Something completely different... The Tempest

2016 is Shakespeare jaar: het is 400 jaar geleden dat deze bard overleed, en over de hele wereld wordt zijn leven en werk gevierd. En dus ook in Belfast!

Ik ben niet echt een Shakespeare kenner, ik kom niet veel verder dan een vijftal toneelstukken, een handvol sonnetten en (uiteraard) de online Shakespearean insult generator. Als taalliefhebber kan ik het werk van William zéker waarderen, hij heeft zo veel toegevoegd aan de Engelse taal! Er duiken de laatste tijd veel artikelen op over wat hij zoal heeft bijgedragen (zoals deze), je zult er van versteld staan. Ik moest hard lachen om 'swagger'!

Ik heb dus wel eens iets van de beste man gelezen, maar nog nooit live in actie gezien. Om één of andere reden staan toneelstukken niet hoog op mijn prioriteitenlijstje, als ik 'cultureel doe' ga ik eerder naar een dansvoorstelling of een (klassiek) concert.

Dit weekend wordt in Belfast 'The Tempest' opgevoerd, een toneelstuk dat ik eerlijk gezegd niet kende. Het verhaal gaat over Prospero, een magiër die wraak wil nemen op zijn broer en de koning van Napels. Hij is namelijk verbannen naar een desolaat eiland, waar hij woont met zijn dochter Miranda, een man-slave en een geest. Als zijn vijanden schipbreuk lijden is dat de perfecte gelegenheid weer de macht proberen te pakken, en zijn dochter te koppelen aan Ferdinand, de zoon van de koning.

Het stuk werd in het originele Engels opgevoerd, en de moderne toevoegingen maakte het af en toe een heel trippy geheel. Gedurende de 'bruiloft scene' van Miranda en Ferdinand komen er o.a. Ierse dansers, Afrikaanse trommelaars en Indische rituelen voorbij. Ook waren er rappers, beatboxers en een drumfanfare aanwezig. Ik vond het fantastisch, en met vlagen was het ook super hilarisch!

Deze uitvoering van The Tempest is gesponsord door Belfast City Council, vandaar dat alle communities zijn uitgenodigd om mee te werken. Het wordt gehouden in een warenhuis in het Titanic Quarter, en het scheepsbouwverleden werd in de openingsscène heel mooi verbeeld.

Wie weet ga ik later dit jaar nog wel een keer naar een Shakespeare uitvoering... dit is me in ieder geval erg goed bevallen!

Movie Update - Maart

Met een beetje vertraging is hier de update van maart! Het was een goede filmmaand, met aardig wat bioscoopbezoekjes. Ik heb een watchlist in Netflix aangemaakt, omdat ik vaak zó lang bezig ben met het uitzoeken van een film dat ik uit 'wanhoop' afhaak.

De Movie Challenge van Stijn zorgt ook voor aardig wat inspiratie trouwens...

1) Hail, Caesar! (bios)

Ik ben best wel fan van de films van de gebroeders Coen, zoals Fargo, No Country for Old Men, Oh Brother Where Art Thou en uiteraard The Big Lebowski. De poster en trailer van Hail, Caesar! wekte dus al snel mijn interesse. De cast is weer prima, met o.a. George Clooney, Tilda Swinton (in een dubbelrol!), Josh Brolin, Scarlett Johansson en Ralph Fiennes. Het is een film over de filmindustrie in de jaren 50, en we krijgen dus ook fragmenten van deze films te zien. Met onder andere Channing Tatum in een matrozenpakje, lol! Liefhebbers van gortdroge humor kunnen hun hart ophalen bij deze film, de scene met de discussiërende geestelijken over hoe Jezus in de film neergezet zou moeten worden is zooo grappig!

Het is niet de beste Coen film, maar ik heb me heel erg vermaakt. De pakjes, kostuums, dansjes... het klopte gewoon. ;) (en nee, het is geen musical so don't worry!)

