2018 was een jaar waarin ik naar mijn gevoel minder met nieuwe muziek bezig was - zo fanatiek als pak weg 10 jaar geleden zal ik vast niet meer worden, ik heb er ook geen tijd voor. Toch heb ik een aantal fijne ontdekkingen gehad, waaronder Nathaniel Rateliff & the Night Sweats. Over twee maanden staan ze in Doornroosje en ik ben erg benieuwd! Mijn nummer één is een artiest die ik ook meerdere keren live heb mogen zien dit jaar, dat heeft geholpen wat betreft de eindstand. Ook nummers twee, vier, vijf, zeven en tien heb ik live gezien - een goede score dus! Zes en acht ga ik in het nieuwe jaar zien. :)
1. Damien Jurado - The Horizon Just Laughed
Tja, Damien Jurado is al een aantal jaar vaste prik in Huize Anni. Live at Landlocked, Maraqopa en Caught in the Trees weten hun weg naar mijn platenspeler goed te vinden en dit was eigenlijk meteen ook het geval met The Horizon Just Laughed. Het album staat vol met lieve, mooie en ontroerende (tokkel) liedjes, met uiteraard de kenmerkende stem van Damien. Met de eerste kennismaking (Over Rainbows and Rainier) was ik al verkocht, al zijn nummers als Allocate en Percy Faith ook werkelijk prachtig. Mijn kat Nessa vindt het ook mooi, zoals onderstaand filmpje laat zien.
2. Alela Diane - Cusp
2018 was ook het jaar van mijn hernieuwde kennismaking met Alela Diane. Ik vond haar muziek altijd wel leuk, maar niet meer dan dat. Albums konden me vaak niet volledig boeien waardoor ik vooral losse nummer luisterde, zoals My Tired Feet. Met Cusp is het anders: het raakt me van begin tot eind en ik kan er maar geen genoeg van krijgen! Het optreden in Doornroosje eerder dit jaar hielp ook mee, want dat was werkelijk fenomenaal. Ik was daar samen met mijn 72 jarige tante Fieke en zij werd instant fan. Nou, dan doe je iets goed!
3. Nathaniel Rateliff & The Night Sweats - Tearing at the Seams
Mijn oud-collega Jenny (uit de States) had me ooit al eens Nathaniel Rateliff getipt, maar ik had er tot dit jaar niet veel mee gedaan. Totdat de single You Worry Me in een Spotify mix voorbijkwam - ik was meteen geintrigeerd! Het album Tearing at the Seems heeft in elk jaargetijde opgestaan en ik kan er maar geen genoeg van krijgen - zo catchy! Ik krijg spontaan zin om door de kamer te dansen en ik heb nu al zin om deze moves mee te nemen naar Doornroosje op 2 februari.
4. Horse Feathers - Appreciation
De Amerikaanse band Horse Feathers maakt muziek vol tingeltangels en mooie harmonieen, helaas zitten er best wat jaartjes tussen de releases. Ik draai Cynic's New Year (uit 2014) nog regelmatig en kon deze dit jaar afwisselen met Appreciation. Verwacht geen wereldschokkende veranderingen bij Horse Feathers: wederom een heerlijk vol geluid, fijne zang en een dito gevoel. Ik vond het heel leuk om de band te zien dit jaar (al wat het erg kort) en even met ze te spreken. Hopelijk mag ik snel op herhaling en hoef ik niet nog eens vier jaar te wachten...
5. My Brightest Diamond - A Million and One
Als ik érgens veel naar uit heb gekeken is het wel de nieuwe plaat van My Brightest Diamond! Ik ben lichtelijk geobsedeerd door de stem van Shara Nova: zij is klassiek geschoold maar mixt dit met jazz en pop. Enorme #voicegoals, dus! Op a Million and One gaat ze de dance-hoek in, met als overkoepelend thema zelf-acceptatie en body positivity. 'Dance like there's no one else in the room', zeg maar. Hier kan ik wel wat mee, vandaar dat dit plaatje op plek 5 is beland. It's me on the dancefloor! Whoooop!
6. Roo Panes - Quiet Man
7. Marlon Williams - Make Way for Love
8. Ghost - Prequelle
9. Gregory Alan Isakov - Evening Machines
10. Phosphorescent - C'est la Vie
maandag 31 december 2018
zondag 23 december 2018
Memorabele concerten van 2018
Voor mijn gevoel heb ik in 2018 een stuk minder concerten bezocht dan gebruikelijk, maar het lijkt nog wel mee te vallen. Ik ben voor het eerst niet naar Best Kept Secret geweest, wat ik best raar vond - vandaar dat mijn kaartje voor de 2019 editie al in de digitale pocket is. Ik liet me verrassen op Haldern Pop, een erg fijn festival waar altijd wel wat te ontdekken valt - of dit nou om 2 uur 's nachts in de Spiegeltent is of tijdens het ontbijt in de kerk/ popbar is. Ook daar ben ik volgend jaar weer van de partij!
Ik zag dit jaar Ólafur Arnalds voor de 10e en 11e keer (nummer 12 volgt in 2019), ontmoette de heren van Horse Feathers, kletste met Nick Mulvey (en liet een traantje bij Fever to the Form en danste me een slag in de rondte bij Con Brio. Het was een mooi concertjaar waarin ik voor kwaliteit koos, in plaats van kwantiteit. Als je fulltime werkt moet je zorgvuldig met je tijd en vooral energie omgaan en dat is me goed gelukt. Ik ben trots op mezelf dat ik af en toe ook dingen heb afgezegd in plaats van over mijn grenzen gaan. Ik ben tenslotte geen 18 meer, haha...
Hieronder beschrijf ik een aantal concerten die, om welke reden dan ook, mij bijzonder zijn bijgebleven.
Alela Diane, Doornroosje
Hoe vaak ga jij met je 70+ tante naar een concert? Tot voor kort was mijn antwoord 'nooit'. Ik nam mijn lieve tante Fieke mee naar Alela Diane omdat zij (vroeger) regelmatig naar folkie Sandy Denny luisterde en graag eens naar het nieuwe Roosje wilde. Alela Diane bracht dit jaar het prachtige Cusp uit (wat mij betreft één van de beste platen van het jaar) en zong dan ook veel van deze plaat. Wat een mooie stem, wat een lieve vrouw - en wat was het leuk om mijn tante te zien genieten! Ik zal haar zeker nog eens uitnodigen voor een avondje uit... We hebben zeker raakvlakken qua muzieksmaak.
Damien Jurado, Geertekerk/ de Duif
Ahh, Damien - de man die bij mij weinig fout kan doen en me altijd weet te kalmeren met zijn stem. The Horizon Just Laughed is mijn topplaat van het jaar, zelfs Nessa de kat houdt ervan. Ik zag meneer Jurado twee keer dit jaar, beide keren in een (voormalige) kerk, waarbij vooral het optreden in De Duif indruk op me maakte. Het was niet lang na het overlijden van beste vriend/ producer Richard Swift, en hij oogde (en klonk) zo ontzettend breekbaar. Dat maakte de uitvoeringen nóg indrukwekkender...
Shortparis, Haldern Pop (Spiegeltent)
Haldern Pop heeft elk jaar wel wat bizarre verrassingen in petto, en dit jaar was dat wat mij betreft het Russische Shortparis. Een knotsgekke mix van stijlen, onverstaanbare zang, dorky dansjes - ja, dan heb je mijn aandacht! Ik heb vol verbazing staan kijken, wild gedanst en hard gelachen. De Spiegeltent kolkte...
Kylie Minogue, Afas Live
Ik heb een 'deal' met mijn bestie Rianne: als Kylie Minogue komt, ga ik met haar mee. Ik zag haar eerder in Antwerpen en Dublin, en door de jaren heen ben ik haar steeds meer gaan waarderen - ze heeft veel leuke en mooie nummers! Het dit jaar uitgebrachte album Golden is misschien wel mijn favoriet, het heeft een heerlijke roadtrip vibe. Die vibe bracht ze ook mee naar de live show in Amsterdam, wat was het leuk! Het fijne aan Kylie shows is het publiek: je hebt snel contact met de mensen om je heen en je hebt gewoon een super gezellige avond. Het was niet uitverkocht, maar de mensen die er waren hadden er overduidelijk super veel zin in en zongen alles mee. Een heerlijk avondje dansen en meebleren dus...
Marlon Williams, Haldern Pop/ Valkhof Festival
2018 was ook het jaar van Marlon Williams: ik zag hem twee keer live en zijn nieuwe album Make Way for Love werd veelvuldig gedraaid in huize Anni. Hoewel ik de platen graag luister, gaat er toch echt niets boven de live optredens van deze sympathieke Nieuw Zeelander. Zijn stem is fenomenaal! Hoogtepunt van beide optredens was zijn versie van 'Portrait of a Man' - wat een emotie!
Nils Frahm, Haldern Pop (Mainstage)
Nog een Haldern Pop topper - Nils Frahm. Een soort van thuiswedstrijd voor hem, en een hernieuwde kennismaking voor mij (het was alweer even geleden). Ik stond tegen het hek, en dat was maar goed ook - ik stond zo hard te spacen dat ik af en toe het hek moest vasthouden om er voor te zorgen dat ik niet om zou vallen. Goede muziek brengt je naar hogere sferen, daar heb je geen geestverruimende middelen voor nodig. In februari staat Frahm in de Afas en daar krijg ik vaak reclames voor te zien in mijn Instagram - aan de ene kant wil ik het nog wel een keer ervaren, maar aan de andere kant weet ik wel zeker dat de nachtelijke Haldern show niet overtroffen kan worden.
Mijn lijstje voor 2019 begint al aardige vormen aan te nemen, trouwens:
02/02 Nathaniel Rateliff and the Night Sweats, Doornroosje, Nijmegen
05/02 Ghost, Afas Live, Amsterdam
22/02 The Gloaming, Tivoli Vredenburg, Utrecht
25/02 Ólafur Arnalds, Carré, Amsterdam
15/03 Colter Wall, Doornroosje, Nijmegen
22/03 Roo Panes, Paradiso Noord, Amsterdam
11/05 Mandoline Orange, Doornroosje, Nijmegen
17/05 Hugh Jackman, Ziggo Dome, Amsterdam
31/05 Best Kept Secret
18/06 Andrew Bird, Paradiso, Amsterdam
25/06 Rammstein, de Kuip. Rotterdam
05/07 Down the Rabbit Hole
08/08 Haldern Pop (DE)
Ik zag dit jaar Ólafur Arnalds voor de 10e en 11e keer (nummer 12 volgt in 2019), ontmoette de heren van Horse Feathers, kletste met Nick Mulvey (en liet een traantje bij Fever to the Form en danste me een slag in de rondte bij Con Brio. Het was een mooi concertjaar waarin ik voor kwaliteit koos, in plaats van kwantiteit. Als je fulltime werkt moet je zorgvuldig met je tijd en vooral energie omgaan en dat is me goed gelukt. Ik ben trots op mezelf dat ik af en toe ook dingen heb afgezegd in plaats van over mijn grenzen gaan. Ik ben tenslotte geen 18 meer, haha...
Hieronder beschrijf ik een aantal concerten die, om welke reden dan ook, mij bijzonder zijn bijgebleven.
Alela Diane, Doornroosje
Hoe vaak ga jij met je 70+ tante naar een concert? Tot voor kort was mijn antwoord 'nooit'. Ik nam mijn lieve tante Fieke mee naar Alela Diane omdat zij (vroeger) regelmatig naar folkie Sandy Denny luisterde en graag eens naar het nieuwe Roosje wilde. Alela Diane bracht dit jaar het prachtige Cusp uit (wat mij betreft één van de beste platen van het jaar) en zong dan ook veel van deze plaat. Wat een mooie stem, wat een lieve vrouw - en wat was het leuk om mijn tante te zien genieten! Ik zal haar zeker nog eens uitnodigen voor een avondje uit... We hebben zeker raakvlakken qua muzieksmaak.
Damien Jurado, Geertekerk/ de Duif
Ahh, Damien - de man die bij mij weinig fout kan doen en me altijd weet te kalmeren met zijn stem. The Horizon Just Laughed is mijn topplaat van het jaar, zelfs Nessa de kat houdt ervan. Ik zag meneer Jurado twee keer dit jaar, beide keren in een (voormalige) kerk, waarbij vooral het optreden in De Duif indruk op me maakte. Het was niet lang na het overlijden van beste vriend/ producer Richard Swift, en hij oogde (en klonk) zo ontzettend breekbaar. Dat maakte de uitvoeringen nóg indrukwekkender...
Shortparis, Haldern Pop (Spiegeltent)
Haldern Pop heeft elk jaar wel wat bizarre verrassingen in petto, en dit jaar was dat wat mij betreft het Russische Shortparis. Een knotsgekke mix van stijlen, onverstaanbare zang, dorky dansjes - ja, dan heb je mijn aandacht! Ik heb vol verbazing staan kijken, wild gedanst en hard gelachen. De Spiegeltent kolkte...
Kylie Minogue, Afas Live
Ik heb een 'deal' met mijn bestie Rianne: als Kylie Minogue komt, ga ik met haar mee. Ik zag haar eerder in Antwerpen en Dublin, en door de jaren heen ben ik haar steeds meer gaan waarderen - ze heeft veel leuke en mooie nummers! Het dit jaar uitgebrachte album Golden is misschien wel mijn favoriet, het heeft een heerlijke roadtrip vibe. Die vibe bracht ze ook mee naar de live show in Amsterdam, wat was het leuk! Het fijne aan Kylie shows is het publiek: je hebt snel contact met de mensen om je heen en je hebt gewoon een super gezellige avond. Het was niet uitverkocht, maar de mensen die er waren hadden er overduidelijk super veel zin in en zongen alles mee. Een heerlijk avondje dansen en meebleren dus...
Marlon Williams, Haldern Pop/ Valkhof Festival
2018 was ook het jaar van Marlon Williams: ik zag hem twee keer live en zijn nieuwe album Make Way for Love werd veelvuldig gedraaid in huize Anni. Hoewel ik de platen graag luister, gaat er toch echt niets boven de live optredens van deze sympathieke Nieuw Zeelander. Zijn stem is fenomenaal! Hoogtepunt van beide optredens was zijn versie van 'Portrait of a Man' - wat een emotie!
Nils Frahm, Haldern Pop (Mainstage)
Nog een Haldern Pop topper - Nils Frahm. Een soort van thuiswedstrijd voor hem, en een hernieuwde kennismaking voor mij (het was alweer even geleden). Ik stond tegen het hek, en dat was maar goed ook - ik stond zo hard te spacen dat ik af en toe het hek moest vasthouden om er voor te zorgen dat ik niet om zou vallen. Goede muziek brengt je naar hogere sferen, daar heb je geen geestverruimende middelen voor nodig. In februari staat Frahm in de Afas en daar krijg ik vaak reclames voor te zien in mijn Instagram - aan de ene kant wil ik het nog wel een keer ervaren, maar aan de andere kant weet ik wel zeker dat de nachtelijke Haldern show niet overtroffen kan worden.
Mijn lijstje voor 2019 begint al aardige vormen aan te nemen, trouwens:
02/02 Nathaniel Rateliff and the Night Sweats, Doornroosje, Nijmegen
05/02 Ghost, Afas Live, Amsterdam
22/02 The Gloaming, Tivoli Vredenburg, Utrecht
25/02 Ólafur Arnalds, Carré, Amsterdam
15/03 Colter Wall, Doornroosje, Nijmegen
22/03 Roo Panes, Paradiso Noord, Amsterdam
11/05 Mandoline Orange, Doornroosje, Nijmegen
17/05 Hugh Jackman, Ziggo Dome, Amsterdam
31/05 Best Kept Secret
18/06 Andrew Bird, Paradiso, Amsterdam
25/06 Rammstein, de Kuip. Rotterdam
05/07 Down the Rabbit Hole
08/08 Haldern Pop (DE)
zondag 31 december 2017
Beste albums van 2017
Ik heb, zeker vergeleken met voorgaande jaren een stuk minder nieuwe muziek geluisterd. Ik was er simpelweg niet mee bezig, ik moest me haast dwingen om wat nieuws te proberen - al is dat lichtelijk overdreven. 😉
Gelukkig waren er genoeg 'oude liefdes' die dit jaar met een nieuw album (en ook tour) kwamen. Dit pakte niet altijd even goed uit: zo ben ik nog niet overtuigd van de nieuwe LCD Soundsystem, hoewel ik erg uitkijk naar Best Kept Secret 2018. Ik heb alleen nog geen kaartje, maar dat komt in het nieuwe jaar wel goed.
Uiteindelijk heb ik nog redelijk makkelijk een top 10 kunnen samenstellen, hoewel ik halverwege het jaar net tot vijf kwam. Het ligt vrij dicht bij elkaar, en van sommige albums heb ik sterk het vermoeden dat deze in het nieuwe jaar niet zo heel vaak meer door mijn boxen gaan schallen. Maar ach, de tijd zal het leren. Ik heb ook héél veel niet geluisterd van dit muziekjaar, dus tips zijn altijd welkom.
