"Deep below the earth I might have found you..."
Soms duurt wachten een eeuwigheid. In 2011 hoorde ik voor het eerst wat nummers van Matthew and the Atlas, een folk-gezelschap rond Matthew Hegarty. Ik zag hem en zijn band in de Haldern Pop bar, kocht 2 EPtjes en genoot van de fijne stem en liedjes. Het is maar goed dat die EPtjes zo lang zijn meegegaan, want het debuutalbum heeft lang op zich laten wachten. En hoe langer ik moet wachten, hoe hoger de verwachtingen zijn...
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: de verwachtingen waren te hoog. In drie jaar tijd kan veel gebeuren, zo heeft Matthew zijn band vervangen en is ook de muzikale koers bijgesteld. Zoals wel vaker (recentelijk nog James Vincent McMorrow) is er gekozen voor een rijkere instrumentatie met drumcomputers en synthesizers. En laat ik daar nou net een haat-liefde verhouding mee hebben...
De stem is gelukkig hetzelfde gebleven, vol en diep met een soulvol randje. Bomvol dramatiek.
Het album, daarentegen.. ik weet het nog niet. Ik blijf het vergelijken met de oude nummers (zoals I Will Remain), dat is natuurlijk niet eerlijk maar ik kan er niets aan doen. Ik mis de frivoliteit, de handclaps, de banjo.. het is allemaal zo glad geworden.
Maar ik geef het nog niet op. De nummers van het nieuwe album, Other Rivers, zitten op zich wel goed in elkaar en ik kan het prima aanhoren - de 'wow' factor is er alleen nog niet. Een van de uitzonderingen is Out of the Darkness, wat een prachtig nummer! De zang snijdt dwars door je ziel en je voelt Matthew's pijn. De piano klinkt haast desolaat.. het versterkt de emotie.
Live gezien. Het ene liedje klonk als het andere liedje. Vond stem prachtig, maar had niet gevoel dat ik wat miste toen ik naar George Ezra hopte...
BeantwoordenVerwijderen@4duckie2see
Ja, dat heb ik ook een beetje bij deze plaat. Optreden op Haldern was erg leuk, mss kan ie nog een keer in de herkansing. George Ezra ga ik ook zien dit festivalseizoen, ik ben benieuwd. Was het leuk?
BeantwoordenVerwijderen