Memorabele concerten van 2017

In 2017 was ik met vlagen lekker op dreef wat betreft concerten - drie keer Sigur Ros in een maand, vier concerten in november, en een carnavalsweek vol contrasten. De genre's liepen uiteen van Ierse folk tot opera, snoeiharde rock en fragiele singer-songwriter. Niet te vergelijken dus, vandaar dat dit blogje terugkijkt op de optredens die bij mij de fijnste herinneringen oproepen.

The Gloaming, Muziekgebouw aan 't IJ, Amsterdam.

Ach, wat was dit een fijne avond. Ik werd meegenomen naar Ierland, roadtrippend door het (Noord) Westen en het solo beklimmen van mythische bergen. Een lach, een traan en na afloop een warme ontmoeting met deze rasmuzikanten. Instant heimwee naar mijn tweede thuis...

Efterklang & the Happy Hopeless Orchestra, Muziekgebouw Eindhoven

Gevalletje 'onverwacht'. Op plaat kon dit project me niet boeien: te moeilijk, te vreemd voor thuis. Maar live was er niet meer dan liefde voor deze in het wit gehulde Denen. Lekker dorky, big smiles, bijzondere instrumenten en geniale operazangers. Zulke dingen maak je niet vaak mee!

Grizzly Bear & Liima, Ancienne Belgique, Brussel

Mijn eerste bezoek aan Ancienne Belgique en hopelijk niet het laatste - ik danste met de heren van Liima (en ging later met ze op de foto), zong mee met Grizzly Bear en kreeg kippenvel van instant klassiekers zoals Sun in Your Eyes, Shift en Foreground. Hopelijk hoef ik geen 4 jaar te wachten op het volgende concert van dit New Yorkse kwartet!



José González & The String Theory, Luxor Rotterdam

Een paar jaar geleden moest ik niet zo heel veel hebben van José González, ik vond z'n muziek maar suf en saai. Het heeft even geduurd, maar ik ben echt dol op zijn zachte stem en subtiele gitaar getokkel. De combinatie met orkest was echt subliem, en ik heb dan ook ruim twee uur kei-hard zitten genieten. Hopelijk volgend jaar op herhaling in Utrecht!

Noah Gundersen & John Moreland, Paradiso Amsterdam

Altijd leuk als verwachtingen overtroffen worden - ik had me voorbereid op natte ogen bij de liedjes van Noah Gundersen, maar werd daarna nog eens hard ontroerd door John Moreland. Twee voor de prijs van één, en een fijne ontdekking.

Marlon Williams, Best Kept Secret Festival

Marlon Williams. What a voice!!! 💕 #marlonwilliams #bks17 #BestKeptSecret #jeutjewatishetheet

Een bericht gedeeld door Frau Anni (@staralfur1) op 18 Jun 2017 om 6:36 (PDT)

Main Stage, midden op de dag, bloedheet - maar wat was het een feest met Marlon Williams, en wat heeft 'ie een geweldige stem. Nu aan het eind van het jaar moet ik concluderen dat ik te weinig van zijn muziek heb geluisterd, maar ik ga dat in 2018 zeker goedmaken!

[review] Grizzly Bear, Ancienne Belgique, Brussel

What a difference a day makes...

Waar ik gisteren nog een halve zenuwinzinking had tijdens het concert van Sigur Rós in Keulen, was vandaag een heerlijke dag vol goede muziek en leuke onverwachte ontmoetingen.

Na een hele korte nacht stapte ik in de Flixbus naar Brussel, voor een dagje cityhoppen en het concert van Liima en Grizzly Bear. Even een dagje anoniem rondhobbelen, precies wat ik nodig had. Ik was ultiem vroeg bij de venue (want tja, wat moet je anders?) waar ik aan de praat raakte met een in Wenen wonende Spanjaard die zo mogelijk net zo groot fan is van Grizzly Bear als ik. We bleken meer bands gemeen te hebben, en dat is altijd een goed uitgangspunt voor een avond kletsen. (niet tijdens het concert, uiteraard)

Omdat ik zo vroeg was en al een buddy had gemaakt, kwam ik met m'n snufferd pal vooraan in het midden. Super chill! Even een sanitaire stop, beentjes strekken, en toen was het alweer tijd voor Liima. Deze Deens/ Finse band bestaat voor driekwart uit leden van Efterklang (liefde!) en maakt heerlijk dansbare muziek. Ik zag ze ooit eens op Haldern Pop, maar vanwege een blessure kon ik toen niet voluit dansen. Nou, dat heb ik nu goedgemaakt. ;) Ik word altijd zo blij van deze muzikanten, en ze hebben er zelf ook altijd zo veel zin in. Altijd mooi om te zien, beter dan van die chagrijnige types op het podium. Tijdens het concert had ik nog oogcontact met de zanger en de dorky bassist, oehlala... :P

En dan Grizzly Bear! Het was alweer veel te lang geleden dat ik ze live zag, en nu ze eindelijk een nieuw album hebben staan ze weer volop op mijn muzikale radar. En wat een nieuw album... Ik was na drie luisterbeurten al helemaal om, Painted Ruins is wederom een kneiter van een album! Alle albums van Grizzly Bear zijn van een hoog niveau, dus maakt het het wachten iets minder erg.

Wat voor mij Grizzly Bear zo speciaal maakt is het feit dat ieder bandlid extreem getalenteerd is, meerdere instrumenten beheerst en ook nog eens een prachtige stem heeft. Iedereen voegt wat toe aan het geheel, wat vaak subtiel gelaagd is en niet per se meteen alles prijsgeeft. Ik geef zelf de voorkeur aan Ed Droste's (hoge) stem, het lijkt echt alsof het zingen hem totaal geen moeite kost. Maar ik snap ook goed dat anderen voor Daniel Rossen's vocals gaan, die zijn ook echt hemels.

Eigenlijk heb ik het hele optreden met een glimlach gestaan, met soms een flinke dosis kippenvel en een traan. De setlist is om door een ringetje te halen, van ieder album wel wat - zelf Shift en On a Neck, On a Spit passeren de revue. En bij het bloedmooie Foreground kreeg ik het ijs-koud, om van de afsluiter Sun in Your Eyes nog maar te zwijgen...

By the look on your face
The burden's on your back
And the sun in your eyes

[review] Sigur Rós, Palladium Keulen

Na een hele drukke, vermoeiende en emotionele week ging ik op vrijdagmiddag met Georg en Eefje op pad naar Keulen, de stad waar we in 2008 ook al eens Sigur Rós zagen. In dezelfde venue nog wel, de Palladium - a.k.a. galmende fabriekshal. Voor Duitse begrippen konden we lekker doorrijden op de Autobahn en parkeren verliep ook vlotjes, zodat we ruim op tijd een plekje in de zaal konden bemachtigen. We hadden bedacht wat verder in de zaal te gaan staan, om zo goed de lichtshow te kunnen zien.

Voordat het uberhaupt begonnen was kreeg ik al een lichte paniekaanval (te veel mensen, te druk, te lawaaiig) en tijdens het concert werd het er helaas niet beter op. Er kwamen ook nog eens een pijnlijke voet en wat andere fysieke ongemakken bij: niet te doen. In de pauze (hallelujah voor pauzes) ben ik even wat gaan eten en drinken en heb ik besloten op boven op het balkon te gaan kijken. Nouja, van dat kijken kwam niet veel terecht vanwege de uitermate hoekige opbouw van de zaal (iedereen moest een heel stuk naar voren hellen om iets te kunnen zien van het podium). Dus ben ik tegen een hekje gaan zitten, om zo even tot rust te komen. Yoga-oefeningen tijdens een concert, that's a first. ;)

De ontspanningsoefeningen hielpen, dus heb ik nog best wat kunnen genieten tijdens de tweede helft. En tijdens de afsluiter (Popplagið) kwam er naast de gebruikelijke emoties nog veel meer los, en het kwam van diep. Categorie ugly cry, zeg maar. Luchtte wel enorm op!

Deze avond komt zeker niet in de top van Sigur Rós concerten, daarvoor was ik te veel afgeleid en had ik te veel last van vanalles en nog wat. Maar het was wel een goed voorbeeld van de therapeutische werking van muziek, dat effect heeft het tenslotte al járen. En ik weet nu ook: ik ga niet meer naar deze zaal, tenzij ik vooraan tegen een hekje kan leunen...

[review] Sigur Rós, Oosterpoort Groningen

Mijn 10e (tiende!) Sigur Rós concert, in negen jaar tijd - wow. Ik had dat echt niet durven dromen toen ik in 2008 (na 8 jaar wachten) ze eindelijk eens live zag, en dan meteen vier keer in één jaar. Als ik terugkijk had ieder concert wel iets bijzonders, met een bepaalde mate van tranen en kippenvel. Ik ben in die tijd veranderd, maar de band ook. De tijden van blazerssectie en strijkkwartet lijken voorgoed voorbij, en hoewel ik het soms mis kan ik de 'nieuwe' Sigur Rós ook zeker live waarderen. Stilstaan is nooit goed, ook niet voor je favoriete band. ;)

Maargoed. Nummer TIEN dus. Meteen mijn eerste bezoek aan de Oosterpoort in Groningen, een stad waar ik graag kom maar die gewoon té ver is voor een dagje op en neer. Een mooie zaal, qua indeling doet het me denken aan de grote zaal van Muziekgebouw Eindhoven. Het geluid is vanavond echt PERFECT (kan de Afas nog een puntje aan zuigen) en we hebben een mooi plekje rechtsvoor (bij Orri) kunnen bemachtigen. De volgende keer, 13 oktober in Keulen, gaan we voor een plekje in het midden en dan iets verder naar achter - al is zo'n hek zeker wel handig tijdens het concert. Zeker vanavond: mijn voeten doen zeer en ik merk dat ik echt te weinig heb geslapen vannacht.

De setlist is grotendeels hetzelfde vanavond, alleen Dauðalagið ontbreekt vanavond. Ik vond het leuk om de nieuwe nummers nogmaals te horen, en ik vond ze zelfs nóg iets beter dan gisteren. Ik had van tevoren eigenlijk een beetje mijn twijfels over een back-to-back SR ervaring - gaat het niet vervelen?

Het antwoord op de tweede vraag is simpel: nee. Natuurlijk heb ik de set al gehoord, maar je gaat toch op andere dingen letten. Gisteren heb ik vooral Georg en Jonsí geobserveerd, vandaag was Orri aan de beurt. En de conclusie is dat 'ie toch echt één van de beste drummers ter wereld is. ;) (ja, ik ben bevooroordeeld). Wat gaat die man tekeer zeg! En een paar secondes later speelt 'ie weer heel bedachtzaam en gevoelig. Je moet het maar kunnen...

Ik heb meer van de lichtshow meegekregen, omdat ik iets minder emotioneel was. Hoewel, minder... bij Popplagið stond ik gewoon wéér te spacen, maar wel minder intens dan gisteren in Amsterdam. Na afloop heb ik nog een drumstok weten te bemachtigen (yay!) een mooie toevoeging aan mijn Sigur Rós collectie en een aandenken aan mijn 'jubileum concert'.

[review] Sigur Rós, Afas Live, Amsterdam

Wat is er leuker dan naar een concert te gaan van je favoriete band? Drie keer gaan, waarvan één keer gratis! Begin dit jaar heb ik een paar uur 3fm doorstaan, om zo kans te maken op twee gratis kaarten - en dat is me dus gelukt. Ik had van tevoren niet heel veel 'ingeluisterd': dat hoeft in principe sowieso niet (ken het toch wel!) en er staat nog vrij weinig online qua nieuwe nummers. Ik ging dus onvoorbereid, maar wel met goede zin richting de HMH - Bijlmer Bier Bajes - oh ik bedoel Af(w)as Live...

Ik was er mooi op tijd (yay, geen file!) en kon dus een mooi plekje aan het hek claimen. Een hek is nooit een overbodige luxe bij een Sigur Rós concert, ik dreig nogal eens om te vallen tijdens m'n 'spacey dansmoves'. Mijn lijf reageert nu eenmaal op een bepaalde manier op de muziek van deze IJslandse mannen, ik kan dan écht niet stilstaan!

Omdat ik morgen en volgende week nog een keer ga, kan ik de show vanuit verschillende perspectieven beleven. Vanavond staan we recht voor Georg, die altijd bijzonder relaxt z'n ding staat te doen. De avond is opgesplitst in twee delen, met daartussen zo'n 20 minuten pauze. Ik wist niet zo goed wat ik daar van zou gaan vinden, maar het was eigenlijk niet heel storend. En je kunt halverwege al een beetje gaan bespreken met je concertmaatjes. ;)

Er worden vanavond een aantal nieuwe nummers gespeeld, maar de nadruk ligt vooral op oud(er) werk. Nu heeft Sigur Rós een gigantisch oeuvre, en blijft er altijd wat te wensen over, maar ik ben op zich best tevreden. ;) Natuurlijk wil ik 'ooit' Ágætis Byrjun en Viðrar live horen, maar dat is ondertussen best wel wishful thinking te noemen. En ach, ik denk ook niet dat ik dat ga overleven...

De nieuwe nummers zijn nog even wennen maar ik denk dat ik na deze maand er meer over kan zeggen. Nog een voordeel van een band vaker zien...
Verder was het precies wat ik gewend was: lange uithaal bij Festival, kippenvel bij Vaka en Ný Batterí, en keihard spacen bij Popplagið, Hoewel, dat spacen... was toch echt één van de meest intense edities ooit! Ik was echt compleet van de wereld, en tot ver na het concert was ik nog aan het shaken. Een soort natuurlijke drug...

Morgen weer! :)

[review] Belle & Sebastian, Tivoli Ronda, Utrecht

Door fysieke ongemakken (zowel bij mijzelf als mijn concertbuddies) staan we voor de verandering eens niet vooraan, maar op het bovenste balkon. Natuurlijk 'mis'je dan het één en ander, maar het was ook wel fijn om bewegingsruimte te hebben en in de buurt te staan van de bar. Ook konden we de oordoppen achterwege laten, het geluid was bovenin echt perfect. De licht/ video show was ook erg goed te zien van bovenaf! Een heerlijk avondje dansen en meezingen, op nummers als I'm a Cuckoo, Legal Man, Piazza New York Catcher en The Boy with the Arab Strap. De volgende keer wel weer gewoon in de zaal, en wellicht ook nog op het podium... ;)

[review] Noah Gundersen & John Moreland, Paradiso Amsterdam

Soms sla je twee vliegen in één klap op een concertavond, bijvoorbeeld als je het voorprogramma (bijna) net zo leuk vindt als de hoofdact.

