Not all those who wander are lost...

De afgelopen 8 jaar heb ik in alle stilte nagedacht over een tatoeage. Ik wilde 'iets bijzonders', iets dat symbool zou staan voor de bijzondere band die ik met mijn oma had, die in 2007 overleed. Ik ging van vogeltjes naar vlinders, flower fairies en bloemen, maar niets was speciaal genoeg. Er waren periodes dat ik er niet mee bezig was, maar de laatste paar jaar werd het idee steeds sterker.

Toen ik niet zo lekker in mijn vel zat een tijd geleden had ik vaak 'not all those who wander are lost' in mijn hoofd, een zin uit The Lord of the Rings. Dit is een belangrijk boek in mijn familie: mijn oma had een Nederlandstalige editie uit 1963 en mijn moeder had versies uit de jaren 70, die ondertussen allemaal bij mij op de boekenplank zijn beland.

Een tijdje had ik als idee dit hele citaat op mijn voet te laten zetten, maar dat vond ik toch net iets te lang (ook al heb ik vrij grote voeten!). Na een google-sessie voor Tolkien-gerelateerde tattoo's kwam ik dit symbool tegen: 'wanderer' in Tengwar. Daarmee viel alles op z'n plek: deze tattoo is niet alleen een aandenken aan mijn oma, het is ook een 'reminder' aan mezelf dat het oké is om af en toe geen idee te hebben waar ik nou precies naartoe ga. Soms is de reis belangrijker dan de bestemming!

All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost;
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by the frost.
From the ashes a fire shall be woken,
A light from the shadows shall spring;
Renewed shall be blade that was broken,
The crownless again shall be king.