2) A Little Chaos

Netflix film nummer 1 van de maand, over tuinieren in Versailles in de tijd van Louis XIV. Met uiteraard de nodige romantiek en kostuums, vandaar dat ik 'm aanklikte op een druilerige doordeweekse avond. De cast (Kate Winslet, Alan Rickman en Matthias Schoenaerts, die ik vorig jaar nog bewonderde in Far From the Madding Crowd) kan wat mij betreft de film niet redden, wat saaaai zeg. De plaatjes zijn prima in orde maar als je zowat in slaap valt heb je daar ook niet zo veel aan... ;)

3) Singin' in the Rain

Tijd voor een klassieker! Iedereen kent het liedje, en het plaatje van Gene Kelly in de regen. Ondanks dat deze film al uit 1952 stamt oogt het nog best fris (het zal de regen zijn?), met geweldige dans scenes. Het verhaal is ook leuk: met de overgang van stomme naar gesproken films blijkt dat één van de grootste filmsterren nogal een... ehm... onfortuinlijke stem heeft, en ze kan ook al niet zingen. Een getalenteerd showmeisje wordt ingeschakeld om achter de schermen alle vocalen op te nemen, maar dat mag de diva niet weten.

4) Goosebumps (bios)

Kippenvel, wie las het niet in de jaren 90 - of keek naar de serie. In deze film komen alle verhalen bij elkaar: R.L. Stine (gespeeld door Jack Black) leeft een zonderling bestaan maar als de nieuwe buurjongen verliefd wordt op z'n dochter, haar probeert te 'redden' en daarbij alle monsters uit Stine's boeken tot leven brengt breekt de pleuris uit. Goosebumps is een geinig avonturenfilmpje, niet bijster spannend of verrassend - gewoon prima vermaak. Dat sommige karakters zwaaaar over the top zijn neem ik maar voor lief.

5) Winter's Bone

Deze titel staat al een paar jaar ergens in mijn mentale harde schijf opgeslagen als een must-see en toen ik 'm voorbij zag komen besloot ik het er maar op te wagen. Jennifer Lawrence (wat was ze nog jong!) speelt een meisje dat op zoek gaat naar haar vader, omdat ze anders met haar broertje, zusje en moeder op straat komt te staan. Ze gaat bij allerlei vage, verre en louche familieleden langs om er achter te komen wat er met haar pa gebeurd is. Ik dacht dat het een echte road trip zou worden, dus ik was best teleurgesteld. Het wordt ook nergens écht spannend of interessant, het is een hoop gepraat en ik vond het eigenlijk een beetje zonde van mijn tijd.

6) The Witch (bios)

Het is maar goed dat ik van The Witch geen trailer had gezien, anders was ik zwaar teleurgesteld geweest. Het voorfilmpje doet namelijk vermoeden dat het een super enge horror/ thriller is, en dat is dus absoluut niet het geval. Het is wel een prachtig verhaal over hoe religieus fanatisme kan resulteren in een hoop paranoia en zelfs het verstoten van je eigen familie. Het verhaal speelt zich af in 17e-eeuws New England en het taalgebruik (come hither, lol) is daarop afgestemd. Er gebeurt een hele hoop níet, wat het erg intrigerend maakt. De spanning wordt heel subtiel opgebouwd (mbv schitterende muziek) totdat het vrij ongemakkelijk wordt om te kijken. Het einde was nogal... vaag, er riep iemand heel hard "WHAT?!" toen de aftiteling in beeld kwam - my thoughts exactly. ;)

Mijn favoriete karakter was trouwens de geit, Black Phillip!

7) Sing Street (bios)

Tijd voor wat luchtigers! Sing Street vertelt het verhaal van een jongen die door een band op te richten probeert een meisje voor zich te winnen. Het speelt zich af in het Dublin van de jaren 80, dus er komen een hoop verwijzingen naar de popcultuur van die tijd aan bod. De outfits en de muziek zijn echt fantastisch, en de film is met vlagen echt super grappig. Ik geloof dat deze film pas over een maand officieel in de rest van de wereld te zien is: nou, mis 'm niet! Een geweldige dosis feelgood!