Ik kocht het kaartje voor deze singer-songwriter avond vanwege Noah Gundersen, die mij al een tweetal albums enorm kan boeien en ontroeren. Hij speelt niet zo vaak in Nederland, dus ik had geen seconde getwijfeld. De tweede act (het is een dubbele headliner-bill) heet John Moreland, wiens muziek me sinds kort ook goed bevalt. Voeg daar nog zitplaatsen bij (yay!) en je hebt het recept voor een mooie avond.

En mooi, dat was het zeker - en ook zéker een understatement. Het publiek was aandachtig en stil, iets dat jammer genoeg niet standaard in Paradiso het geval is. Noah mocht als eerst, en voor ik het wist zat ik met tranen in mijn ogen te luisteren naar nummers zoals The Difference. Wat een stem, wat een liedjes... hopelijk zie ik 'm snel weer, want dit smaakt naar meer. <3

Het was te merken dat het grootste deel van het publiek voor John Moreland komt - hij heeft tenslotte al eens bij de Wereld Draait Door mogen spelen. En ook hier speelt hij zijn songs zonder al te veel poespas, maar met ontzettend veel emotie. Ik (her) kende niet alles, maar ik wil nu wel méér gaan ontdekken van deze grote, gevoelige man met z'n truckerspetje.

[review] The Veils, Doornroosje, Nijmegen

The Veils is zo'n band die ik thuis niet zo heel vaak luister, maar waarvan ik live heel erg kan genieten. Door de jaren heen zag ik ze op festivals en in verschillende Nederlandse steden, en ik kan me niet herinneren dat het ook maar één keer teleurstelde. Het was alweer even geleden dat ik de band rondom de charimatische Nieuw-Zeelander Finn Andrews live zag, en met een beetje geluk vond ik een goedkoper ticket op Ticketswap. Geniale site overigens, ik raad 'm aan.

De mannen en vrouw van The Veils speelden namelijk in Doornroosje, en dat mag ik eigenlijk niet missen. De laatste twee albums had ik al wel eens beluisterd, maar ik hoor het liefste de 'kneiters' van Nux Vomica en The Runaway Found (beiden al meer dan 10 jaar oud, oh boy). En die kwamen zeker voorbij! De nummers van het nieuwste album, Total Depravity, stonden echt als een huis maar er gaat wat mij betreft niets boven de emotionele rollercoasters van Not Yet en Calliope!. Want je krijgt emotie er gratis bij, als je naar the Veils gaat. Het stemgeluid van Finn is vast niet ieders kopje thee, maar het staat buiten kijf dat 'ie er z'n hele hebben en houden ingooit. Ik zou het niet vol kunnen houden, en richting het einde van de set begon Finns stem het dan ook een beetje te begeven. Een latere show werd om deze reden gecancelled, erg jammer.

Mijn absolute hoogtepunt van de avond was toch echt Jesus for the Jugular - zo angstaanjagend goed! En de tekst is na al die jaren nog steeds enorm bezwerend...

How do you preach the word if you don't know how to read?
They hold your soul once you sign the deed
Would the Son still rise if there's no one around?
Would the fox be as quick if he hadn't his hound?

[review] Moddi, Doornroosje, Nijmegen

Toen ik Moddi in 2008 voor het eerst live zag vond ik 'm maar een apart mannetje. Een enorme bos haar dat alle kanten opsprong, een accordeon die te groot leek te zijn en als kers op de taart een enorm aandoenlijk accent. Never judge a book by its cover, zeg maar, want sinds die avond (hij deed het voorprogramma van Angus & Julia Stone) ben ik liefhebber van deze Noorse troubadour. Zijn lieve folkliedjes gaan over zijn huisje bij de zee, en de perikelen des levens. Maar die Moddi is er niet meer - althans, zo kondigt hij zichzelf aan in de gezellig gevulde kleine zaal van Doornroosje.

Moddi heeft namelijk een transformatie ondergaan - van schattige folkhobbit to geëngageerde singer-songwriter/ verhalenverteller. Zijn project van vorig jaar, Unsongs, bevat namelijk louter covers van nummers die ooit zijn verboden/ verbannen. Hij vertelt de verhalen achter de nummers, en die zijn stuk voor stuk aangrijpend. Dit maakt dat de avond geen standaard 'concertje pakken' moment is - het publiek wordt uitgenodigd om na te denken over de rol van muzikanten in de wereldpolitiek, en tot hoe ver dit zou moeten gaan. Geen lichte kost, wel erg mooi. Bij nummers als Eli Geva krijg ik nog steeds kippenvel, ook al heb ik het verhaal al eerder gehoord!

Gelukkig komt 'folkhobbit Moddi' ook nog even om de hoek kijken, met onder andere het schitterende House by the Sea en het Noorse En Sang Om Fly. Love it!

[review] Gregory Alan Isakov, Paradiso, Amsterdam

Soms duurt het eventjes voordat je een bepaalde artiest live kan zien. Ik luister de muziek van Gregory Alan Isakov sinds het prachtige The Weatherman, dat in 2013 verscheen. Als je denkt dat vier jaar wachten lang is: de laatste keer dat deze troubadour in Nederland optrad was alweer acht(!) jaar geleden.

Tot mijn grote verbazing was Paradiso strak uitverkocht - blijkbaar ben ik niet de enige die met smart heeft gewacht op dit optreden.

En owow, wat was het mooi! Vanaf de eerste noot was het raak, Gregory klinkt live eigenlijk nog beter dan op plaat. Dat het halverwege een beetje inkakte vergeef ik hem, aangezien het naar het einde toe weer fenomenaal werd. Ik hou er wel van als er 'oldtimey' achter één microfoon gezongen en gespeeld wordt, Andrew Bird heeft hier ook een handje van. Wat een talent, wat een plezier - en wat een met liefde gesmeden Americana. Kom maar op met dat nieuwe album!

[review] Courtney Marie Andrews, Luxor Live, Arnhem

Ik kom niet zo heel vaak in Arnhem voor concerten. Mijn eerste gigs waren in Willemeen (lang geleden) en ik ben ook wel eens in de Gelredome geweest voor een grote show. (Iets minder lang geleden)

Met Luxor Live heeft Arnhem weer een zaal waar ik iets mee kan - er wordt regelmatig iets singer-songwriter achtigs georganiseerd dus het werd hoog tijd het eens te bekijken. Niet zonder slag of stoot overigens: ik wist niet dat de bovenzaal z'n eigen ingang heeft en stond bijna het concert van Diggy Dex. Ik vond het publiek al niet zo passen bij de Americana van Courtney Marie Andrews, lol...

Deze jonge Amerikaanse gaat al een tijdje mee, en met haar onlangs verschenen album Honest Life lijkt ze definitief de harten van de Nederlanders te hebben gestolen. Ze maakt eerlijke, uit het leven gegrepen countryfolk en ze is daarnaast ook behoorlijk politiek geëngageerd.

