Memorabele concerten van 2018

Voor mijn gevoel heb ik in 2018 een stuk minder concerten bezocht dan gebruikelijk, maar het lijkt nog wel mee te vallen. Ik ben voor het eerst niet naar Best Kept Secret geweest, wat ik best raar vond - vandaar dat mijn kaartje voor de 2019 editie al in de digitale pocket is. Ik liet me verrassen op Haldern Pop, een erg fijn festival waar altijd wel wat te ontdekken valt - of dit nou om 2 uur 's nachts in de Spiegeltent is of tijdens het ontbijt in de kerk/ popbar is. Ook daar ben ik volgend jaar weer van de partij!

Ik zag dit jaar Ólafur Arnalds voor de 10e en 11e keer (nummer 12 volgt in 2019), ontmoette de heren van Horse Feathers, kletste met Nick Mulvey (en liet een traantje bij Fever to the Form en danste me een slag in de rondte bij Con Brio. Het was een mooi concertjaar waarin ik voor kwaliteit koos, in plaats van kwantiteit. Als je fulltime werkt moet je zorgvuldig met je tijd en vooral energie omgaan en dat is me goed gelukt. Ik ben trots op mezelf dat ik af en toe ook dingen heb afgezegd in plaats van over mijn grenzen gaan. Ik ben tenslotte geen 18 meer, haha...

Dit bericht bekijken op Instagram

Nick Mulvey... Soothing my soul since 2014. 💕 #doornroosje #gig #nickmulvey #fevertotheform

Een bericht gedeeld door Frau Anni (@staralfur1) op 26 Mei 2018 om 3:22 (PDT)

Hieronder beschrijf ik een aantal concerten die, om welke reden dan ook, mij bijzonder zijn bijgebleven.

Alela Diane, Doornroosje

Hoe vaak ga jij met je 70+ tante naar een concert? Tot voor kort was mijn antwoord 'nooit'. Ik nam mijn lieve tante Fieke mee naar Alela Diane omdat zij (vroeger) regelmatig naar folkie Sandy Denny luisterde en graag eens naar het nieuwe Roosje wilde. Alela Diane bracht dit jaar het prachtige Cusp uit (wat mij betreft één van de beste platen van het jaar) en zong dan ook veel van deze plaat. Wat een mooie stem, wat een lieve vrouw - en wat was het leuk om mijn tante te zien genieten! Ik zal haar zeker nog eens uitnodigen voor een avondje uit... We hebben zeker raakvlakken qua muzieksmaak.

Damien Jurado, Geertekerk/ de Duif

Ahh, Damien - de man die bij mij weinig fout kan doen en me altijd weet te kalmeren met zijn stem. The Horizon Just Laughed is mijn topplaat van het jaar, zelfs Nessa de kat houdt ervan. Ik zag meneer Jurado twee keer dit jaar, beide keren in een (voormalige) kerk, waarbij vooral het optreden in De Duif indruk op me maakte. Het was niet lang na het overlijden van beste vriend/ producer Richard Swift, en hij oogde (en klonk) zo ontzettend breekbaar. Dat maakte de uitvoeringen nóg indrukwekkender...

Shortparis, Haldern Pop (Spiegeltent)

Haldern Pop heeft elk jaar wel wat bizarre verrassingen in petto, en dit jaar was dat wat mij betreft het Russische Shortparis. Een knotsgekke mix van stijlen, onverstaanbare zang, dorky dansjes - ja, dan heb je mijn aandacht! Ik heb vol verbazing staan kijken, wild gedanst en hard gelachen. De Spiegeltent kolkte...

Kylie Minogue, Afas Live

Ik heb een 'deal' met mijn bestie Rianne: als Kylie Minogue komt, ga ik met haar mee. Ik zag haar eerder in Antwerpen en Dublin, en door de jaren heen ben ik haar steeds meer gaan waarderen - ze heeft veel leuke en mooie nummers! Het dit jaar uitgebrachte album Golden is misschien wel mijn favoriet, het heeft een heerlijke roadtrip vibe. Die vibe bracht ze ook mee naar de live show in Amsterdam, wat was het leuk! Het fijne aan Kylie shows is het publiek: je hebt snel contact met de mensen om je heen en je hebt gewoon een super gezellige avond. Het was niet uitverkocht, maar de mensen die er waren hadden er overduidelijk super veel zin in en zongen alles mee. Een heerlijk avondje dansen en meebleren dus...