8) Hotel Transylvania

Animatie doet het altijd wel goed in Casa di Anneke, en ik had al van meerdere mensen Hotel Transylvania aangeraden gekregen. Dracula heeft een dochter (natuurlijk, omdat het kan) en hij runt een hotel voor monsters om ze zo te beschermen tegen de wrede wereld. Mensen zijn eng, maar als een verdwaalde backpacker bij het hotel belandt gaan bij Daddy Drac alle alarmbellen rinkelen. Ik vond het een leuke film, prima om een keertje gezien te hebben! Er is een deel 2, wellicht kom ik daar binnenkort een keer aan toe...

9) Zootropolis (bios)

Een nieuwe Disney is altijd een goede reden om naar de bios te gaan, zeker als de karakters er zoooo snoezig uitzien als in Zootropolis (Zootopia in NL). Dieren hebben zich ontwikkeld en leven in harmonie met elkaar, en Judy Hopps is het eerste konijn dat geaccepteerd wordt bij de politie. Ze moet wel tegen allerlei vooroordelen vechten, maar weet het uiteindelijk ver te schoppen - met hulp van Nick de vos. Het is een kleurrijk en soms best wel spannend verhaal, vol detail en leuke karakters. Er zit ook genoeg in voor volwassenen, van dubbelzinnige humor tot maatschappijkritiek. Een echte aanrader!

10) My Big Fat Greek Wedding 2 (bios)

Soms doe ik een back-to-back bios bezoek (alliteratie, jeej!), en na Zootropolis gingen we meteen door naar My Big Fat Greek Wedding 2. Deel 1 stamt alweer uit 2002 en het een film die ik graag herkijk. Deel 2 brengt alle karakters terug, zelfs oma! (die is niet kapot te krijgen, lol!). Ook nu zijn er weer verwijzingen naar Griekse cultuur, de kracht van Windex en je eigen keuzes maken - meer van hetzelfde, maar wel leuk!

11) High Rise (bios)

De laatste film van de maand is meteen ook de wazigste. High Rise gaat over een exclusief, zelf-voorzienend flatgebouw waar mensen proberen hogerop in het gebouw te komen (het is een soort mini klassenmaatschappij). Niets moet en alles mag in het gebouw: er is vrije seks, veel drugs, een paard op het dak, excessieve feestjes en ga zo maar door. Een hoop 'wtf' momenten dus! Maar na een tijdje gaat het mis, de onderste woonlagen komen in opstand tegen de elite. De boel gaat helemaal naar de sodemieter, en er vallen best wat doden en gewonden. High Rise is niet voor iedereen, je moet een beetje van arthouse films houden. De cast (oa Jeremy Irons, Tom Hiddleston, Luke Evans en Sienna Miller) doet het prima en de kostuums waren ook tof, dat zorgde er voor dat ik tijdens de raarste momenten tenminste nog kon genieten van de visuals. ;)

Land of Heart's Desire

As a lover of all things Yeats, a trip to Sligo has to happen. All I needed was some time, and this weekend I finally got the chance to visit Drumcliff, Ben Bulben and all those other places I read so much about. I grabbed my copy of Yeats' collected work, got in my little red car and drove westward. It takes about 3 hours to get from Belfast to Sligo Town, and it's a beauty. Tyrone and Fermanagh are pretty, but I actually had a dropped jaw all the way through Leitrim. The winding roads, stone walls and the brownish/yellow/green landscapes make me insanely happy!

I only had a long weekend in Sligo, and first on the list was to explore the town. It's a cutie, with many murals (ranging from Easter Rising to Yeats and Westlife!), bridges and lovely crafty shops. The Yeats museum was closed (unfortunately), but I visited the Model (art gallery), added some Sligo myths to my collection and enjoyed some rugby and music in a pub.

After a relaxed night at the hostel I went to Bundoran, which is also known as the surf capital of Ireland. I like to challenge myself and that's why I booked a session. Let's just say that I haven't missed my calling, lol. I spent more time in the water than on the board and I think I swallowed about half of the ocean... ah well, I had fun!

On the way to Bundoran I paid my respects to W.B. Yeats, who is buried at Drumcliff Cemetery (under bare Ben Bulben's head, as you may know). I also stopped at Mullaghmore, which is probably one of the most awesome beaches I've ever seen. I could have stayed there for hours!

It took me a while to recover from my surfing session, but in the afternoon I was ready for yet another dose of culture. Today was a bit of a lucky day: the 19th century Lissadell House opened its doors for just a fiver. This house oozes history: the Irish revolutionary Con. Markievicz grew up in this mansion and W.B. Yeats spent quite a few summers at the house as well. We got to enjoy three exhibitions, with personal photographs of Constance and her sister Eva, a elaborate display on the Easter Rising and many photographs/ paintings/ fragments from the Yeats family. I think I could've spent even more time exploring the house, the displays and the stunning grounds, but we simply ran out of time. It was a gorgeous day to dive into Irish history and local flora!

The hardest part of planning a trip is making choices, and Monday was my last day (boo!). I decided to get up early, again, to climb Knocknarea. This mountain is linked to Irish mythology: the cairn on top of it is supposed to be the burial place of Queen Maeve, who ruled Connacht. It was gorgeous weather (again!), which made the climb even more impressive. The views were to die for...

I didn't want to go back - down or to Belfast - but all good things must come to an end. Yeats called Sligo 'The Land of Heart's Desire'... well, I definitely can't wait to get back!

“Faeries, come take me out of this dull world,
For I would ride with you upon the wind,
Run on the top of the disheveled tide,
And dance upon the mountains like a flame.”

Weekend in Sligo

Ik had eindelijk weer eens tijd om wat meer van Ierland te verkennen, dus ging ik in mijn trouwe rode bolide westwaarts – naar County Sligo om precies te zijn. Er zijn veel regio’s die ik nog graag zou willen bezoeken, maar Sligo was al een tijdje nummer 1. Ik ben namelijk groot fan van Yeats, de dichtbundel was als eerste ingepakt. ;)

Het is zo’n drie uur rijden van Belfast naar Sligo Town, een prachtige rit door het (Noord) Ierse platteland. Tyrone en Fermanagh zijn prachtig, maar toen we in Leitrim belandden werd het helemaal een feestje. De bochtige wegen, stenen muurtjes en de bruin/geel/groene landschappen maakten mij zó ontzettend blij!

Ik had maar 2,5 dag, en de eerste middag stond in het teken van Sligo zelf. Het is een schattig plaatsje, dat je prima in één dag kunt zien. Het Yeats museum was helaas gesloten, maar ik heb even geshopt (mijn mythologieverzameling is weer aangevuld), ik ben naar de kunstgalerij geweest en ik heb genoten van rugby en muziek in de pub.

Na een relaxte avond in het hostel ging ik weer vroeg er op uit, naar Bundoran. Dit is de surf hoofdstad van Ierland en aangezien ik mezelf graag uitdaag had ik een sessie geboekt. Ik kan er kort over zijn: ik heb duidelijk mijn roeping níet gemist, haha. Ik lag meer in het water dan op het board en heb zo’n beetje de halve oceaan doorgeslikt...

Op weg naar Bundoran stopte ik even in Drumcliff, waar W.B. Yeats begraven ligt (in de schaduw van de Ben Bulben, de iconische berg in Sligo). Ook ging ik even naar Mullaghmore, een werkelijk fenomenaal strand waar ik uren zou kunnen zitten dagdromen.

Eenmaal bijgekomen van deze sportieve escapade was het weer tijd om cultureel te doen. Bij toeval kwamen we er op zaterdag achter dat het 19e -eeuwse Lissadell House haar deuren opende voor gereduceerd tarief. Dit huis barst van de geschiedenis: de Ierse revolutionair Constance Markievicz groeide hier op met haar broers en zussen, en ook W.B. Yeats bracht er aardig wat tijd door. Je mocht (helaas) geen foto’s maken in het huis, maar het had echt zo’n heerlijke Downton Abbey-vibe. Het was een prachtige dag om je onder te dompelen in geschiedenis en natuur, en we hadden eigenlijk niet genoeg tijd om de drie exposities (over Constance & haar zus Eva, de Paasopstand en Yeats), het huis en de omliggende tuinen te verkennen.

Het probleem met tripjes is dat je altijd keuzes moet maken, en de maandag was (helaas) alweer mijn laatste dag. Ik besloot er weer vroeg uit te gaan, zodat ik op mijn gemak de Knocknarea op kon gaan. Deze berg is gelinkt aan de Ierse mythologie: de ‘cairn’ bovenop de berg is de begraafplaats van Queen Medb (Maeve), die over de provincie Connacht heerste. Het was (alweer!) mooi weer, wat de klim nog indrukwekkender maakte. Wat een uitzicht…

Ik wilde eigenlijk helemaal niet meer terug (naar beneden én naar Belfast), maar aan alle goede dingen komt een eind. Yeats noemde Sligo ‘The Land of Heart’s Desire’… ik kan niet wachten om terug te gaan!

“Faeries, come take me out of this dull world,
For I would ride with you upon the wind,
Run on the top of the disheveled tide,
And dance upon the mountains like a flame.”

[review] Joanna Newsom @ The Olympia, Dublin

Ik luister al zo'n 10 jaar naar de muziek van Joanna Newsom maar het was me nog niet gelukt haar live mee te maken - er kwam altijd iets tussen en zo vaak komt ze niet onze kant op. Haar muziek is een typisch gevalletje van 'love it or hate it', met haar karakteristieke stem en uitgesponnen muzikale begeleiding. Haar stukken - ze heeft niet zo veel liedjes met een conventionele structuur - hebben vaak even de tijd nodig om te landen en in de 10 jaar dat ik de muziek van Joanna luister 'ontdek' ik steeds weer wat nieuws. Ze is namelijk niet alleen enorm virtuoos op de harp, piano en in de arrangementen, de teksten zijn ook echt om te smullen. Verwijzingen naar mythologie, filosofische overwegingen en diepzinnige levenslessen... dit, en meer, komt voorbij.

Gisteren was het dan ein-de-lijk zo ver: ik ging deze magistrale muzikante live zien in het prachtige Olympia theater in Dublin, gebouwd in 1879. De akoestiek is geweldig, en dat werd bij het voorprogramma meteen al duidelijk. En het was niet zó maar een voorprogramma: Robin Pecknold, de zanger van Fleet Foxes, mocht in z'n uppie de opwarming verzorgen. Ik herkende hem bijna niet terug, met zijn korte haar en mini baardje. De stem is hetzelfde gebleven gelukkig, fenomenaal! Hij speelde een paar oudjes van Fleet Foxes maar de nadruk lag op zijn nieuwe werk.

Na een korte pauze (tijd om mijn benen te strekken en merchandise te scoren!) verscheen Joanna Newsom op het podium. Ze is nóg meer een boselfje dan ik me had voorgesteld en na 2 seconden had ze het ijs al gebroken met haar gegiechel. Wat een geweldig mens en ze had nog geen noot gespeeld. ;)

Toen haar vingers de snaren van haar harp aanraakten belandde ik eigenlijk meteen in een sprookjeswereld. Ik ging mee op reis door de fantasie van Joanna Newsom, en het was een geweldige trip. Ik heb ademloos zitten toekijken hoe ze tijdens Monkey & Bear de woorden uitspuwde terwijl haar harp haast werd afgeragt, en kreeg tranen in mijn ogen bij Anecdotes, In California en Time, as a symptom. Ik verbaasde me keer op keer over hoe gemakkelijk het allemaal leek, harp spelen en zingen tegelijkertijd (en ook nog al die lange teksten onthouden).Wat een muzikaliteit! Ik wil ook de begeleidingsband niet vergeten - de 2 mannen en 2 vrouwen speelden allemaal minstens 5 verschillende instrumenten, zoals piano, drums, bouzouki, fluit en viool. De avond vloog voorbij, en na bijna twee uur spelen is het voorbij. Maar dan komt ze toch nog terug, zonder band maar met Robin Pecknold. Ze hebben de afgelopen tour (dit is de laatste avond in Europa) in de kleedkamer 'On A Good Day' geoefend en spelen het nu samen live. Wow. Wow. WOW. Van mij mogen ze vaker samenwerken!



Na een geweldige solo uitvoering van het prachtige (9 minuten lange) Sawdust & Diamonds is de droomreis dan écht voorbij, al zal ik hier nog vaak aan terugdenken (en van dromen). Ik denk dat dit één van de beste concerten is die ik ooit heb meegemaakt...

Movie Update - Februari

Ik heb niet zo veel films gekeken in februari, de focus lag vooral op slapen (en af en toe een aflevering van een simpele serie zoals How I Met Your Mother en the Big Bang Theory). Uiteindelijk is de teller op 6 blijven steken, waarvan een aantal zéker aanraders zijn!

1) Song of the Sea

Deze animatiefilm werd me door Michelle en Stijn aangeraden, en ik ben ze er érg dankbaar voor! Wat een prachtige film, vol verwijzingen naar Ierse mythologie, muziek en landschappen. De stijl is vrij apart, maar het past perfect bij het verhaal over selkies, fairies, seanchai en andere figuren uit de Ierse folklore. Ik verzamel mythen & legenden vanuit de hele wereld en ik ben erg blij dat ik deze film heb gezien! Ik zou 'm graag aan mijn dvd collectie willen toevoegen...

Het verhaal: Ben woont samen met zijn vader en zusje Saoirse op een eiland aan de Ierse kust. Zijn moeder verdween spoorloos op de avond dat zijn zusje geboren werd, en als hij samen met zuslief naar oma in de grote stad gestuurd wordt gebeuren er allerlei mysterieuze dingen. De verhalen die moeder vertelde toen Ben klein was blijken waar te zijn...

2) Dad's Army (bios)

Ik geloof dat ik de serie Dad's Army (over een groep reservisten tijdens WWII) wel eens gezien heb toen ik klein was, maar ik kan me er weinig van herinneren. Deze film is natuurlijk de zoveelste 'reboot', maar wel een super leuke! De cast, met o.a. Bill Nighy, Catherine Zeta-Jones en Michael Gambon, heeft er overduidelijk zin in, er zit geinige Britse humor in - kortom, het lijkt lekker weg. Ik heb in ieder geval erg hard (en veel) gelachen!

"She can't be a spy - she's a woman!"

3) What we do in the shadows

Deze film is al vaak besproken tijdens mijn werk het werd dus tijd 'em eens te zien. What we do in the shadows is een 'mockumentary' over een groepje vampieren in het hedendaagse Wellington, Nieuw Zeeland. We volgen hun dagelijkse beslommeringen en pogingen om mee te doen in de maatschappij. Ik moest er even inkomen, maar O - M - G wat een toffe film! :D Hij komt met stip in mijn lijstje van favoriete komedies, ik heb meerdere malen in een deuk gelegen ;) (en ik keek 'm alleen, dus dat zegt wat). "We're werewolves, not swearwolves!"

Een film met een breiende vampier, that's the way to my heart...

Een film die ik zeker vaker wil gaan zien...

4) Deadpool (bios)

Deadpool verdient sowieso een prijs voor de meest geniale marketingcampagne van het jaar. De romkom-achtige poster (True Love Never Dies), hoe kom je erop?! Ik heb deze film (hoe romantisch, lol) op Valentijnsdag gezien en er zaten nog vrij veel setjes in de zaal. ;)

Het risico van zo'n uitgebreide (en creatieve) reclamecampagne is natuurlijk dat de film tegenvalt - maar gelukkig is dat niet zo. Deadpool is lomp, grappig, grof, flitsend en fris - het begint al met de openingscredits, waarin het hele concept van een superheldenfilm op de hak wordt genomen. En er wordt wel meer belachelijk gemaakt, tot aan Ryan Reynolds aan toe. Die is trouwens geknipt voor de rol!