Here we go!
1. Grizzly Bear - Painted Ruins
Lang gewacht, en verre van teleurgesteld - sterker nog, dit nieuwe album van Grizzly Bear kan prima op gelijke hoogte worden gesteld met hun drie andere meesterwerken. Het is anders, dat wel, maar ik heb nu gewoon een GB album voor iedere gemoedstoestand. Zo gelaagd, zo spannend en zo inventief - het is weinig bands gegeven. En als ik nog eens vier jaar moet wachten op een volgend album maakt me dat niet eens zo heel veel uit, kwaliteit heeft tenslotte tijd nodig.
2. Jason Isbell and the 400 Unit - The Nashville Sound
Rootsy album van het jaar! Jason pakt me weer helemaal in met zijn mooie stem en prachtige teksten, en ook live raakte het een gevoelige snaar. Ik hoop dat hij nog veel prachtige platen gaat uitbrengen, met of zonder the 400 Unit, want ik kan er geen genoeg van krijgen...
3. Sufjan Stevens, Nico Muhly, Bryce Dessner, James McAlister - Planetarium
Gevalletje 'nooit verwacht dat het ooit zou komen', daar valt Planetarium onder. Vijf jaar geleden was ik bij de uitvoering van dit project over ons sterrenstelsel, waarin iedere planeet/ ster bezongen wordt. Toen bekend werd dat het uitgebracht zou worden sprong ik een mega gat in de lucht, en het heeft me zeker niet teleurgesteld. En na een paar nachten in de outback, met zicht op de Melkweg, kan dit album nooit meer kapot. <3
4. Allman Brown - 1000 Years
Mooiste ontdekking van het jaar! Ik ben heel slecht in genres, maar het hoofdingrediënt van dit album is folk. Gooi er nog wat hemelse samenzang bij en zorgvuldig opgebouwde melodieën en dan heb je echt een prachtplaat..
5. Nick Mulvey - Wake Up Now
Eind 2014 stond Nick Mulvey in mijn eindejaarslijst met zijn debuutalbum vol folkgetokkel, drie jaar later weet 'ie weer een plekje te bemachtigen met het vervolg. Wake Up Now borduurt voort op de sound van First Mind, niet vernieuwend maar gewoon erg fijn en rustgevend. Dat heb je soms gewoon nodig...
6. Chris Stapleton - From a Room Pt. 2
Nieuwe ontdekking #2! Ik had de naam Chris Stapleton al meerdere malen voorbij zien komen, en ik ben erg blij dat ik beide From a Rooms heb geluisterd dit jaar. De tweede is net een slag beter dan 1, en verdient dan ook een top 10 notering. Heerlijke country/rootsmuziek...
7. Johnny Flynn - Sillion
Johnny klinkt nog meer als een ouderwetse troubadour op zijn nieuwe album, en I LOVE IT. Zijn stem raakt me enorm, en de muzikale omlijsting is ook erg fijn.
8. Millionaire - Sciencing
Timmy is back! Ik kocht ooit in 2001 Outside the Simian Flock en had nooit gedacht dat ze weer met wat nieuws zouden komen, laat staan dat ik ze weer live zou gaan zien. Snoeihard, en LEKKER!
9. Iron & Wine - Beast Epic
Het eerste Iron & Wine album dat me van begin tot eind weet te boeien! Het lijkt allemaal te kloppen, en tja die stem he... een heerlijk folkalbum...
10. Queens of the Stone Age - Villains
QOTSA stond een hele tijd buiten de top 10 maar na het uitstekende concert in de Afas afgelopen november is het kwartje gaan rollen. De goede kant op dus. Lekkere rockmuziek met een randje!
Net niet: Thomas Azier - Rouge, Margo Price - All American Made, Fleet Foxes - Crack Up, John Moreland - Big Bad Luv, LCD Soundsystem - American Dream, Alt-J - Relaxer, Ryan Adams - Prisoner.
Gelukkig waren er genoeg 'oude liefdes' die dit jaar met een nieuw album (en ook tour) kwamen. Dit pakte niet altijd even goed uit: zo ben ik nog niet overtuigd van de nieuwe LCD Soundsystem, hoewel ik erg uitkijk naar Best Kept Secret 2018. Ik heb alleen nog geen kaartje, maar dat komt in het nieuwe jaar wel goed.
Uiteindelijk heb ik nog redelijk makkelijk een top 10 kunnen samenstellen, hoewel ik halverwege het jaar net tot vijf kwam. Het ligt vrij dicht bij elkaar, en van sommige albums heb ik sterk het vermoeden dat deze in het nieuwe jaar niet zo heel vaak meer door mijn boxen gaan schallen. Maar ach, de tijd zal het leren. Ik heb ook héél veel niet geluisterd van dit muziekjaar, dus tips zijn altijd welkom.
Here we go!
1. Grizzly Bear - Painted Ruins
Lang gewacht, en verre van teleurgesteld - sterker nog, dit nieuwe album van Grizzly Bear kan prima op gelijke hoogte worden gesteld met hun drie andere meesterwerken. Het is anders, dat wel, maar ik heb nu gewoon een GB album voor iedere gemoedstoestand. Zo gelaagd, zo spannend en zo inventief - het is weinig bands gegeven. En als ik nog eens vier jaar moet wachten op een volgend album maakt me dat niet eens zo heel veel uit, kwaliteit heeft tenslotte tijd nodig.
2. Jason Isbell and the 400 Unit - The Nashville Sound
Rootsy album van het jaar! Jason pakt me weer helemaal in met zijn mooie stem en prachtige teksten, en ook live raakte het een gevoelige snaar. Ik hoop dat hij nog veel prachtige platen gaat uitbrengen, met of zonder the 400 Unit, want ik kan er geen genoeg van krijgen...
