De dag begon rustig met het optreden van Amatorski. Een band die ik niet had ingeluisterd, vanwege het tijdstip. De zangeres heeft een mooie stem, de liedjes zitten goed in elkaar – maar het werd na verloop van tijd wel een beetje gezapig. Ik miste een uitschieter, een afwijkend tempo..
The Bots had dan wel weer genoeg tempo, maar het kwam toch niet helemaal goed over. Natuurlijk, ze zijn nog jong en het was vroeg, maar de zanger mag wel wat sterker zingen. Zeker als je maar met z’n tweetjes bent moeten alle ‘instrumenten’ zo goed mogelijk overkomen. Ook het songmateriaal was niet sterk maar ze hebben zeker potentie.
Ik begon bij Nils Frahm vooraan om goed te kunnen zien hoe hij te werk gaat – erg indrukwekkend! Maar gezien mijn planning van de dag, de staat van mijn voeten en de soort muziek dat hij speelt ben ik na een tijdje buiten tegen een boom gaan zitten (want bomen zijn relaxed!) en toen beviel de muziek net zo goed, misschien zelfs beter. Fantastische muzikant!
De boom was zo relaxed dat we vanaf daar Moss hebben gehoord (het mos(s) bij onze voeten was interessanter) en even later Mogwai. Het deed me allebei niet zo veel maar het was wel erg gezellig, zeker toen de enquêtemeisjes bij ons kwamen zitten. Mijn tips: meer toiletpapier en een snoeptent om de suikerspiegel op peil te houden.
We verlieten onze relaxte boom om bij School is Cool te gaan kijken. Een paar jaar geleden zag ik deze Belgen op de Affaire in Nijmegen en ik kende ze niet meer terug! De eerste cd heeft best wat leuke liedjes maar ik heb er werkelijk niets van terug gehoord. Leuk dat de zanger zo hyper doet hoor, maar ik vond het muzikaal niet echt denderend.
Na een korte eetpauze zochten we ons plekje weer op bij Stage One (rechts-midden, ideaal) om Miles Kane te zien. Dit mannetje (categorie mager scharminkel met bakkebaarden en een fout bloesje) haalt alle rockclichés uit de kast maar ze werken allemaal. Wat een energie, wat een attitude!
Ik geloof dat Pete Doherty voor de verandering eens op tijd aanwezig was. Hij is natuurlijk geen denderende zanger, zwalkt wat over het podium en articuleren staat niet in zijn woordenboek, maar ik heb er van genoten. Ik stond in de buurt van wat échte fans (ik heb meer met de Libertines, hoewel Babyshambles zeker goede nummers heeft) en de afsluiter Fuck Forever was heerlijk. Even alles van me af schreeuwen :)
Na Babyshambles baande ik mij een weg naar voren, om een zo goed mogelijke plek te bemachtigen voor the War on Drugs. De sfeer zat er voor het optreden al goed in omdat de zanger (Adam Granduciel) zijn eigen soundcheck deed. Het was een fijne show, ik heb met mijn ‘eyes in the wind’ en de zon op mijn hoofd staan genieten van de weelderige gitaren, subtiele opbouw en dito solo’s. Top!
Ondertussen waren m’n benen rug een beetje stram van het vele staan dus zijn we even naar Chvrches gegaan om alles los te dansen. Ik stond helemaal achterin de tent enorm raar te doen en na een tijdje was ik er wel klaar mee (zowel met het dansen als de band), het knallende sluitstuk moest namelijk nog komen!
Dat Franz Ferdinand het vuur weer gevonden heeft is na vorige week (concert Paradiso) overduidelijk en de hele festivalweide lijkt dit ook te weten. Hit na hit worden gespeeld, het complete veld (nouja, voor zover ik het kon zien) zong en sprong alsof hun leven eraf hing en na elke springexplosie hing er een grote stofwolk boven onze hoofden – ik heb nu nog steeds een stoffig hoestje. Totale gekte, vooral bij Take me Out en afsluiter This Fire – Franz Ferdinand bewijst de perfecte festivalband te zijn.
Na afloop was ik he-le-maal stuk, ik ben met bijzonder veel moeite naar m’n tent gehobbeld en heb als een os geslapen – godzijdank zonder kou en krampaanvallen ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten