[review] Noah Gundersen & John Moreland, Paradiso Amsterdam

Soms sla je twee vliegen in één klap op een concertavond, bijvoorbeeld als je het voorprogramma (bijna) net zo leuk vindt als de hoofdact.

Ik kocht het kaartje voor deze singer-songwriter avond vanwege Noah Gundersen, die mij al een tweetal albums enorm kan boeien en ontroeren. Hij speelt niet zo vaak in Nederland, dus ik had geen seconde getwijfeld. De tweede act (het is een dubbele headliner-bill) heet John Moreland, wiens muziek me sinds kort ook goed bevalt. Voeg daar nog zitplaatsen bij (yay!) en je hebt het recept voor een mooie avond.

En mooi, dat was het zeker - en ook zéker een understatement. Het publiek was aandachtig en stil, iets dat jammer genoeg niet standaard in Paradiso het geval is. Noah mocht als eerst, en voor ik het wist zat ik met tranen in mijn ogen te luisteren naar nummers zoals The Difference. Wat een stem, wat een liedjes... hopelijk zie ik 'm snel weer, want dit smaakt naar meer. <3

Het was te merken dat het grootste deel van het publiek voor John Moreland komt - hij heeft tenslotte al eens bij de Wereld Draait Door mogen spelen. En ook hier speelt hij zijn songs zonder al te veel poespas, maar met ontzettend veel emotie. Ik (her) kende niet alles, maar ik wil nu wel méér gaan ontdekken van deze grote, gevoelige man met z'n truckerspetje.

[review] Gregory Alan Isakov, Paradiso, Amsterdam

Soms duurt het eventjes voordat je een bepaalde artiest live kan zien. Ik luister de muziek van Gregory Alan Isakov sinds het prachtige The Weatherman, dat in 2013 verscheen. Als je denkt dat vier jaar wachten lang is: de laatste keer dat deze troubadour in Nederland optrad was alweer acht(!) jaar geleden.

Tot mijn grote verbazing was Paradiso strak uitverkocht - blijkbaar ben ik niet de enige die met smart heeft gewacht op dit optreden.

En owow, wat was het mooi! Vanaf de eerste noot was het raak, Gregory klinkt live eigenlijk nog beter dan op plaat. Dat het halverwege een beetje inkakte vergeef ik hem, aangezien het naar het einde toe weer fenomenaal werd. Ik hou er wel van als er 'oldtimey' achter één microfoon gezongen en gespeeld wordt, Andrew Bird heeft hier ook een handje van. Wat een talent, wat een plezier - en wat een met liefde gesmeden Americana. Kom maar op met dat nieuwe album!