2018 was een jaar waarin ik naar mijn gevoel minder met nieuwe muziek bezig was - zo fanatiek als pak weg 10 jaar geleden zal ik vast niet meer worden, ik heb er ook geen tijd voor. Toch heb ik een aantal fijne ontdekkingen gehad, waaronder Nathaniel Rateliff & the Night Sweats. Over twee maanden staan ze in Doornroosje en ik ben erg benieuwd! Mijn nummer één is een artiest die ik ook meerdere keren live heb mogen zien dit jaar, dat heeft geholpen wat betreft de eindstand. Ook nummers twee, vier, vijf, zeven en tien heb ik live gezien - een goede score dus! Zes en acht ga ik in het nieuwe jaar zien. :)
1. Damien Jurado - The Horizon Just Laughed
Tja, Damien Jurado is al een aantal jaar vaste prik in Huize Anni. Live at Landlocked, Maraqopa en Caught in the Trees weten hun weg naar mijn platenspeler goed te vinden en dit was eigenlijk meteen ook het geval met The Horizon Just Laughed. Het album staat vol met lieve, mooie en ontroerende (tokkel) liedjes, met uiteraard de kenmerkende stem van Damien. Met de eerste kennismaking (Over Rainbows and Rainier) was ik al verkocht, al zijn nummers als Allocate en Percy Faith ook werkelijk prachtig. Mijn kat Nessa vindt het ook mooi, zoals onderstaand filmpje laat zien.
2. Alela Diane - Cusp
2018 was ook het jaar van mijn hernieuwde kennismaking met Alela Diane. Ik vond haar muziek altijd wel leuk, maar niet meer dan dat. Albums konden me vaak niet volledig boeien waardoor ik vooral losse nummer luisterde, zoals My Tired Feet. Met Cusp is het anders: het raakt me van begin tot eind en ik kan er maar geen genoeg van krijgen! Het optreden in Doornroosje eerder dit jaar hielp ook mee, want dat was werkelijk fenomenaal. Ik was daar samen met mijn 72 jarige tante Fieke en zij werd instant fan. Nou, dan doe je iets goed!
3. Nathaniel Rateliff & The Night Sweats - Tearing at the Seams
Mijn oud-collega Jenny (uit de States) had me ooit al eens Nathaniel Rateliff getipt, maar ik had er tot dit jaar niet veel mee gedaan. Totdat de single You Worry Me in een Spotify mix voorbijkwam - ik was meteen geintrigeerd! Het album Tearing at the Seems heeft in elk jaargetijde opgestaan en ik kan er maar geen genoeg van krijgen - zo catchy! Ik krijg spontaan zin om door de kamer te dansen en ik heb nu al zin om deze moves mee te nemen naar Doornroosje op 2 februari.
4. Horse Feathers - Appreciation
De Amerikaanse band Horse Feathers maakt muziek vol tingeltangels en mooie harmonieen, helaas zitten er best wat jaartjes tussen de releases. Ik draai Cynic's New Year (uit 2014) nog regelmatig en kon deze dit jaar afwisselen met Appreciation. Verwacht geen wereldschokkende veranderingen bij Horse Feathers: wederom een heerlijk vol geluid, fijne zang en een dito gevoel. Ik vond het heel leuk om de band te zien dit jaar (al wat het erg kort) en even met ze te spreken. Hopelijk mag ik snel op herhaling en hoef ik niet nog eens vier jaar te wachten...
5. My Brightest Diamond - A Million and One
Als ik érgens veel naar uit heb gekeken is het wel de nieuwe plaat van My Brightest Diamond! Ik ben lichtelijk geobsedeerd door de stem van Shara Nova: zij is klassiek geschoold maar mixt dit met jazz en pop. Enorme #voicegoals, dus! Op a Million and One gaat ze de dance-hoek in, met als overkoepelend thema zelf-acceptatie en body positivity. 'Dance like there's no one else in the room', zeg maar. Hier kan ik wel wat mee, vandaar dat dit plaatje op plek 5 is beland. It's me on the dancefloor! Whoooop!
