Na een hele drukke, vermoeiende en emotionele week ging ik op vrijdagmiddag met Georg en Eefje op pad naar Keulen, de stad waar we in 2008 ook al eens Sigur Rós zagen. In dezelfde venue nog wel, de Palladium - a.k.a. galmende fabriekshal. Voor Duitse begrippen konden we lekker doorrijden op de Autobahn en parkeren verliep ook vlotjes, zodat we ruim op tijd een plekje in de zaal konden bemachtigen. We hadden bedacht wat verder in de zaal te gaan staan, om zo goed de lichtshow te kunnen zien.
Voordat het uberhaupt begonnen was kreeg ik al een lichte paniekaanval (te veel mensen, te druk, te lawaaiig) en tijdens het concert werd het er helaas niet beter op. Er kwamen ook nog eens een pijnlijke voet en wat andere fysieke ongemakken bij: niet te doen. In de pauze (hallelujah voor pauzes) ben ik even wat gaan eten en drinken en heb ik besloten op boven op het balkon te gaan kijken. Nouja, van dat kijken kwam niet veel terecht vanwege de uitermate hoekige opbouw van de zaal (iedereen moest een heel stuk naar voren hellen om iets te kunnen zien van het podium). Dus ben ik tegen een hekje gaan zitten, om zo even tot rust te komen. Yoga-oefeningen tijdens een concert, that's a first. ;)
De ontspanningsoefeningen hielpen, dus heb ik nog best wat kunnen genieten tijdens de tweede helft. En tijdens de afsluiter (Popplagið) kwam er naast de gebruikelijke emoties nog veel meer los, en het kwam van diep. Categorie ugly cry, zeg maar. Luchtte wel enorm op!
Deze avond komt zeker niet in de top van Sigur Rós concerten, daarvoor was ik te veel afgeleid en had ik te veel last van vanalles en nog wat. Maar het was wel een goed voorbeeld van de therapeutische werking van muziek, dat effect heeft het tenslotte al járen. En ik weet nu ook: ik ga niet meer naar deze zaal, tenzij ik vooraan tegen een hekje kan leunen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten