ook weer een beetje overdreven, maar ik zweet wel en mijn hoofd lijkt aan het eind van de sessie op een buitenaardse rode biet.

Gelukkig ken ik weinig schaamte en vertoon ik me gewoon in strak broekje en ongeschoren benen bij de spinningles. Het zal er vast niet uitzien, trillende wobbly bits, maar I couldn’t care less. Ik had het nooit verwacht maar ik vind het echt leuk, met uitzondering van sommige yoga posities – mijn lijf is na alle jaren lichamelijke misère zo stijf als een hoedenplank.

Dus, als ik het kan, kan jij het ook – je moet gewoon beginnen. En schaam je vooral niet voor de dingen die je niet goed kunt, ik kan het dan waarschijnlijk nóg slechter! ;)

Ik heb ook abs... ze zijn erg goed geïsoleerd ;)