Marlon Williams, Haldern Pop/ Valkhof Festival

2018 was ook het jaar van Marlon Williams: ik zag hem twee keer live en zijn nieuwe album Make Way for Love werd veelvuldig gedraaid in huize Anni. Hoewel ik de platen graag luister, gaat er toch echt niets boven de live optredens van deze sympathieke Nieuw Zeelander. Zijn stem is fenomenaal! Hoogtepunt van beide optredens was zijn versie van 'Portrait of a Man' - wat een emotie!



Nils Frahm, Haldern Pop (Mainstage)

Nog een Haldern Pop topper - Nils Frahm. Een soort van thuiswedstrijd voor hem, en een hernieuwde kennismaking voor mij (het was alweer even geleden). Ik stond tegen het hek, en dat was maar goed ook - ik stond zo hard te spacen dat ik af en toe het hek moest vasthouden om er voor te zorgen dat ik niet om zou vallen. Goede muziek brengt je naar hogere sferen, daar heb je geen geestverruimende middelen voor nodig. In februari staat Frahm in de Afas en daar krijg ik vaak reclames voor te zien in mijn Instagram - aan de ene kant wil ik het nog wel een keer ervaren, maar aan de andere kant weet ik wel zeker dat de nachtelijke Haldern show niet overtroffen kan worden.

Mijn lijstje voor 2019 begint al aardige vormen aan te nemen, trouwens:

02/02 Nathaniel Rateliff and the Night Sweats, Doornroosje, Nijmegen
05/02 Ghost, Afas Live, Amsterdam
22/02 The Gloaming, Tivoli Vredenburg, Utrecht
25/02 Ólafur Arnalds, Carré, Amsterdam
15/03 Colter Wall, Doornroosje, Nijmegen
22/03 Roo Panes, Paradiso Noord, Amsterdam
11/05 Mandoline Orange, Doornroosje, Nijmegen
17/05 Hugh Jackman, Ziggo Dome, Amsterdam
31/05 Best Kept Secret
18/06 Andrew Bird, Paradiso, Amsterdam
25/06 Rammstein, de Kuip. Rotterdam
05/07 Down the Rabbit Hole
08/08 Haldern Pop (DE)

[review] Cross Linx, Muziekgebouw, Eindhoven

Een festival is leuk, maar helemaal gratis naar een festival is natuurlijk nóg leuker. Nu is Cross Linx altijd de moeite, ook als je betaalt, maar ik was erg blij dat ik een kaartje had gewonnen. Cross Linx is geen standaard festival, je komt er een mix van pop en klassiek tegen. Denk hierbij aan folk/ pop artiesten die samen met een orkest of wat strijkers gaan optreden, en hun nummers in een ander jasje steken. Het is een grote ontdekkingstocht, met dikwijls een tripje uit je comfort zone.

Eén van de must-sees van deze editie is Shara Nova (voorheen Worden). Deze klassiek geschoolde zangeres (en gitarist, en songwriter) stond al vaker op Cross Linx met haar band My Brightest Diamond en deze editie heeft ze het best druk. Aan het begin van de avond is zij deel van het Unremembered project, een betoverende liedcyclus met bespiegelingen over herinneringen, onschuld en de grootstheid van de natuur. Naast Shara Nova verzorgen ook DM Stith en Padma Newsome de vocalen en het is een prachtig geheel.

Na afloop moesten we snel naar de grote zaal, waar Efterklang & the Happy Hopeless Orchestra op het punt stonden te beginnen. Ik heb Efterklang al zo'n 5 keer gezien en ik word er altijd enorm blij van - de bandleden hebben een heel bijzondere uitstraling en zijn zichtbaar dankbaar voor het feit dat ze voor jou liedjes mogen spelen. Van te voren was ik echter een beetje skeptisch over dit project, omdat ik het nieuwe album (project is een beter woord) Leaves niet heel goed thuis kan luisteren. Dit is namelijk opera-achtig, en het werkte enorm op mijn zenuwen. Maar vanavond was dit niet het geval, en vanaf het begin ging ik mee in de wonderde wereld van de Denen. The Happy Hopeless Orchestra (en Efterklang ook) was gehuld in het wit en er werd een bijzondere sfeer gecreëerd. Naast de gebruikelijke instrumenten werden er op diverse potten en pannen gerammeld, en was er ook de nodige elektronica aanwezig. Het meest bijzondere aspect was natuurlijk de zang: mezzo sopraan, hoge sopraan, tenor en (enorm diepe!) bas. Vooral bij die laatste moest ik even gniffelen: het uiterlijk van die man matchte naar mijn beleving totáál niet met de stem. Dit optreden is er één die ik niet snel zal vergeten, een typisch gevalletje van het succesvol verbreden van mijn muzikale horizon.