3. Sufjan Stevens, Nico Muhly, Bryce Dessner, James McAlister - Planetarium
Gevalletje 'nooit verwacht dat het ooit zou komen', daar valt Planetarium onder. Vijf jaar geleden was ik bij de uitvoering van dit project over ons sterrenstelsel, waarin iedere planeet/ ster bezongen wordt. Toen bekend werd dat het uitgebracht zou worden sprong ik een mega gat in de lucht, en het heeft me zeker niet teleurgesteld. En na een paar nachten in de outback, met zicht op de Melkweg, kan dit album nooit meer kapot. <3
4. Allman Brown - 1000 Years
Mooiste ontdekking van het jaar! Ik ben heel slecht in genres, maar het hoofdingrediënt van dit album is folk. Gooi er nog wat hemelse samenzang bij en zorgvuldig opgebouwde melodieën en dan heb je echt een prachtplaat..
5. Nick Mulvey - Wake Up Now
Eind 2014 stond Nick Mulvey in mijn eindejaarslijst met zijn debuutalbum vol folkgetokkel, drie jaar later weet 'ie weer een plekje te bemachtigen met het vervolg. Wake Up Now borduurt voort op de sound van First Mind, niet vernieuwend maar gewoon erg fijn en rustgevend. Dat heb je soms gewoon nodig...
6. Chris Stapleton - From a Room Pt. 2
Nieuwe ontdekking #2! Ik had de naam Chris Stapleton al meerdere malen voorbij zien komen, en ik ben erg blij dat ik beide From a Rooms heb geluisterd dit jaar. De tweede is net een slag beter dan 1, en verdient dan ook een top 10 notering. Heerlijke country/rootsmuziek...
7. Johnny Flynn - Sillion
Johnny klinkt nog meer als een ouderwetse troubadour op zijn nieuwe album, en I LOVE IT. Zijn stem raakt me enorm, en de muzikale omlijsting is ook erg fijn.
8. Millionaire - Sciencing
Timmy is back! Ik kocht ooit in 2001 Outside the Simian Flock en had nooit gedacht dat ze weer met wat nieuws zouden komen, laat staan dat ik ze weer live zou gaan zien. Snoeihard, en LEKKER!
9. Iron & Wine - Beast Epic
Het eerste Iron & Wine album dat me van begin tot eind weet te boeien! Het lijkt allemaal te kloppen, en tja die stem he... een heerlijk folkalbum...
10. Queens of the Stone Age - Villains
QOTSA stond een hele tijd buiten de top 10 maar na het uitstekende concert in de Afas afgelopen november is het kwartje gaan rollen. De goede kant op dus. Lekkere rockmuziek met een randje!
Net niet: Thomas Azier - Rouge, Margo Price - All American Made, Fleet Foxes - Crack Up, John Moreland - Big Bad Luv, LCD Soundsystem - American Dream, Alt-J - Relaxer, Ryan Adams - Prisoner.
Memorabele concerten van 2017
In 2017 was ik met vlagen lekker op dreef wat betreft concerten - drie keer Sigur Ros in een maand, vier concerten in november, en een carnavalsweek vol contrasten. De genre's liepen uiteen van Ierse folk tot opera, snoeiharde rock en fragiele singer-songwriter. Niet te vergelijken dus, vandaar dat dit blogje terugkijkt op de optredens die bij mij de fijnste herinneringen oproepen.
The Gloaming, Muziekgebouw aan 't IJ, Amsterdam.
Ach, wat was dit een fijne avond. Ik werd meegenomen naar Ierland, roadtrippend door het (Noord) Westen en het solo beklimmen van mythische bergen. Een lach, een traan en na afloop een warme ontmoeting met deze rasmuzikanten. Instant heimwee naar mijn tweede thuis...
Efterklang & the Happy Hopeless Orchestra, Muziekgebouw Eindhoven
Gevalletje 'onverwacht'. Op plaat kon dit project me niet boeien: te moeilijk, te vreemd voor thuis. Maar live was er niet meer dan liefde voor deze in het wit gehulde Denen. Lekker dorky, big smiles, bijzondere instrumenten en geniale operazangers. Zulke dingen maak je niet vaak mee!
Grizzly Bear & Liima, Ancienne Belgique, Brussel
Mijn eerste bezoek aan Ancienne Belgique en hopelijk niet het laatste - ik danste met de heren van Liima (en ging later met ze op de foto), zong mee met Grizzly Bear en kreeg kippenvel van instant klassiekers zoals Sun in Your Eyes, Shift en Foreground. Hopelijk hoef ik geen 4 jaar te wachten op het volgende concert van dit New Yorkse kwartet!
José González & The String Theory, Luxor Rotterdam
Een paar jaar geleden moest ik niet zo heel veel hebben van José González, ik vond z'n muziek maar suf en saai. Het heeft even geduurd, maar ik ben echt dol op zijn zachte stem en subtiele gitaar getokkel. De combinatie met orkest was echt subliem, en ik heb dan ook ruim twee uur kei-hard zitten genieten. Hopelijk volgend jaar op herhaling in Utrecht!
Noah Gundersen & John Moreland, Paradiso Amsterdam
Altijd leuk als verwachtingen overtroffen worden - ik had me voorbereid op natte ogen bij de liedjes van Noah Gundersen, maar werd daarna nog eens hard ontroerd door John Moreland. Twee voor de prijs van één, en een fijne ontdekking.
Marlon Williams, Best Kept Secret Festival
Main Stage, midden op de dag, bloedheet - maar wat was het een feest met Marlon Williams, en wat heeft 'ie een geweldige stem. Nu aan het eind van het jaar moet ik concluderen dat ik te weinig van zijn muziek heb geluisterd, maar ik ga dat in 2018 zeker goedmaken!