Door fysieke ongemakken koniet ik niet voor de volle 100% genieten van deze show, maar het was zeker enorm goed. Ik denk dat ik nog wel vaker in de bovenzaal van Luxor Live ga komen, het heeft een heerlijke huiskamer sfeer. En ik weet nu tenminste welke ingang ik moet hebben...

[review] The Gloaming, Muziekgebouw aan 't IJ, Amsterdam

Het is lang geleden dat ik zó erg uitkeek naar een concert. The Gloaming is een Iers-Amerikaans gezelschap dat een mix maakt van traditionele Ierse muziek en jazzy/ ambient pianoklanken, compleet met Ierstalige (Gaelic) zang. Ik heb het de afgelopen jaren enorm veel geluisterd, en het is de soundtrack geweest voor menig tripje door Ierland, en dan met name Sligo.

Ik had vorig jaar eigenlijk al naar The Gloaming gewild, in Dublin, maar dat was in no time uitverkocht. Ik had nooit verwacht ze ooit in Amsterdam te zien, en het was goed om te zien dat het concert strak uitverkocht was. Het Muziekgebouw aan 't IJ is best fancy en comfortabel, en dat vond ik erg fijn aangezien het mijn derde concert van de week was.

De band bestaat uit twee fiddle spelers (viool - als het om Ierse trad gaat heet het anders), een gitarist, een pianist en een zanger die af en toe ook een orgeltje bespeelt. De zang is bijzonder: Iarla Ó Lionáird zingt in de traditionele sean-nós stijl, waarbij de zanglijnen vloeiend op een neer gaan, met veel kleine details - lastig uit te leggen, het is beter om het gewoon te horen... ;)



Iarla opende het concert met een stokoude Ierse traditional en vanaf dat moment zat ik met open mond te luisteren. Ik versta er natuurlijk geen klap van - fiddle speler Martin Hayes grapte nog dat er toch echt niets mis is met onze Engelse taalvaardigheid, en dat het juist de bedoeling is dat je er niets van snapt. The Gloaming speelt over het algemeen veel 'oud spul', en gooit er een eigen, contemporair, sausje overheen. De muziek van The Gloaming werkt bij mij enorm ontspannend, en het laat me wegdromen naar beter oorden, en het platteland van Ierland in het bijzonder. Live was dit gevoel alleen maar sterker, en ik heb een paar keer met tranen in mijn ogen gezeten. Concert van het jaar (tot nu toe), en instant heimwee!

[review] Band of Horses, Paradiso, Amsterdam

De beste manier om uit 'carnavalsmodus' te komen is het bezoeken van een concert, het liefst met zo veel mogelijk gitaren. Nou, dan ben je bij Band of Horses aan het juiste adres.

Band of Horses is zo'n band die ik niet dagelijks luister, maar waarvan ik een groot aantal nummers (en vooral ook de sound) erg kan waarderen. Gegarandeerd een fijne show, met lekker veel gitaren, prima zang en zo'n typisch Americana sfeertje met truckerpetjes, baarden en lang haar. Op een gegeven moment staan er vier gitaristen op een rijtje, wat een moddervet geluid creëert. Lekker meedeinen, en af en toe meezingen - al is dat bij Band of Horses niet heel makkelijk, aangezien de meeste teksten niet echt blijven hangen bij me. De ooh's en aah's gaan daarentegen enorm soepel, en dat is ook belangrijk!

Ik heb genoten van de 'hitjes' zoals No One's Gonna Love You, General Specific, Is There A Ghost en (uiteraard) Funeral. Het was mooi om te zien dat het publiek er zo in op ging, er werd luidkeels meegezongen (zij wel, haha) en er ging regelmatig een vuist in de lucht. Het was een beter optreden dan op Best Kept Secret, waar ik ze van een afstandje heb gezien. Mijn concertbuddy wist te melden dat ze nu een stuk losser en relaxter speelden. Mocht je Band of Horses willen zien: in augustus spelen ze in Utrecht en de kaartverkoop is al begonnen. Ik sla die gig over, omdat het vlak na mijn grote Australië reis is. En een jetlag is toch net wat anders dan een beetje carnavalsmoeheid...

[review] The Hubschrauber, Merleyn Nijmegen

Het is de laatste jaren steeds gebruikelijker om aan crowdfunding te doen, om zo een doel te bereiken. De Nijmeegse band the Hubschrauber maakte gebruik van dit online platform om hun debuutalbum te kunnen opnemen en uitbrengen, en ik help graag een handje. Als donateur mocht ik ook naar de releaseparty in Merleyn komen, waar ik meteen mijn bestelde vinyl en bijpassend knalgeel bandshirt (met raketijsje!) kon ophalen.

Je moet je als band een beetje onderscheiden en wat in eerste instantie als grapje begon gaat echt gebeuren: debuutalbum Kepler 186f gaat mee op missie naar de 'dark side of the moon'! Na een oproepje op Radio 2 is de bal gaan rollen en hebben meerdere media het verhaal opgepikt. De releaseparty was daarvoor al strak uitverkocht en ik zag meerdere oproepjes op Ticketswap voorbij komen. Super cool natuurlijk, een betere lancering kan haast niet!

Ik had van tevoren een paar nummers gehoord op mijn telefoon, maar dit is natuurlijk niet de meest optimale manier om kennis te maken met nieuwe muziek. Je zou de muziek van the Hubschrauber kunnen labelen als op jaren 90 geïnspireerde lo-fi rock, met flink wat spacey effecten en onvoorspelbare wendingen. Het klonk live echt als een huis, en het helpt natuurlijk ook mee als je een thuiswedstrijd speelt voor een volle zaal met vrienden en familie. Hopelijk houdt The Hubschrauber hun rauwe randje en strakke geluid, dan gaan we nog veel plezier aan ze beleven de komende jaren. We kunnen nu in ieder geval allemaal mee op ruimtereis, want het album staat op Spotify.

Next up: to infinity and beyond!

[review] The Head and the Heart, Paradiso Noord, Amsterdam

Ik leerde The Head and the Heart in 2010 kennen, toen ze het voorprogramma mochten verzorgen van The Low Anthem. Ik werd meteen geraakt door het enthousiasme waarmee het zestal op het podium staat, en hun energieke en positieve liedjes. Zoals dat wel vaker gebeurt raakten deze Amerikanen een tijdje van mijn muzikale radar, maar met het vorig jaar verschenen Signs of Light zijn ze weer helemaal terug. Het is dan altijd wel een beetje spannend om zo'n band dan weer live te zien, zeker gezien de herinneringen zo fijn zijn. Het is alweer bijna 7 jaar geleden dat ik ze zag en in die 7 jaar is er veel veranderd. Het enthousiame is iets minder jeugdig, maar het is er nog wel - net zoals bij mij, zullen we maar zeggen. ;)

Het was mijn eerste ervaring in Paradiso Noord (Tolhuistuin) en het viel me op dat de band door de jaren heen ongemerkt (naja, voor mij dus) best een fanatieke aanhang heeft opgebouwd. Het meezingen zit er goed in, net als de vele ooh's en aah's. Het is een stuk professioneler en strakker, wat misschien een beetje jammer is maar wel begrijpelijk. Indie hits zoals Winter Song en Rivers & Roads staan als een huis, vooral laatstgenoemde is in veel tv series voorbij gekomen. Het was leuk om nu eens een keer met (bijna) het hele publiek mee te zingen, in tegenstelling tot de keren dat ik zo'n beetje in mijn eentje alles woord voor woord stond mee te bleren. Ik verwacht the Head and the Heart op nog wel grotere podia te zien, het talent en de show is er in ieder geval!