Efterklang was zo indrukwekkend dat ik het optreden van Van Dryver niet zo heel erg denderend vond - en waarschijnlijk had ik zonder de Efterklang-ervaring hetzelfde gedacht. Gauw door naar het volgende dus, en ook hier was er een Scandinavisch tintje. De Noorse singer-songwriter Ane Brun staat niet heel prominent op mijn muzikale radar, maar ik herkende wel een aantal van haar oudere nummers. Zij trad op met het Nederlandse strijkerskwartet Zapp4, en dit was een gouden combinatie. Ane heeft een beetje een country-achtige stem en zij weet met haar ontwapenende uitstraling het publiek er goed bij te houden. Ik vond de Beyonce-cover (Halo) erg geslaagd!

Ondertussen was het alweer bijna middernacht, en tijd voor de artiest waar ik de afgelopen maanden vrij obsessief naar geluisterd heb: My Brightest Diamond. Op plaat is het best theatraal en rijk versierd met allerlei tingeltangels, maar vanavond heeft Shara (helaas) alleen een bassist en een drummer meegenomen. Dit haalt wat dynamiek uit het optreden, maar Shara's fenomenale stem maakt alles goed. Voor mij is zij echt #voicegoals, als je begrijpt wat ik bedoel. Het lijkt zo makkelijk, hoe ze zingt, maar het zo enorm technisch en beheerst. Wauw! Er kwamen een aantal nieuwe nummers voorbij en ik hoop ze snel eens in een fatsoenlijk cluboptreden te zien - ik denk dat het dan beter tot z'n recht komt.

Omdat My Brightest Diamong langer speelde dan de bedoeling was (de boef! - maar wel terecht) mochten we niet meer de zaal in voor het restantje Hauschka. Maar ach, mijn avond was al helemaal geslaagd! Volgend jaar weer, en hopelijk dan weer voor nop - wie weet...

Best(ie) Kept Voorpret 2016

Over een paar daagjes is het zover: Best Kept Secret!

Dit festival is in korte tijd uitgegroeid tot één van mijn favorieten, vanwege de fijne sfeer, mooie locatie en lekker eten. De line-up was de afgelopen jaren ook erg sterk, en hoewel dit jaar er wat minder must-sees geprogrammeerd staan heb ik er wederom érg veel zin in.

Het is namelijk meer dan een muziekfestival. Het is een plek waar je heerlijk kunt schommelen in het bos, dansen in het zand en picknicken bij de waterkant. Eigenlijk heeft het gewoon alles voor een geweldig weekend weg met vrienden. ;)

De hoofdmoot blijft natuurlijk wel de muziek, en dit zijn de bands/ artiesten die ik graag zou willen zien. Nu maar hopen dat het weer een beetje meewerkt!

VRIJDAG:

The Slow Show
Minor Victories
DIIV

DIIV is zo'n bandje waarvan ik in korte tijd veel heb geluisterd. Het is vrolijk en dansbaar, wat natuurlijk een ideale combinatie is voor een festival als Best Kept Secret. Of ik hier volgend jaar nog naar luister durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar voor nu is het één van mijn must-sees van het festival. Hopelijk laat de zon zich even zien tijdens het optreden!



Christine & the Queens
Beach House
Beck

Met dank aan de Spotify lijst van Jordy ben ik er achter gekomen dat ik de muziek van Beck eigenlijk best wel leuk vind - ook al maakte 'ie in 2008 op Rock Werchter niet bijster veel indruk. Wat ik tof vind aan meneer Beck is dat hij verschillende stijlen heeft uitgeprobeerd door de jaren heen, ik verwacht dan ook een lekker gevarieerd feestje.



ZATERDAG:

Bewilder
Black Box Revelation
Blossoms
?pauze?
Bloc Party
Air
Destroyer

Ik zag Destroyer een paar jaar geleden op Lowlands, en dat was echt een van de grootste verrassingen van dat weekend. Niet alleen de nummers, maar ook de podiumpresentatie van Dan Bejar maakte toen grote indruk. Ik ben benieuwd of ie weer warrig en met een fles rode wijn het podium betreedt...