The Gloaming, Muziekgebouw aan 't IJ, Amsterdam.
Ach, wat was dit een fijne avond. Ik werd meegenomen naar Ierland, roadtrippend door het (Noord) Westen en het solo beklimmen van mythische bergen. Een lach, een traan en na afloop een warme ontmoeting met deze rasmuzikanten. Instant heimwee naar mijn tweede thuis...
Efterklang & the Happy Hopeless Orchestra, Muziekgebouw Eindhoven
Gevalletje 'onverwacht'. Op plaat kon dit project me niet boeien: te moeilijk, te vreemd voor thuis. Maar live was er niet meer dan liefde voor deze in het wit gehulde Denen. Lekker dorky, big smiles, bijzondere instrumenten en geniale operazangers. Zulke dingen maak je niet vaak mee!
Grizzly Bear & Liima, Ancienne Belgique, Brussel
Mijn eerste bezoek aan Ancienne Belgique en hopelijk niet het laatste - ik danste met de heren van Liima (en ging later met ze op de foto), zong mee met Grizzly Bear en kreeg kippenvel van instant klassiekers zoals Sun in Your Eyes, Shift en Foreground. Hopelijk hoef ik geen 4 jaar te wachten op het volgende concert van dit New Yorkse kwartet!
José González & The String Theory, Luxor Rotterdam
Een paar jaar geleden moest ik niet zo heel veel hebben van José González, ik vond z'n muziek maar suf en saai. Het heeft even geduurd, maar ik ben echt dol op zijn zachte stem en subtiele gitaar getokkel. De combinatie met orkest was echt subliem, en ik heb dan ook ruim twee uur kei-hard zitten genieten. Hopelijk volgend jaar op herhaling in Utrecht!
Noah Gundersen & John Moreland, Paradiso Amsterdam
Altijd leuk als verwachtingen overtroffen worden - ik had me voorbereid op natte ogen bij de liedjes van Noah Gundersen, maar werd daarna nog eens hard ontroerd door John Moreland. Twee voor de prijs van één, en een fijne ontdekking.
Marlon Williams, Best Kept Secret Festival
Main Stage, midden op de dag, bloedheet - maar wat was het een feest met Marlon Williams, en wat heeft 'ie een geweldige stem. Nu aan het eind van het jaar moet ik concluderen dat ik te weinig van zijn muziek heb geluisterd, maar ik ga dat in 2018 zeker goedmaken!
zondag 15 oktober 2017
[review] Grizzly Bear, Ancienne Belgique, Brussel
What a difference a day makes...
Waar ik gisteren nog een halve zenuwinzinking had tijdens het concert van Sigur Rós in Keulen, was vandaag een heerlijke dag vol goede muziek en leuke onverwachte ontmoetingen.
Na een hele korte nacht stapte ik in de Flixbus naar Brussel, voor een dagje cityhoppen en het concert van Liima en Grizzly Bear. Even een dagje anoniem rondhobbelen, precies wat ik nodig had. Ik was ultiem vroeg bij de venue (want tja, wat moet je anders?) waar ik aan de praat raakte met een in Wenen wonende Spanjaard die zo mogelijk net zo groot fan is van Grizzly Bear als ik. We bleken meer bands gemeen te hebben, en dat is altijd een goed uitgangspunt voor een avond kletsen. (niet tijdens het concert, uiteraard)
Omdat ik zo vroeg was en al een buddy had gemaakt, kwam ik met m'n snufferd pal vooraan in het midden. Super chill! Even een sanitaire stop, beentjes strekken, en toen was het alweer tijd voor Liima. Deze Deens/ Finse band bestaat voor driekwart uit leden van Efterklang (liefde!) en maakt heerlijk dansbare muziek. Ik zag ze ooit eens op Haldern Pop, maar vanwege een blessure kon ik toen niet voluit dansen. Nou, dat heb ik nu goedgemaakt. ;) Ik word altijd zo blij van deze muzikanten, en ze hebben er zelf ook altijd zo veel zin in. Altijd mooi om te zien, beter dan van die chagrijnige types op het podium. Tijdens het concert had ik nog oogcontact met de zanger en de dorky bassist, oehlala... :P
En dan Grizzly Bear! Het was alweer veel te lang geleden dat ik ze live zag, en nu ze eindelijk een nieuw album hebben staan ze weer volop op mijn muzikale radar. En wat een nieuw album... Ik was na drie luisterbeurten al helemaal om, Painted Ruins is wederom een kneiter van een album! Alle albums van Grizzly Bear zijn van een hoog niveau, dus maakt het het wachten iets minder erg.
Wat voor mij Grizzly Bear zo speciaal maakt is het feit dat ieder bandlid extreem getalenteerd is, meerdere instrumenten beheerst en ook nog eens een prachtige stem heeft. Iedereen voegt wat toe aan het geheel, wat vaak subtiel gelaagd is en niet per se meteen alles prijsgeeft. Ik geef zelf de voorkeur aan Ed Droste's (hoge) stem, het lijkt echt alsof het zingen hem totaal geen moeite kost. Maar ik snap ook goed dat anderen voor Daniel Rossen's vocals gaan, die zijn ook echt hemels.
Eigenlijk heb ik het hele optreden met een glimlach gestaan, met soms een flinke dosis kippenvel en een traan. De setlist is om door een ringetje te halen, van ieder album wel wat - zelf Shift en On a Neck, On a Spit passeren de revue. En bij het bloedmooie Foreground kreeg ik het ijs-koud, om van de afsluiter Sun in Your Eyes nog maar te zwijgen...
By the look on your face
The burden's on your back
And the sun in your eyes
Waar ik gisteren nog een halve zenuwinzinking had tijdens het concert van Sigur Rós in Keulen, was vandaag een heerlijke dag vol goede muziek en leuke onverwachte ontmoetingen.