[review] José González & The String Theory, Luxor Rotterdam

Ik ga elk jaar naar een flink aantal concerten en festivals, en het leek me wel eens leuk om het bij te houden en een (kort) stukje over elk concert te schrijven. Mijn eerste gig dit jaar was in Rotterdam, een stad waar ik sowieso wel graag kom maar zeker als er wat te doen is. ;) Ik mocht bij @4duckie2see logeren, een uitmuntende host! Na een middagje museum en rondwandelen gingen we op het fietsje naar het Luxor Theater, wat pal achter de iconische Erasmusbrug ligt. Een venue waar ik nog niet eerder geweest was, erg mooi!

Er werd ons geadviseerd om op tijd te komen, omdat Giel Beelen (3fm) radio-opnames ging maken met (onder andere) een tweetal live nummers van de Argentijns-Zweedse singer-songwriter José González. Hij treedt vanavond op met The String Theory, een niet bepaald standaard orkest. (waarover later meer).

Het opwarmertje was leuk en nadat we de rest van Giel's live-uitzending hadden aangehoord was het tijd om de (zeer comfortabele) zaal in te gaan. Er was geen voorprogramma, en iets na half negen gingen de lichten uit. Ik zei net al dat The String Theory geen standaard orkest is: ze beginnen de set met het zeer obscure instrument 'het plastic zakje'. Dit knisperende geluid werkte erg hypnotiserend en het past dan ook perfect bij de relaxte muziek van José. In de loop van het concert worden onder andere stalen platen en een boormachine (!!) toegevoegd aan het instrumentarium. Heel bijzonder!



Dat de ongeoefende luisteraar José González bestempeld als 'saai' kan ik begrijpen - ik zat ooit ook in dat kamp. Het is repetitief, José zingt zonder al te veel poespas en na een tijdje kom je in een heerlijke roes cq. trance. Oogjes dicht en genieten maar! Het was niet allemaal even tokkelend en gedwee: het orkest deed er af een toe flink het gas op en er kwamen ook wat elektrische gitaren en synthesisers aan bod.

Eigenlijk zie ik José González het liefste met een orkest, zijn muziek komt zo nog beter tot z'n recht en er komt een hele nieuwe dynamiek om de hoek kijken. Ik hoop dat 'ie ooit nog een cd gaat uitbrengen met the String Theory! Dan kan ik namelijk altijd zo zen worden als afgelopen zaterdagavond in Rotterdam.

Live gezien (tot nu toe)

!!! (2x), 2manydjs, Aaron Smith, a balladeer (2x), Abel Ghekiere, Absynthe Minded (3x), Adam French, Adept (2x), Admiral Freebee, After Forever, Agnes Obel (2x), Alabama Shakes, Alabaster de Plume, ALA.NI, Albin Lee Meldau, Aldous Harding, Alela Diane (4x), Alex the Astronaut, Alexa Rose, Alexi Murdoch (2x), Alex Vargas (2x), Algiers, Allah Las, All the Luck in the World, Alphabeat, alt-J (3x), Alvvays, Amanda Shires, Amatorski, Amyl and the Sniffers, Anais Mitchell, Andrew Bird (10x), Andy Shauf, Ane Brun (4x), Angus & Julia Stone (2x), Anika, Animal Collective, Anne Muller (2x), Anuska Chkheidze, Aoife O'Donovan, Apocalyptica, Aquilo, Arcade Fire, Arctic Monkeys (3x), The Ark, Arny Magret, Arooj Aftab (2x), Árstíðir (4x), Astronaut, Audio Bullys, Audioslave, Auf der Maur, Augustines, The Avett Brothers (2x), Babyshambles (2x), Bads, Balthazar (3x), Band of Horses (3x), Barns Courtney, The Barr Brothers, Basia Bulat, Bat for Lashes,Battlesnake Beach House (3x), Beady Eye, Beans & Fat back (2x), Bear's Den (5x), Beck (2x), Beef, Beirut (3x) , Belle & Sebastian (3x), Ben Harper, Ben Howard (3x), Benjamin Francis Leftwich (2x), Bertolf, The Besnard Lakes, The Beths, Bewilder (2x), Big Thief (6x), Bilk, The Black Angels, The Black Atlantic, Black Box Revelation, Black Country New Road (5x),The Black Keys, Black Lips, black midi, Black Mountain, Black Rebel Motorcycle Club (8x), Blanck Mass, Blanco White (2x), Blink 182 (2x), Blixa Bargeld & Teho Teardo, The Bloodhound Gang, Blood Red Shoes, Blossoms (2x), Blur (2x), Boney M., Bon Iver (5x), Bonnie 'Prince' Billy (2x), Bo Ningen, The Bots, Bowerbirds (2x), Boy & Bear (3x), Breton, the Brian Jonestown Massacre, Bright Eyes (4x), Brigitte Calls Me Baby, Broeder Dieleman (9x), Broken Brass Ensemble, Broken Records, Broken Social Scene, Broncos, Bry, Budos Band, Bush (3x), Büşra Kayıkçı, Cass McCombs, Cage the Elephant, Cantus Domus (8x), The Cardigans, Caribou (3x), Carly Rae Jepsen, Catfish and the Bottlemen, Celeste (2x), Chalk, Charles Bradley, Charles Wesley Godwin, Chartreuse, The Chats, Childhood, Christine & the Queens, Chvrches, Cinder Well, City and Colour, Clean Pete (3x), Cliffords, Cloves, CMAT, CocoRosie, Codes in the Clouds, Coldplay (3x), Colm Mac Con Iomaire, Con Brio (3x), Conchúr White, Conor Oberst (& the Mystic Valley Band) (2x), The Cool Greenhouse, Counting Crows, Courtney Marie Andrews, Courtney Barnett, Creme Soleire, Cruising (2x), CSS, Curtis Harding, Cymbals Eat Guitars, Daði Freyr, Damien Jurado (6x), Damien Rice, Dan Croll, The Dandy Warhols (4x), Daniel Norgren (3x), Daniel Romano, Dan Mangan (2x), Danko Jones (2x), The Datsuns, Daughter (2x), David Ford, David Keenan, David LeMaitre, Dawes, Deadletter, Dear Reader, Death Cab for Cutie (2x), The Decemberists, Declan de Barra, De La Soul, Destroyer (2x), dEUS (9x), Devendra Banhart (3x), DeVotchKa, deWolff, Diagrams, Die Nerven, The Dirty Denims, Dirty Pretty Things, Dirty Projectors, The Districts, DIIV (2x), Donny Benét (2x), Douglas Dare (2x), Doves, Dressed Like Boys, Dropkick Murphys, Dry the River, The Duke & The King, Durand Jones and the Indications, Dylan Cartlidge, Eagles of Death Metal (5x), Ebbot Lundberg & the Indigo Children, Editors (3x), Edward Sharpe & the Magnetic Zeros, Eefje de Visser, Efterklang (7x), Elbow (2x), Elephant Stone, Ellie Dixon, Emilie Zoé, Enno Bunger (5x), Erin Kinsey, Etaoin, Ethan Johns, Faber, Famous (2x), Fanfarlo (2x), Father John Misty, Fat Dog, Fat White Family, Final Fantasy/ Owen Pallett (3x), Fink, Finntroll (2x), Fionn Regan, First Aid Kit (2x), Fleet Foxes (5x), Floggin Molly (3x), Floodlights, Florence and the Machine, Foals, Fontaines DC (5x), For a Minor Reflection, The Frames, Frank Turner (4x), Franz Ferdinand (5x), Fyfe Dangerfield (solo), Gabriel Rios, Ganavya, Gang of Youths, Gareth, Gary Clark Jr, The Gaslight Anthem, Gaspar Claus (2x) & Casper Clausen, The Gathering, Gaye Su Akyol, Gem, George Ezra (2x), Gerry Cinnamon, Ghost, Glauque, Glen Hansard, The Gloaming (2x), Giant Rooks, Girls Names (5x), Goldband (2x), The Golden Dregs, The Golden Earring, The Good, the Bad & the Queen, Goodwin, Gorillaz (2x), The Gossip, Grace Cummings, Grace Jones, Graham Nash (2x), Grandbrothers, Gregory Alan Isakov (2x), Grinderman, Grizzly Bear (5x), Groove Armada, Guillemots (6x), Gurriers (2x), The Gutter Twins (2x), Guus Meeuwis, Hackensaw Boys, Haim, Hamish Hawk, Hania Rani (2x), Hank Williams III, The Haunted Youth, Hauschka, A Hawk and A Hacksaw, The Head and The Heart (4x), HEALTH, Heartworms,Heideroosjes (2x), Helgi Jonsson, Her, The Hives (3x), Holly Macve, Holly Miranda, Holly Throsby, Horse Feathers, Horse Lords, Hozier (2x), The Hubschrauber (3x), Hugh Jackman, Husky, I Am Kloot, I Am Oak, Idles, iLiKETRAiNS (2x), Imelda May, I’m from Barcelona, Infadels, Interpol (5x), Iron & Wine, Isbells, Israel Nash Gripka, Izzy Bizu, Jacob Alon, Jacco Gardner (2x), Jake Xerxes Fussell, James Blake, James Vincent McMorrow (4x), Jamie N Commons, Jason Isbell (4x), Jay Z, J Bernardt, Jens Lekman, Jenny Lewis, Jeroen Dirrix, The Jesus & Mary Chain, Joan as Police Woman (2x), Joanna Newsom, Jóhann Jóhannsson, John Moreland, Johnny Flynn, JJohn Francis Flynn, (2x) Jonathan Toubin, Jonathan Wilson, Jonny Greenwood & the London Contemporary Orchestra, Jónsi (2x), José González (2x), Josh Ritter (2x), Josh T. Pearson, Julia Marcell, Julien Baker, Jungle by Night, Junip (2x), Just Mustard (2x), Kae Tempest, Kaiser Chiefs, Kaizers Orchestra (3x), Kaleo (2x), Kasabian (6x), Kat Frankie, Katherine Joseph, Katy J Pearson, Katzenjammer, Keane, Kelvin Jones, Kesia Gill, Kevin Morby, King Charles, Kings of Leon (2x), Kirill Richter, Klaxons, The Klittens, Komodo, The Kooks (2x), Khruangbin, King Hannah, Kneecap, KT Tunstall, Kurt Vile, Kylie Minogue (4x), Lankum (4x), Lanterns on the Lake, Lapsley, Larry Fleet, Laura Marling (5x), Laura Masotto, Lavinia Meijer (2x), Lawrence Arabia, LCD Soundsystem (2x), Lee Fields & the Expressions, Lenny Kravitz (2x), Leon Bridges, Leo Stannard, Lewis Capaldi, Liam St John, The Libertines (2x), Lifehouse, Liima (2x), Lisa Hannigan, Lisa O'Neill, Little Dragon (2x), Live, Local Natives, Loch Lomond, Loney Dear (3x), The Low Anthem (9x), Low Cut Connie, Loyle Carner, LP, Lubomyr Melnyk, Lucas Hamming, Lucky Fonz III, Luke Sital-Singh, LUWTEN (2x), Lykke Li, The Maccabees, Mac de Marco, Madisen Ward and the Mama Bear, The Magic Numbers (2x), Malcolm Middleton (3x), Manu Delago, Mando Diao, Manu Chao (2x) , Marble Sounds, Mariee Sioux, Marilyn Manson, Marina and the Diamonds, Mario Batkovic (2x), Mark Lanegan (2x), Mark Ronson, Marlon Williams (3x), Maruja, The Mary Wallopers (2x), Matt Corby, Matthew and the Atlas, Matthew E. White, Mavis Staples, Maxímo Park, Mayer Hawthorne & the County (2x), Megafaun (2x), Meis (2x), Memphis Maniacs (3x), Mên An Tol, Mermaid Chunky, Metallica, Metz, Mew, Michael Kiwanuka (5x), Mick Flannery (3x), The Middle East, Mika, Mikal Cronin, Miles Kane (2x), The Milk Carton Kids, Millionaire (2x), Mintzkov (Luna) (2x), Miss Montreal, Mister & Mississippi, Miya Folick, Moddi (5x), Modern Skirts, Mogwai, Molchat Doma, Moloko, Money, Monsters of Folk, The Morning Benders, Morning Runner, Motorhead, The Mountain Goats/ John Darnielle solo (4x), Mozes and the Firstborn, Mumford & Sons (5x), Mura Masa, Muse (4x), M. Ward (4x), My Brightest Diamond/ Shara Nova (5x), Naaz, NAFT, Nagasaki Swim, Nathaniel Rateliff and the Night Sweats, The National, Nation of Language, Neil Young, Neutral Milk Hotel, Nick Cave and the Bad Seeds, Nick Mulvey (4x), Nigel Wright, Night Beds, Nils Frahm (5x), Nizlopi, Noah and the Whale (2x), Noah Gundersen (2x), Noel Gallagher's High Flying Birds (3x), Nolan Taylor, Novastar, November Ultra, The Nude Party, Oasis, The Offspring (2x), OK Go, Ólafur Arnalds (14x), Olivia Chaney, Opeth, Oscar and the Wolf, Other Lives (2x), Ozark Henry, Paolo Nutini, Pales, Palma Violets, Panic Shack, Parcels, Parquet Courts (2x), Patrick Wolf (6x), Patti Smith, Paul Thomas Saunders, Pem, Peter Broderick, Peter Pan Speedrock (2x), Phil Cook, Phoebe Bridgers (2x), Phoenix, Phosphorescent (6x), Picture Parlour, Pip Blom, Pitou (2x), The Pixies, Placebo (3x), Pokey LaFarge & The South City Three, The Polyphonic Spree, Port O’Brien, Portugal. The Man (2x),The Preatures, Primal Scream, Prins S. en de Geit, The Prodigy, Queens of the Stone Age (7x), The Raconteurs (2x), Racoon, Radio Free Alice, Radiohead (6x), Rammstein (3x), Rams Pocket Radio, Rats on Rafts (2x) Rayland Baxter, Regina Spektor, R.E.M. , Retro Stefson, Rhodes (2x), Richard Hawley, Ride, Rick Astley, Robin Pecknold, Robocobra Quartet, Robyn, Roisin Murphy, Roo Panes (3x), Roosbeef (2x), Rowwen Heze, Royal Blood, Ryan Adams (3x), Ryley Walker, Ry X (2x), Sam Amidon, Sam Smith, Samm Henshaw (3x), Sara Blasko, School is Cool (2x), Scissor Sisters (3x), Seamus Fogarty, Sea Pinks (2x), Seun Kuti, S. G. Goodman (2x),Shakey Graves, Shame, Shameboy, The Shavers, Shearwater, The Sheep (2x), The Sheer, Shortparis, Sigur Rós (13x), Sinead O'Brien, Skin, Slagmalsklubben (2x), Slayer, The Smile, Snow Patrol, Socalled, Soko, SONS, Sonic Youth, Son Mieux, Sophie Hunger, Sorry, Soulwax (2x), Speedy Ortiz, Spinvis (2x), Spiritualized, Squid,De Staat (2x), Stanley en de Menzo's, Stella Donnelly, Steve Cradock, Stevie Jackson, The Stone Roses, Strand of Oaks (2x), The Strokes, Sports Team (2x), Stippenlift, The Strypes (2x),St. Paul & the Broken Bones, Sturgill Simpson, St. Vincent, The Subways, Sue the Night, Sufjan Stevens (5x), Sundara Karma, Sun Kil Moon, Susan O'Neill (5x), Sylvie Kreusch, System of a Down, The Tallest Man on Earth (7x), Tall Heights, Tamino, Tangarine, Team Me, Temples (3x), Them Crooked Vultures, Therapy?, These New Puritans, Thijs Boontjes Dans & Show Orkest (3x), Thomas Azier, Thumper, Tift Merritt, Timber Timbre (3x), Tim Knol (2x), Tim Vanhamel, Tinariwen, To Athena, Tramhaus, Travis (2x), Triggerfinger (4x), Tunng, Two Door Cinema Club (3x), Typhoon, Under Byen, Underoath, Unknown Mortal Orchestra, the Vaccines, Valgeir Sigurdsson, Vampire Weekend, Van Dik Hout, The Veils/ Finn Andrews solo (8x), Vetiver, The Verve, Villagers (3x), The Visual (2x), Vive La Fete, Walt Disco, The War on Drugs (2x), Warpaint, Watchhouse/ Mandolin Orange (3x), The Weather Station, Wet Leg, Whenyoung, Whispering Sons (2x), The White Stripes, Whitney, Wilco (2x), Wintersleep, Wir Sind Helden, Within Temptation, Wolf Alice, Wolfmother (2x), Wooden Shjips, Wye Oak, The XX, Yann Tiersen, Yak, Yard, Yard Act, Yeasayer (5x), Young Dreams, Young Fathers, Yuck, Zaho de Sagazan, Het Zesde Metaal (4x), Zornik, Zuco 103, Zulu Winter, The Zutons, Zwan.