6. Roo Panes - Quiet Man
7. Marlon Williams - Make Way for Love
8. Ghost - Prequelle
9. Gregory Alan Isakov - Evening Machines
10. Phosphorescent - C'est la Vie
maandag 31 december 2018
zondag 23 december 2018
Memorabele concerten van 2018
Voor mijn gevoel heb ik in 2018 een stuk minder concerten bezocht dan gebruikelijk, maar het lijkt nog wel mee te vallen. Ik ben voor het eerst niet naar Best Kept Secret geweest, wat ik best raar vond - vandaar dat mijn kaartje voor de 2019 editie al in de digitale pocket is. Ik liet me verrassen op Haldern Pop, een erg fijn festival waar altijd wel wat te ontdekken valt - of dit nou om 2 uur 's nachts in de Spiegeltent is of tijdens het ontbijt in de kerk/ popbar is. Ook daar ben ik volgend jaar weer van de partij!
Ik zag dit jaar Ólafur Arnalds voor de 10e en 11e keer (nummer 12 volgt in 2019), ontmoette de heren van Horse Feathers, kletste met Nick Mulvey (en liet een traantje bij Fever to the Form en danste me een slag in de rondte bij Con Brio. Het was een mooi concertjaar waarin ik voor kwaliteit koos, in plaats van kwantiteit. Als je fulltime werkt moet je zorgvuldig met je tijd en vooral energie omgaan en dat is me goed gelukt. Ik ben trots op mezelf dat ik af en toe ook dingen heb afgezegd in plaats van over mijn grenzen gaan. Ik ben tenslotte geen 18 meer, haha...
Hieronder beschrijf ik een aantal concerten die, om welke reden dan ook, mij bijzonder zijn bijgebleven.
Alela Diane, Doornroosje
Hoe vaak ga jij met je 70+ tante naar een concert? Tot voor kort was mijn antwoord 'nooit'. Ik nam mijn lieve tante Fieke mee naar Alela Diane omdat zij (vroeger) regelmatig naar folkie Sandy Denny luisterde en graag eens naar het nieuwe Roosje wilde. Alela Diane bracht dit jaar het prachtige Cusp uit (wat mij betreft één van de beste platen van het jaar) en zong dan ook veel van deze plaat. Wat een mooie stem, wat een lieve vrouw - en wat was het leuk om mijn tante te zien genieten! Ik zal haar zeker nog eens uitnodigen voor een avondje uit... We hebben zeker raakvlakken qua muzieksmaak.
Damien Jurado, Geertekerk/ de Duif
Ahh, Damien - de man die bij mij weinig fout kan doen en me altijd weet te kalmeren met zijn stem. The Horizon Just Laughed is mijn topplaat van het jaar, zelfs Nessa de kat houdt ervan. Ik zag meneer Jurado twee keer dit jaar, beide keren in een (voormalige) kerk, waarbij vooral het optreden in De Duif indruk op me maakte. Het was niet lang na het overlijden van beste vriend/ producer Richard Swift, en hij oogde (en klonk) zo ontzettend breekbaar. Dat maakte de uitvoeringen nóg indrukwekkender...
Shortparis, Haldern Pop (Spiegeltent)
Haldern Pop heeft elk jaar wel wat bizarre verrassingen in petto, en dit jaar was dat wat mij betreft het Russische Shortparis. Een knotsgekke mix van stijlen, onverstaanbare zang, dorky dansjes - ja, dan heb je mijn aandacht! Ik heb vol verbazing staan kijken, wild gedanst en hard gelachen. De Spiegeltent kolkte...
Kylie Minogue, Afas Live
Ik heb een 'deal' met mijn bestie Rianne: als Kylie Minogue komt, ga ik met haar mee. Ik zag haar eerder in Antwerpen en Dublin, en door de jaren heen ben ik haar steeds meer gaan waarderen - ze heeft veel leuke en mooie nummers! Het dit jaar uitgebrachte album Golden is misschien wel mijn favoriet, het heeft een heerlijke roadtrip vibe. Die vibe bracht ze ook mee naar de live show in Amsterdam, wat was het leuk! Het fijne aan Kylie shows is het publiek: je hebt snel contact met de mensen om je heen en je hebt gewoon een super gezellige avond. Het was niet uitverkocht, maar de mensen die er waren hadden er overduidelijk super veel zin in en zongen alles mee. Een heerlijk avondje dansen en meebleren dus...
Marlon Williams, Haldern Pop/ Valkhof Festival
2018 was ook het jaar van Marlon Williams: ik zag hem twee keer live en zijn nieuwe album Make Way for Love werd veelvuldig gedraaid in huize Anni. Hoewel ik de platen graag luister, gaat er toch echt niets boven de live optredens van deze sympathieke Nieuw Zeelander. Zijn stem is fenomenaal! Hoogtepunt van beide optredens was zijn versie van 'Portrait of a Man' - wat een emotie!
Nils Frahm, Haldern Pop (Mainstage)
Nog een Haldern Pop topper - Nils Frahm. Een soort van thuiswedstrijd voor hem, en een hernieuwde kennismaking voor mij (het was alweer even geleden). Ik stond tegen het hek, en dat was maar goed ook - ik stond zo hard te spacen dat ik af en toe het hek moest vasthouden om er voor te zorgen dat ik niet om zou vallen. Goede muziek brengt je naar hogere sferen, daar heb je geen geestverruimende middelen voor nodig. In februari staat Frahm in de Afas en daar krijg ik vaak reclames voor te zien in mijn Instagram - aan de ene kant wil ik het nog wel een keer ervaren, maar aan de andere kant weet ik wel zeker dat de nachtelijke Haldern show niet overtroffen kan worden.
Mijn lijstje voor 2019 begint al aardige vormen aan te nemen, trouwens:
02/02 Nathaniel Rateliff and the Night Sweats, Doornroosje, Nijmegen
05/02 Ghost, Afas Live, Amsterdam
22/02 The Gloaming, Tivoli Vredenburg, Utrecht
25/02 Ólafur Arnalds, Carré, Amsterdam
15/03 Colter Wall, Doornroosje, Nijmegen
22/03 Roo Panes, Paradiso Noord, Amsterdam
11/05 Mandoline Orange, Doornroosje, Nijmegen
17/05 Hugh Jackman, Ziggo Dome, Amsterdam
31/05 Best Kept Secret
18/06 Andrew Bird, Paradiso, Amsterdam
25/06 Rammstein, de Kuip. Rotterdam
05/07 Down the Rabbit Hole
08/08 Haldern Pop (DE)
Ik zag dit jaar Ólafur Arnalds voor de 10e en 11e keer (nummer 12 volgt in 2019), ontmoette de heren van Horse Feathers, kletste met Nick Mulvey (en liet een traantje bij Fever to the Form en danste me een slag in de rondte bij Con Brio. Het was een mooi concertjaar waarin ik voor kwaliteit koos, in plaats van kwantiteit. Als je fulltime werkt moet je zorgvuldig met je tijd en vooral energie omgaan en dat is me goed gelukt. Ik ben trots op mezelf dat ik af en toe ook dingen heb afgezegd in plaats van over mijn grenzen gaan. Ik ben tenslotte geen 18 meer, haha...
Hieronder beschrijf ik een aantal concerten die, om welke reden dan ook, mij bijzonder zijn bijgebleven.
Alela Diane, Doornroosje
Hoe vaak ga jij met je 70+ tante naar een concert? Tot voor kort was mijn antwoord 'nooit'. Ik nam mijn lieve tante Fieke mee naar Alela Diane omdat zij (vroeger) regelmatig naar folkie Sandy Denny luisterde en graag eens naar het nieuwe Roosje wilde. Alela Diane bracht dit jaar het prachtige Cusp uit (wat mij betreft één van de beste platen van het jaar) en zong dan ook veel van deze plaat. Wat een mooie stem, wat een lieve vrouw - en wat was het leuk om mijn tante te zien genieten! Ik zal haar zeker nog eens uitnodigen voor een avondje uit... We hebben zeker raakvlakken qua muzieksmaak.
