[review] Noah Gundersen & John Moreland, Paradiso Amsterdam

Soms sla je twee vliegen in één klap op een concertavond, bijvoorbeeld als je het voorprogramma (bijna) net zo leuk vindt als de hoofdact.

Ik kocht het kaartje voor deze singer-songwriter avond vanwege Noah Gundersen, die mij al een tweetal albums enorm kan boeien en ontroeren. Hij speelt niet zo vaak in Nederland, dus ik had geen seconde getwijfeld. De tweede act (het is een dubbele headliner-bill) heet John Moreland, wiens muziek me sinds kort ook goed bevalt. Voeg daar nog zitplaatsen bij (yay!) en je hebt het recept voor een mooie avond.

En mooi, dat was het zeker - en ook zéker een understatement. Het publiek was aandachtig en stil, iets dat jammer genoeg niet standaard in Paradiso het geval is. Noah mocht als eerst, en voor ik het wist zat ik met tranen in mijn ogen te luisteren naar nummers zoals The Difference. Wat een stem, wat een liedjes... hopelijk zie ik 'm snel weer, want dit smaakt naar meer. <3

Het was te merken dat het grootste deel van het publiek voor John Moreland komt - hij heeft tenslotte al eens bij de Wereld Draait Door mogen spelen. En ook hier speelt hij zijn songs zonder al te veel poespas, maar met ontzettend veel emotie. Ik (her) kende niet alles, maar ik wil nu wel méér gaan ontdekken van deze grote, gevoelige man met z'n truckerspetje.

[review] The Veils, Doornroosje, Nijmegen

The Veils is zo'n band die ik thuis niet zo heel vaak luister, maar waarvan ik live heel erg kan genieten. Door de jaren heen zag ik ze op festivals en in verschillende Nederlandse steden, en ik kan me niet herinneren dat het ook maar één keer teleurstelde. Het was alweer even geleden dat ik de band rondom de charimatische Nieuw-Zeelander Finn Andrews live zag, en met een beetje geluk vond ik een goedkoper ticket op Ticketswap. Geniale site overigens, ik raad 'm aan.

De mannen en vrouw van The Veils speelden namelijk in Doornroosje, en dat mag ik eigenlijk niet missen. De laatste twee albums had ik al wel eens beluisterd, maar ik hoor het liefste de 'kneiters' van Nux Vomica en The Runaway Found (beiden al meer dan 10 jaar oud, oh boy). En die kwamen zeker voorbij! De nummers van het nieuwste album, Total Depravity, stonden echt als een huis maar er gaat wat mij betreft niets boven de emotionele rollercoasters van Not Yet en Calliope!. Want je krijgt emotie er gratis bij, als je naar the Veils gaat. Het stemgeluid van Finn is vast niet ieders kopje thee, maar het staat buiten kijf dat 'ie er z'n hele hebben en houden ingooit. Ik zou het niet vol kunnen houden, en richting het einde van de set begon Finns stem het dan ook een beetje te begeven. Een latere show werd om deze reden gecancelled, erg jammer.

Mijn absolute hoogtepunt van de avond was toch echt Jesus for the Jugular - zo angstaanjagend goed! En de tekst is na al die jaren nog steeds enorm bezwerend...

How do you preach the word if you don't know how to read?
They hold your soul once you sign the deed
Would the Son still rise if there's no one around?
Would the fox be as quick if he hadn't his hound?

[review] Moddi, Doornroosje, Nijmegen

Toen ik Moddi in 2008 voor het eerst live zag vond ik 'm maar een apart mannetje. Een enorme bos haar dat alle kanten opsprong, een accordeon die te groot leek te zijn en als kers op de taart een enorm aandoenlijk accent. Never judge a book by its cover, zeg maar, want sinds die avond (hij deed het voorprogramma van Angus & Julia Stone) ben ik liefhebber van deze Noorse troubadour. Zijn lieve folkliedjes gaan over zijn huisje bij de zee, en de perikelen des levens. Maar die Moddi is er niet meer - althans, zo kondigt hij zichzelf aan in de gezellig gevulde kleine zaal van Doornroosje.

Moddi heeft namelijk een transformatie ondergaan - van schattige folkhobbit to geëngageerde singer-songwriter/ verhalenverteller. Zijn project van vorig jaar, Unsongs, bevat namelijk louter covers van nummers die ooit zijn verboden/ verbannen. Hij vertelt de verhalen achter de nummers, en die zijn stuk voor stuk aangrijpend. Dit maakt dat de avond geen standaard 'concertje pakken' moment is - het publiek wordt uitgenodigd om na te denken over de rol van muzikanten in de wereldpolitiek, en tot hoe ver dit zou moeten gaan. Geen lichte kost, wel erg mooi. Bij nummers als Eli Geva krijg ik nog steeds kippenvel, ook al heb ik het verhaal al eerder gehoord!