5) View from the Top

Netflix komt af en toe met een suggestie waarvan je denkt: wat is DIT nu weer? Als bestie Rianne er niet bij had gezeten had ik 'm niet aangeklikt, maar uiteindelijk was dit best een geinig cheesy geval. Gwyneth Paltrow speelt een plattelandsmeisje dat dolgraag de wereld wil zien, als stewardess. Maar dat gaat (uiteraard) niet over rozen, en ze moet de keuze maken tussen carrière en liefde (Mark Ruffalo). De pakjes zijn heerlijk fout, het verhaal idem dito, Christina Applegate en Candice Bergen hebben een geinig bijrolletje - kortom, de film is zo fout dat ie weer goed is. ;)

6) Burlesque

Ik had de smaak van 'goed fout' te pakken, vandaar dat ik Burlesque aanklikte. Ik hou wel van een musical op zijn tijd, en ik kan op zich de muziek van Christina Aguilera best aanhoren - althans, dat dacht ik. Wat is ze een brulboei in deze film zeg, zonde...
Het acteren van zowel 'Xtina' als Cher is nog niet zo heel slecht, maar aangezien het verhaal niet zo denderend is viel het toch een beetje tegen. De dansjes en pakjes waren nog wel een pluspunt... en Stanley Tucci, niet te vergeten.

Een dagje naar... de Mourne Mountains

Vanuit Belfast ben je eigenlijk in no-time op het platteland, het maakt niet uit welke kant je oprijdt. Ik neem me continu voor om wat meer op pad te gaan, maar het komt er (nog) niet zo veel van - ik geef het weer de schuld. ;)

Gisterochtend zag de weersvoorspelling er goed genoeg uit (lees: lichte regen en bewolkt) dus was het tijd voor een road trip naar de Mourne Mountains. Ik was al eens naar Murlough Beach geweest, en het is minder dan een uur rijden vanaf Belfast. We waren nog maar net op weg toen het begon te plenzen (zelfs de BBC heeft het dus wel eens fout) maar dat mocht de pret niet drukken. De wegen in County Down zijn echt leuk, ik kan erg genieten van de bochtige weggetjes en de glooiende heuvels.

Het regende nog een beetje toen we bij het strand waren aangekomen en de wandeling was dus best verfrissend!

Ik blijf het trouwens apart vinden: bergen die uitkomen in de zee. Nóg aparter was het vervolg van de trip: de Mourne Coastal Route. Als je die route volgt ga je namelijk omhoog de bergen in terwijl links van je de Ierse zee is. Super cool! De typische stenen muurtjes, het verweerde en ruige landschap... ik word daar gewoon gelukkig van. Er zijn meerdere routes die je kunt volgen, zoals de High Mournes Scenic Route - deze volgden we op de terugweg, ook al zo gaaf!

Het doel van vandaag is de Silent Valley: het waterreservoir voor Belfast en omgeving. Via een geweldige 'scenic route', vol steile klimmetjes en spannende afdalingen kwamen we hier aan. De parkeerplaats was zo goed als leeg en we besloten de Mountain Trail te volgen. Op een gegeven moment kom je bij de Mourne Wall: een 35 km lange muur die over de verschillende bergtoppen gaat. Er bestaat een Mourne Walk Challenge, en ik zou die graag eens gaan proberen. Vandaag houden we het bij een paar kilometer. ;)

Tijdens de wandeling was het (gelukkig) helemaal droog en konden we volop genieten van de rust en het uitzicht. De flarden mist, de ruige rotsen en de geel/paars/grijs/bruintinten van het landschap zorgden voor een haast mystiek sfeertje...

Het was een heerlijke road trip, en ik kan niet wachten om meer van de Mourne Mountains te gaan zien!