Laatste update: 1 september 2025

Een muzikaal weekend...

Soms heb je van die weekenden waarin je van het ene leuke ding in het andere rolt :) Afgelopen weekend was ronduit awesome! Het begon donderdagavond eigenlijk al, met een spontane avond uit met collega's. Vrijdag werkte ik tot 4 uur zodat ik de bus naar Dublin kon pakken - en dan meteen ook nog wat extra slaap ;) Ik had namelijk een kaartje voor de albumpresentatie van Colm Mac Con Iomaire, een violist die veel met the Frames heeft gewerkt. Met the Frames heb ik niet zo veel maar zijn solowerk vind ik ronduit prachtig. Het is een mix van klassieke en traditionele Ierse muziek, een combinatie die mij heerlijk tot rust brengt. Na 7 jaar is er dan eindelijk een tweede album en ik twijfelde geen moment toen ik zag dat hij dit concert zou geven. Het was meteen ook mijn Whelan's debuut: dit is een redelijk legendarische concertlocatie en het voelde als een huiskamerconcert (misschien kwam dat door het feit dat een groot deel van het publiek vrienden en familie van Colm en de band was).

Er hing dus een heerlijk sfeertje en dat werd naarmate de avond vorderde alleen maar beter. Interessante anekdotes en typisch Ierse humor wisselden elkaar af - en als je Sherlock en Doctor Who referenties maakt kun je bij mij niet meer kapot ;) En de muziek? In 1 woord PRACHTIG. Het nieuwe album werd in zijn geheel gespeeld, aangevuld met wat oude nummers (waaronder mijn favoriet Emer's Dream/ Aisling Eimear) en traditionele jigs. Het was zó leuk dat ik mijn bus miste, waardoor ik 2 uur heb moeten wachten op de volgende - maar het was het meer dan waard ;)



Na een nachtelijk avontuur in een vervaarlijk rammelende bus maakte ik me na een korte nachtrust klaar voor het volgende muzikale avontuur: Recordstore Day! Ik heb dan wel geen platenspeler hier maar dat betekent niet dat ik mijn lokale platenboer(en) niet ondersteun. De zon scheen lekker en op het 'terrasje' bij Good Vibrations (een legendarische zaak uit de jaren 70) hebben we ontzettend veel lol gehad om de single van Bruce Willis, Respect Yourself. Dit was echt de vondst van de dag/maand/jaar/eeuw!

Uiteindelijk heb ik mezelf getrakteerd op 2 plaatjes, en mezelf voorgenomen dat ik toch maar op zoek ga naar een leuk klein platenspelertje. Ik mis het namelijk soms best wel, het zorgt ervoor dat je bewuster met muziek bezig bent. Wordt vervolgd dus!

Na het avondeten gingen we uiteraard nog even de kroeg in en later naar de Menagerie, een kroeg/club van het duistere soort ;) Maar wel eentje waar ik me heerlijk op mijn gemak voel. Ze draaien wazige muziek, de verf bladdert van de muren en er staat altijd een bedenkelijke film geprojecteerd op de zijmuur - helemaal mijn ding dus! Na een tijdje kwam de man met de hamer op bezoek en besloot ik naar huis te gaan - zo ontzettend rock 'n roll ;) Maarja, ik ben tenslotte geen 18 meer...

En tot slot: 2 filmpjes van het concert. Enjoy!

Emer's Dream/ Aisling Eimear:



Jig:

[review] LegenDerry Kasabian (18.05)

Soms moet je op het juiste moment op de juiste plek zijn. Het concert van Kasabian in het Nerve Centre te Derry, Noord Ierland was na 6 minuten uitverkocht (capaciteit: 600) maar via een omweg (de roadie van de support act Oh Emperor) kon ik gratis en voor niets deze grote band in een kleine zaal zien. In het Verenigd Koninkrijk vult Kasabian met gemak voetbalstadions en zalen als the O2 in Londen maar voor hun tour door Ierland en Schotland is gekozen voor de kleinere podia.