Gelukkig komt 'folkhobbit Moddi' ook nog even om de hoek kijken, met onder andere het schitterende House by the Sea en het Noorse En Sang Om Fly. Love it!

[review] Gregory Alan Isakov, Paradiso, Amsterdam

Soms duurt het eventjes voordat je een bepaalde artiest live kan zien. Ik luister de muziek van Gregory Alan Isakov sinds het prachtige The Weatherman, dat in 2013 verscheen. Als je denkt dat vier jaar wachten lang is: de laatste keer dat deze troubadour in Nederland optrad was alweer acht(!) jaar geleden.

Tot mijn grote verbazing was Paradiso strak uitverkocht - blijkbaar ben ik niet de enige die met smart heeft gewacht op dit optreden.

En owow, wat was het mooi! Vanaf de eerste noot was het raak, Gregory klinkt live eigenlijk nog beter dan op plaat. Dat het halverwege een beetje inkakte vergeef ik hem, aangezien het naar het einde toe weer fenomenaal werd. Ik hou er wel van als er 'oldtimey' achter één microfoon gezongen en gespeeld wordt, Andrew Bird heeft hier ook een handje van. Wat een talent, wat een plezier - en wat een met liefde gesmeden Americana. Kom maar op met dat nieuwe album!

[review] Courtney Marie Andrews, Luxor Live, Arnhem

Ik kom niet zo heel vaak in Arnhem voor concerten. Mijn eerste gigs waren in Willemeen (lang geleden) en ik ben ook wel eens in de Gelredome geweest voor een grote show. (Iets minder lang geleden)

Met Luxor Live heeft Arnhem weer een zaal waar ik iets mee kan - er wordt regelmatig iets singer-songwriter achtigs georganiseerd dus het werd hoog tijd het eens te bekijken. Niet zonder slag of stoot overigens: ik wist niet dat de bovenzaal z'n eigen ingang heeft en stond bijna het concert van Diggy Dex. Ik vond het publiek al niet zo passen bij de Americana van Courtney Marie Andrews, lol...

Deze jonge Amerikaanse gaat al een tijdje mee, en met haar onlangs verschenen album Honest Life lijkt ze definitief de harten van de Nederlanders te hebben gestolen. Ze maakt eerlijke, uit het leven gegrepen countryfolk en ze is daarnaast ook behoorlijk politiek geëngageerd.

Door fysieke ongemakken koniet ik niet voor de volle 100% genieten van deze show, maar het was zeker enorm goed. Ik denk dat ik nog wel vaker in de bovenzaal van Luxor Live ga komen, het heeft een heerlijke huiskamer sfeer. En ik weet nu tenminste welke ingang ik moet hebben...

[review] The Gloaming, Muziekgebouw aan 't IJ, Amsterdam

Het is lang geleden dat ik zó erg uitkeek naar een concert. The Gloaming is een Iers-Amerikaans gezelschap dat een mix maakt van traditionele Ierse muziek en jazzy/ ambient pianoklanken, compleet met Ierstalige (Gaelic) zang. Ik heb het de afgelopen jaren enorm veel geluisterd, en het is de soundtrack geweest voor menig tripje door Ierland, en dan met name Sligo.

Ik had vorig jaar eigenlijk al naar The Gloaming gewild, in Dublin, maar dat was in no time uitverkocht. Ik had nooit verwacht ze ooit in Amsterdam te zien, en het was goed om te zien dat het concert strak uitverkocht was. Het Muziekgebouw aan 't IJ is best fancy en comfortabel, en dat vond ik erg fijn aangezien het mijn derde concert van de week was.

De band bestaat uit twee fiddle spelers (viool - als het om Ierse trad gaat heet het anders), een gitarist, een pianist en een zanger die af en toe ook een orgeltje bespeelt. De zang is bijzonder: Iarla Ó Lionáird zingt in de traditionele sean-nós stijl, waarbij de zanglijnen vloeiend op een neer gaan, met veel kleine details - lastig uit te leggen, het is beter om het gewoon te horen... ;)



Iarla opende het concert met een stokoude Ierse traditional en vanaf dat moment zat ik met open mond te luisteren. Ik versta er natuurlijk geen klap van - fiddle speler Martin Hayes grapte nog dat er toch echt niets mis is met onze Engelse taalvaardigheid, en dat het juist de bedoeling is dat je er niets van snapt. The Gloaming speelt over het algemeen veel 'oud spul', en gooit er een eigen, contemporair, sausje overheen. De muziek van The Gloaming werkt bij mij enorm ontspannend, en het laat me wegdromen naar beter oorden, en het platteland van Ierland in het bijzonder. Live was dit gevoel alleen maar sterker, en ik heb een paar keer met tranen in mijn ogen gezeten. Concert van het jaar (tot nu toe), en instant heimwee!