Damien Jurado, Geertekerk/ de Duif
Ahh, Damien - de man die bij mij weinig fout kan doen en me altijd weet te kalmeren met zijn stem. The Horizon Just Laughed is mijn topplaat van het jaar, zelfs Nessa de kat houdt ervan. Ik zag meneer Jurado twee keer dit jaar, beide keren in een (voormalige) kerk, waarbij vooral het optreden in De Duif indruk op me maakte. Het was niet lang na het overlijden van beste vriend/ producer Richard Swift, en hij oogde (en klonk) zo ontzettend breekbaar. Dat maakte de uitvoeringen nóg indrukwekkender...
Shortparis, Haldern Pop (Spiegeltent)
Haldern Pop heeft elk jaar wel wat bizarre verrassingen in petto, en dit jaar was dat wat mij betreft het Russische Shortparis. Een knotsgekke mix van stijlen, onverstaanbare zang, dorky dansjes - ja, dan heb je mijn aandacht! Ik heb vol verbazing staan kijken, wild gedanst en hard gelachen. De Spiegeltent kolkte...
Kylie Minogue, Afas Live
Ik heb een 'deal' met mijn bestie Rianne: als Kylie Minogue komt, ga ik met haar mee. Ik zag haar eerder in Antwerpen en Dublin, en door de jaren heen ben ik haar steeds meer gaan waarderen - ze heeft veel leuke en mooie nummers! Het dit jaar uitgebrachte album Golden is misschien wel mijn favoriet, het heeft een heerlijke roadtrip vibe. Die vibe bracht ze ook mee naar de live show in Amsterdam, wat was het leuk! Het fijne aan Kylie shows is het publiek: je hebt snel contact met de mensen om je heen en je hebt gewoon een super gezellige avond. Het was niet uitverkocht, maar de mensen die er waren hadden er overduidelijk super veel zin in en zongen alles mee. Een heerlijk avondje dansen en meebleren dus...
Marlon Williams, Haldern Pop/ Valkhof Festival
2018 was ook het jaar van Marlon Williams: ik zag hem twee keer live en zijn nieuwe album Make Way for Love werd veelvuldig gedraaid in huize Anni. Hoewel ik de platen graag luister, gaat er toch echt niets boven de live optredens van deze sympathieke Nieuw Zeelander. Zijn stem is fenomenaal! Hoogtepunt van beide optredens was zijn versie van 'Portrait of a Man' - wat een emotie!
Nils Frahm, Haldern Pop (Mainstage)
Nog een Haldern Pop topper - Nils Frahm. Een soort van thuiswedstrijd voor hem, en een hernieuwde kennismaking voor mij (het was alweer even geleden). Ik stond tegen het hek, en dat was maar goed ook - ik stond zo hard te spacen dat ik af en toe het hek moest vasthouden om er voor te zorgen dat ik niet om zou vallen. Goede muziek brengt je naar hogere sferen, daar heb je geen geestverruimende middelen voor nodig. In februari staat Frahm in de Afas en daar krijg ik vaak reclames voor te zien in mijn Instagram - aan de ene kant wil ik het nog wel een keer ervaren, maar aan de andere kant weet ik wel zeker dat de nachtelijke Haldern show niet overtroffen kan worden.
Mijn lijstje voor 2019 begint al aardige vormen aan te nemen, trouwens:
02/02 Nathaniel Rateliff and the Night Sweats, Doornroosje, Nijmegen
05/02 Ghost, Afas Live, Amsterdam
22/02 The Gloaming, Tivoli Vredenburg, Utrecht
25/02 Ólafur Arnalds, Carré, Amsterdam
15/03 Colter Wall, Doornroosje, Nijmegen
22/03 Roo Panes, Paradiso Noord, Amsterdam
11/05 Mandoline Orange, Doornroosje, Nijmegen
17/05 Hugh Jackman, Ziggo Dome, Amsterdam
31/05 Best Kept Secret
18/06 Andrew Bird, Paradiso, Amsterdam
25/06 Rammstein, de Kuip. Rotterdam
05/07 Down the Rabbit Hole
08/08 Haldern Pop (DE)
Abonneren op:
Posts (Atom)