Derry is een stad waar niet vaak grote namen optreden en de sfeer is dan ook ruim van tevoren enorm uitgelaten. Het publiek is voor zo’n 70 procent man (en halfdronken) en het voorprogramma Oh Emperor kan na een twijfelend begin rekenen op een luid applaus. Als de laatste noten van de band uit Waterford (Zuid Ierland) hebben geklonken stijgt de spanning voelbaar en lijkt het een eeuwigheid te duren voordat Kasabian de bühne betreedt. De merchandise en podiumaankleding staat in het teken van het nieuwe album 48:13, dat begin juni uitkomt. Kasabian speelt vanavond ‘slechts’ drie nieuwe nummers, waarvan Bumblebee de opener is. Het is ook meteen het sterkste nieuwe nummer van de avond en het belooft veel goeds voor de nieuwe plaat.

De setlist is erg sterk en van elk album komen nummers voorbij. Dit jaar is het alweer 10 jaar geleden dat hun gelijknamige debuutalbum uitkwam en veel van die nummers staan nu nog steeds als een huis. Het is te merken dat de band nog steeds groeit, zo wordt de rol van gitarist/ songschrijver Sergio Pizzorno steeds prominenter. Stond hij eerst vooral in de schaduw van zanger Tom Meighan, nu neemt hij soms de leadzang voor zijn rekening terwijl Meighan even het podium verlaat (om een biertje te drinken? Wie weet..).

Tom Meighan heeft nog steeds het meeste charisma en de beste podiumpresentatie: hij daagt uit, poseert en charmeert. Het publiek is uitzinnig, mannen omhelzen elkaar om de haverklap en er wordt uit volle borst meegezongen. Je zou haast kunnen zeggen dat juist het publiek de hoofdact is van de avond..

Ook de band geniet zichtbaar, het is tenslotte even geleden dat zij in zo’n kleine zaal hebben opgetreden. Tom vergelijkt het met een pub, en dat is zeker de juiste benaming voor de sfeer die er hangt. Een pub vol voetbalsupporters welteverstaan. Er is eigenlijk geen zwak moment te bekennen, soms gaat het gas even terug om zowel de band als het publiek op adem te laten komen. Dat gebeurt tijdens Where Did All the Love Go, Running Battle en Me Plus One, waarna iedereen weer volop los gaat op Club Foot – inmiddels een echte indierockklassieker. Ook Fire valt onder die categorie, het laatste nummer van de reguliere set heeft een zeer aanstekelijk en makkelijk mee te zingen refrein (I’m on fiiire!).

Er zijn geen verrassingen in de setlist, maar daar komt het publiek niet voor. Zij willen meezingen, feesten en drinken met hun vrienden en ze krijgen precies dat. Fatboy Slim’s Praise You is al een aantal jaar de vaste opmars naar hét ultieme stadionnummer: L.S.F. (Lost Souls Forever). De euforische lalala’s galmen uren na het optreden nog na door de straten van Derry. Zowel de stad, de mensen, de band en het Nerve Centre zullen dit bloedhete, intense en gelukzaligmakende optreden niet snel vergeten. Als de muren van de zaal na afloop doorweekt zijn van zweet en andere soorten vocht is dat een teken van een legendarische avond…

[review] Neutral Milk Hotel (15.05)

De naam Neutral Milk Hotel zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen maar voor een grote groep mensen staan ze hoog aan het rockfirmament. In de jaren 90 bracht de band twee cd’s en een EP uit, waarvan In the Aeroplane under the Sea wordt gezien als klassieker in het folk-rock genre. De plaat met iconische hoes wordt gezien als een tekstuele parel, met teksten die geïnspireerd zijn door Anne Frank en de Tweede Wereldoorlog in het algemeen, maar ook raakvlakken hebben met het leven van nu. In 1998 stopte de band en zanger Jeff Mangum speelde sporadisch nog wat solo-optredens. Maar nu is er dus een reünie, tot grote vreugde van vele liefhebbers over de hele wereld. In 2011 werd Ferris Wheel on Fire uitgebracht, met enkele heruitgaven en rariteiten en het was afwachten totdat de Amerikanen de oversteek zouden maken. 24 Mei speelt de band op Le Guess Who May Day in Utrecht, vanavond is Belfast aan de beurt.

Het voorprogramma, Laetitia Sadier van Stereolab, weet niet te overtuigen, dus wordt snel de aandacht verlegd naar de hoofdact van de avond. De start is fenomenaal: de als een zwerver uitziende Jeff Mangum (die heel onopvallend via de zaal naar de backstage kon lopen) speelt in zijn eentje het prachtige, intense Two Headed Boy – wat door het publiek met veel enthousiasme meegezongen wordt. Jeff is erg goed bij stem, al kan zijn stemgeluid gecategoriseerd worden als ‘je moet er van houden’. Maar dat hij met enorm veel emotie zingt zal door niemand ontkend worden.
Aan het einde van het nummer betreedt de rest van de band het podium en gaat het helemaal los bij The Fool. Het publiek wordt pas echt wild als Holland, 1945 wordt ingezet waarbij opvalt hoe ontzettend goed Jeremy Barnes kan drummen – het lijkt alsof hij een diepe haat koestert en dit botviert op zijn instrument. Uiteindelijk sneuvelen er vanavond meerdere setjes drumstokken. Ieder bandlid speelt minstens drie verschillende instrumenten, waaronder tuba, trombone, accordeon en zingende zaag.

Opvallend is dat het publiek minstens zo enthousiast is over de nummers van het onbekendere en minder sterke album On Avery Island. Nummers als A Baby for Pree en Everything Is worden uit volle borst (en vol passie) meegezongen door het Ierse publiek. De liedjes van In the Aeroplane over the Sea steken er toch duidelijk bovenuit, wat het duidelijkst wordt bij de titeltrack van de cd. “How strange it is to be anything at all”… het bezorgt menigeen kippenvel.

Het is ook apart om een zaal vol jonge mensen (de meesten hebben waarschijnlijk de band in de afgelopen jaren ontdekt) keihard “I love you Jesus Christ” mee te horen zingen tijdens The King of Carrot Flowers Parts Two and Three. Het spelplezier spat van het podium, de constant lachende en springende bassist/accordeonist/zingende-zaag-speler is zo enthousiast dat het haast onmogelijk is om zónder grote grijns naar dit concert te kijken. De trombonist/gitarist/trompettist zingt ondertussen vrijwel alles mee, iets wat Jeremy Barnes ook doet (tenminste, als hij niet buiten adem is na alweer een onnavolgbare drumpartij).

Eén van de hoogtepunten van de show is het hartverscheurende Oh Comely, dat tergend langzaam opbouwt naar een climax die zelfs de meest koude cynist raakt. “I know they buried her body with others/ Her sister and mother and 500 families/ And will she remember me 50 years later/ I wished I could save her in some sort of time machine”

Als een na laatste nummer in de toegift wordt Two-Headed Boy Pt.2 gespeeld, net als deel 1 grotendeels solo door Jeff Mangum. Ook dit nummer is een pareltje, met een prachtige tekst.

And in my dreams you're alive and you're crying,
As your mouth moves in mine, soft and sweet,
Rings of flowers 'round your eyes
And Ill love you for the rest of your life when you're ready

Gevoelsmatig lijkt dit een perfecte afsluiter, maar de band keert terug voor het schitterende Engine, waarbij één van de drie aanwezige zingende zagen een prominente rol speelt. Onder een orkaan van applaus verlaat de band het podium, op weg naar het volgende Europese concert. Dit was een avond om nooit te vergeten!