Na een hele korte nacht stapte ik in de Flixbus naar Brussel, voor een dagje cityhoppen en het concert van Liima en Grizzly Bear. Even een dagje anoniem rondhobbelen, precies wat ik nodig had. Ik was ultiem vroeg bij de venue (want tja, wat moet je anders?) waar ik aan de praat raakte met een in Wenen wonende Spanjaard die zo mogelijk net zo groot fan is van Grizzly Bear als ik. We bleken meer bands gemeen te hebben, en dat is altijd een goed uitgangspunt voor een avond kletsen. (niet tijdens het concert, uiteraard)
Omdat ik zo vroeg was en al een buddy had gemaakt, kwam ik met m'n snufferd pal vooraan in het midden. Super chill! Even een sanitaire stop, beentjes strekken, en toen was het alweer tijd voor Liima. Deze Deens/ Finse band bestaat voor driekwart uit leden van Efterklang (liefde!) en maakt heerlijk dansbare muziek. Ik zag ze ooit eens op Haldern Pop, maar vanwege een blessure kon ik toen niet voluit dansen. Nou, dat heb ik nu goedgemaakt. ;) Ik word altijd zo blij van deze muzikanten, en ze hebben er zelf ook altijd zo veel zin in. Altijd mooi om te zien, beter dan van die chagrijnige types op het podium. Tijdens het concert had ik nog oogcontact met de zanger en de dorky bassist, oehlala... :P
En dan Grizzly Bear! Het was alweer veel te lang geleden dat ik ze live zag, en nu ze eindelijk een nieuw album hebben staan ze weer volop op mijn muzikale radar. En wat een nieuw album... Ik was na drie luisterbeurten al helemaal om, Painted Ruins is wederom een kneiter van een album! Alle albums van Grizzly Bear zijn van een hoog niveau, dus maakt het het wachten iets minder erg.
Wat voor mij Grizzly Bear zo speciaal maakt is het feit dat ieder bandlid extreem getalenteerd is, meerdere instrumenten beheerst en ook nog eens een prachtige stem heeft. Iedereen voegt wat toe aan het geheel, wat vaak subtiel gelaagd is en niet per se meteen alles prijsgeeft. Ik geef zelf de voorkeur aan Ed Droste's (hoge) stem, het lijkt echt alsof het zingen hem totaal geen moeite kost. Maar ik snap ook goed dat anderen voor Daniel Rossen's vocals gaan, die zijn ook echt hemels.
Eigenlijk heb ik het hele optreden met een glimlach gestaan, met soms een flinke dosis kippenvel en een traan. De setlist is om door een ringetje te halen, van ieder album wel wat - zelf Shift en On a Neck, On a Spit passeren de revue. En bij het bloedmooie Foreground kreeg ik het ijs-koud, om van de afsluiter Sun in Your Eyes nog maar te zwijgen...
By the look on your face
The burden's on your back
And the sun in your eyes
zaterdag 14 oktober 2017
[review] Sigur Rós, Palladium Keulen
Na een hele drukke, vermoeiende en emotionele week ging ik op vrijdagmiddag met Georg en Eefje op pad naar Keulen, de stad waar we in 2008 ook al eens Sigur Rós zagen. In dezelfde venue nog wel, de Palladium - a.k.a. galmende fabriekshal. Voor Duitse begrippen konden we lekker doorrijden op de Autobahn en parkeren verliep ook vlotjes, zodat we ruim op tijd een plekje in de zaal konden bemachtigen. We hadden bedacht wat verder in de zaal te gaan staan, om zo goed de lichtshow te kunnen zien.
Voordat het uberhaupt begonnen was kreeg ik al een lichte paniekaanval (te veel mensen, te druk, te lawaaiig) en tijdens het concert werd het er helaas niet beter op. Er kwamen ook nog eens een pijnlijke voet en wat andere fysieke ongemakken bij: niet te doen. In de pauze (hallelujah voor pauzes) ben ik even wat gaan eten en drinken en heb ik besloten op boven op het balkon te gaan kijken. Nouja, van dat kijken kwam niet veel terecht vanwege de uitermate hoekige opbouw van de zaal (iedereen moest een heel stuk naar voren hellen om iets te kunnen zien van het podium). Dus ben ik tegen een hekje gaan zitten, om zo even tot rust te komen. Yoga-oefeningen tijdens een concert, that's a first. ;)
De ontspanningsoefeningen hielpen, dus heb ik nog best wat kunnen genieten tijdens de tweede helft. En tijdens de afsluiter (Popplagið) kwam er naast de gebruikelijke emoties nog veel meer los, en het kwam van diep. Categorie ugly cry, zeg maar. Luchtte wel enorm op!
Deze avond komt zeker niet in de top van Sigur Rós concerten, daarvoor was ik te veel afgeleid en had ik te veel last van vanalles en nog wat. Maar het was wel een goed voorbeeld van de therapeutische werking van muziek, dat effect heeft het tenslotte al járen. En ik weet nu ook: ik ga niet meer naar deze zaal, tenzij ik vooraan tegen een hekje kan leunen...
Voordat het uberhaupt begonnen was kreeg ik al een lichte paniekaanval (te veel mensen, te druk, te lawaaiig) en tijdens het concert werd het er helaas niet beter op. Er kwamen ook nog eens een pijnlijke voet en wat andere fysieke ongemakken bij: niet te doen. In de pauze (hallelujah voor pauzes) ben ik even wat gaan eten en drinken en heb ik besloten op boven op het balkon te gaan kijken. Nouja, van dat kijken kwam niet veel terecht vanwege de uitermate hoekige opbouw van de zaal (iedereen moest een heel stuk naar voren hellen om iets te kunnen zien van het podium). Dus ben ik tegen een hekje gaan zitten, om zo even tot rust te komen. Yoga-oefeningen tijdens een concert, that's a first. ;)
De ontspanningsoefeningen hielpen, dus heb ik nog best wat kunnen genieten tijdens de tweede helft. En tijdens de afsluiter (Popplagið) kwam er naast de gebruikelijke emoties nog veel meer los, en het kwam van diep. Categorie ugly cry, zeg maar. Luchtte wel enorm op!