[review] Cross Linx, Muziekgebouw, Eindhoven

Een festival is leuk, maar helemaal gratis naar een festival is natuurlijk nóg leuker. Nu is Cross Linx altijd de moeite, ook als je betaalt, maar ik was erg blij dat ik een kaartje had gewonnen. Cross Linx is geen standaard festival, je komt er een mix van pop en klassiek tegen. Denk hierbij aan folk/ pop artiesten die samen met een orkest of wat strijkers gaan optreden, en hun nummers in een ander jasje steken. Het is een grote ontdekkingstocht, met dikwijls een tripje uit je comfort zone.

Eén van de must-sees van deze editie is Shara Nova (voorheen Worden). Deze klassiek geschoolde zangeres (en gitarist, en songwriter) stond al vaker op Cross Linx met haar band My Brightest Diamond en deze editie heeft ze het best druk. Aan het begin van de avond is zij deel van het Unremembered project, een betoverende liedcyclus met bespiegelingen over herinneringen, onschuld en de grootstheid van de natuur. Naast Shara Nova verzorgen ook DM Stith en Padma Newsome de vocalen en het is een prachtig geheel.

Na afloop moesten we snel naar de grote zaal, waar Efterklang & the Happy Hopeless Orchestra op het punt stonden te beginnen. Ik heb Efterklang al zo'n 5 keer gezien en ik word er altijd enorm blij van - de bandleden hebben een heel bijzondere uitstraling en zijn zichtbaar dankbaar voor het feit dat ze voor jou liedjes mogen spelen. Van te voren was ik echter een beetje skeptisch over dit project, omdat ik het nieuwe album (project is een beter woord) Leaves niet heel goed thuis kan luisteren. Dit is namelijk opera-achtig, en het werkte enorm op mijn zenuwen. Maar vanavond was dit niet het geval, en vanaf het begin ging ik mee in de wonderde wereld van de Denen. The Happy Hopeless Orchestra (en Efterklang ook) was gehuld in het wit en er werd een bijzondere sfeer gecreëerd. Naast de gebruikelijke instrumenten werden er op diverse potten en pannen gerammeld, en was er ook de nodige elektronica aanwezig. Het meest bijzondere aspect was natuurlijk de zang: mezzo sopraan, hoge sopraan, tenor en (enorm diepe!) bas. Vooral bij die laatste moest ik even gniffelen: het uiterlijk van die man matchte naar mijn beleving totáál niet met de stem. Dit optreden is er één die ik niet snel zal vergeten, een typisch gevalletje van het succesvol verbreden van mijn muzikale horizon.

Efterklang was zo indrukwekkend dat ik het optreden van Van Dryver niet zo heel erg denderend vond - en waarschijnlijk had ik zonder de Efterklang-ervaring hetzelfde gedacht. Gauw door naar het volgende dus, en ook hier was er een Scandinavisch tintje. De Noorse singer-songwriter Ane Brun staat niet heel prominent op mijn muzikale radar, maar ik herkende wel een aantal van haar oudere nummers. Zij trad op met het Nederlandse strijkerskwartet Zapp4, en dit was een gouden combinatie. Ane heeft een beetje een country-achtige stem en zij weet met haar ontwapenende uitstraling het publiek er goed bij te houden. Ik vond de Beyonce-cover (Halo) erg geslaagd!

Ondertussen was het alweer bijna middernacht, en tijd voor de artiest waar ik de afgelopen maanden vrij obsessief naar geluisterd heb: My Brightest Diamond. Op plaat is het best theatraal en rijk versierd met allerlei tingeltangels, maar vanavond heeft Shara (helaas) alleen een bassist en een drummer meegenomen. Dit haalt wat dynamiek uit het optreden, maar Shara's fenomenale stem maakt alles goed. Voor mij is zij echt #voicegoals, als je begrijpt wat ik bedoel. Het lijkt zo makkelijk, hoe ze zingt, maar het zo enorm technisch en beheerst. Wauw! Er kwamen een aantal nieuwe nummers voorbij en ik hoop ze snel eens in een fatsoenlijk cluboptreden te zien - ik denk dat het dan beter tot z'n recht komt.

Omdat My Brightest Diamong langer speelde dan de bedoeling was (de boef! - maar wel terecht) mochten we niet meer de zaal in voor het restantje Hauschka. Maar ach, mijn avond was al helemaal geslaagd! Volgend jaar weer, en hopelijk dan weer voor nop - wie weet...