Deze avond komt zeker niet in de top van Sigur Rós concerten, daarvoor was ik te veel afgeleid en had ik te veel last van vanalles en nog wat. Maar het was wel een goed voorbeeld van de therapeutische werking van muziek, dat effect heeft het tenslotte al járen. En ik weet nu ook: ik ga niet meer naar deze zaal, tenzij ik vooraan tegen een hekje kan leunen...
woensdag 4 oktober 2017
[review] Sigur Rós, Oosterpoort Groningen
Mijn 10e (tiende!) Sigur Rós concert, in negen jaar tijd - wow. Ik had dat echt niet durven dromen toen ik in 2008 (na 8 jaar wachten) ze eindelijk eens live zag, en dan meteen vier keer in één jaar. Als ik terugkijk had ieder concert wel iets bijzonders, met een bepaalde mate van tranen en kippenvel. Ik ben in die tijd veranderd, maar de band ook. De tijden van blazerssectie en strijkkwartet lijken voorgoed voorbij, en hoewel ik het soms mis kan ik de 'nieuwe' Sigur Rós ook zeker live waarderen. Stilstaan is nooit goed, ook niet voor je favoriete band. ;)
Maargoed. Nummer TIEN dus. Meteen mijn eerste bezoek aan de Oosterpoort in Groningen, een stad waar ik graag kom maar die gewoon té ver is voor een dagje op en neer. Een mooie zaal, qua indeling doet het me denken aan de grote zaal van Muziekgebouw Eindhoven. Het geluid is vanavond echt PERFECT (kan de Afas nog een puntje aan zuigen) en we hebben een mooi plekje rechtsvoor (bij Orri) kunnen bemachtigen. De volgende keer, 13 oktober in Keulen, gaan we voor een plekje in het midden en dan iets verder naar achter - al is zo'n hek zeker wel handig tijdens het concert. Zeker vanavond: mijn voeten doen zeer en ik merk dat ik echt te weinig heb geslapen vannacht.
De setlist is grotendeels hetzelfde vanavond, alleen Dauðalagið ontbreekt vanavond. Ik vond het leuk om de nieuwe nummers nogmaals te horen, en ik vond ze zelfs nóg iets beter dan gisteren. Ik had van tevoren eigenlijk een beetje mijn twijfels over een back-to-back SR ervaring - gaat het niet vervelen?
Het antwoord op de tweede vraag is simpel: nee. Natuurlijk heb ik de set al gehoord, maar je gaat toch op andere dingen letten. Gisteren heb ik vooral Georg en Jonsí geobserveerd, vandaag was Orri aan de beurt. En de conclusie is dat 'ie toch echt één van de beste drummers ter wereld is. ;) (ja, ik ben bevooroordeeld). Wat gaat die man tekeer zeg! En een paar secondes later speelt 'ie weer heel bedachtzaam en gevoelig. Je moet het maar kunnen...
Ik heb meer van de lichtshow meegekregen, omdat ik iets minder emotioneel was. Hoewel, minder... bij Popplagið stond ik gewoon wéér te spacen, maar wel minder intens dan gisteren in Amsterdam. Na afloop heb ik nog een drumstok weten te bemachtigen (yay!) een mooie toevoeging aan mijn Sigur Rós collectie en een aandenken aan mijn 'jubileum concert'.
Maargoed. Nummer TIEN dus. Meteen mijn eerste bezoek aan de Oosterpoort in Groningen, een stad waar ik graag kom maar die gewoon té ver is voor een dagje op en neer. Een mooie zaal, qua indeling doet het me denken aan de grote zaal van Muziekgebouw Eindhoven. Het geluid is vanavond echt PERFECT (kan de Afas nog een puntje aan zuigen) en we hebben een mooi plekje rechtsvoor (bij Orri) kunnen bemachtigen. De volgende keer, 13 oktober in Keulen, gaan we voor een plekje in het midden en dan iets verder naar achter - al is zo'n hek zeker wel handig tijdens het concert. Zeker vanavond: mijn voeten doen zeer en ik merk dat ik echt te weinig heb geslapen vannacht.
De setlist is grotendeels hetzelfde vanavond, alleen Dauðalagið ontbreekt vanavond. Ik vond het leuk om de nieuwe nummers nogmaals te horen, en ik vond ze zelfs nóg iets beter dan gisteren. Ik had van tevoren eigenlijk een beetje mijn twijfels over een back-to-back SR ervaring - gaat het niet vervelen?
Het antwoord op de tweede vraag is simpel: nee. Natuurlijk heb ik de set al gehoord, maar je gaat toch op andere dingen letten. Gisteren heb ik vooral Georg en Jonsí geobserveerd, vandaag was Orri aan de beurt. En de conclusie is dat 'ie toch echt één van de beste drummers ter wereld is. ;) (ja, ik ben bevooroordeeld). Wat gaat die man tekeer zeg! En een paar secondes later speelt 'ie weer heel bedachtzaam en gevoelig. Je moet het maar kunnen...
Ik heb meer van de lichtshow meegekregen, omdat ik iets minder emotioneel was. Hoewel, minder... bij Popplagið stond ik gewoon wéér te spacen, maar wel minder intens dan gisteren in Amsterdam. Na afloop heb ik nog een drumstok weten te bemachtigen (yay!) een mooie toevoeging aan mijn Sigur Rós collectie en een aandenken aan mijn 'jubileum concert'.
Abonneren op:
Posts (Atom)