Editors
Caribou

Een paar jaar geleden stond Caribou ook al op Best(ie) Kept Secret, en stonden we als een malle te dansen op nummers als Sun. Mag best herhaald worden dit jaar!

ZONDAG:

Ryley Walker

Ik begin de zondag met heerlijke hippie-folk! Het is wellicht niet ieders kopje thee maar ik zie mezelf hier wel op dansen. ;)



VANT

Unknown Mortal Orchestra

Nog een band die ik nog niet eerder heb gezien - het album II doet me denken aan de periode dat ik thuis zat met mijn gebroken enkel, in 2013. Ik mocht mijn muziek meenemen naar de operatiekamer, en voor mijn gevoel stond het nummer Monki op repeat. Deze band is een beetje vreemd, maar wel verrekte lekker!

Israel Nash

Een paar jaar geleden maakte ik kennis met Israel Nash Gripka (waarom ie z'n tweede achternaam achterwege heeft gelaten weet ik niet) en dit wordt -eindelijk!- de eerste keer dat ik een regulier optreden van hem zie. Ik hoop op veel nummers van Barn Doors & Concrete Floors, en ik verwacht dat het een lekker rockend Americana feestje wordt. Gezien de weersverwachtingen laat ik m'n rode jurkje thuis!



Yeasayer
Band of Horses
Ásgeir
Two Door Cinema Club
Wilco

Best Kept Voorpret: Zondag

De laatste festivaldag staat in het teken van chillen en ontdekken: ik heb weinig échte must-sees en zal waarschijnlijk een beetje langs alle podia gaan hoppen. Lekker relaxed!

11:00 – 12:00 Jonny Greenwood & the London Contemporary Orchestra (ONE)

Voor Jonny sta ik graag vroeg op (just kidding, ik ben altijd vroeg wakker), een mooi rustig begin van de derde festivaldag is altijd fijn. Ik heb geen idee wat ik hiervan moet verwachten, ik heb wel eens wat van Jonny's componeerwerk gehoord (There Will be Blood) en dat vond ik best mooi.

Hierna heb ik niet echt een must-see, dus dat wordt waarschijnlijk een second breakfast/ lunch momentje, hopelijk gecombineerd met chillen in het gras. Misschien dat ik mijn festival buddies volg (ik vertrouw op hun goede oordeel), misschien dat ik een dutje doe – we’ll see.

15:00 – 15:45 Mew (TWO)

Het eerstvolgende bandje waarvan ik denk ‘ja dat lijkt me wel wat’ is Mew. Deze band gaat al behoorlijk wat jaartjes mee maar ik heb nooit echt de moeite genomen om het te leren kennen. Hun nieuwste album +- klinkt best lekker dus ik heb besloten dat ik het ga checken.

15:00 – 15:45 Waxahatchee (THREE)

Ja, die bandnaam is best moeilijk (gesundheit!) maar gelukkig zijn de liedjes dat niet. Ik vind het net een tikkeltje minder leuk dan Mew, maar mocht dat niet bevallen heb ik in ieder geval een alternatief. En misschien pak ik van beiden wel wat mee. Zoals ik al zei: deze festivaldag is relaxed.

16:00 – 16:45 Alvvays* (FIVE)

Dreampop met meisjesvocalen, check. En nog leuke ook! Archie Will You Marry Me is een heerlijk zomers deuntje, dat mij doet vergeten dat het in Belfast nog lang geen zomer is ;) Hopelijk komt het live ook over, want dit is het ideale alternatief voor 15:45 – 16:45 First Aid Kit (ONE). Ik ga alleen naar First Aid Kit als Alvvays live niet leuk is, de laatste keer dat ik deze Zweedse zusjes live zag vond ik ze behoorlijk saai dus als het even kan sla ik het over.



16:45 – 17:45 Black Mountain (TWO)

Deze band heeft een retro-sound waar ik wel wat mee kan: jaren 70 riffjes, samenzang, toefje orgel en een licht psychedelisch sausje. Net iets steviger dan voorafgaande bands, en moet natuurlijk wel een beetje gerockt worden op BKS!

17:45 – 18:45 Future Islands (ONE)

Dansbaar en vrolijk, daar hou ik wel van. Of ik het een heel uur interessant vind weet ik niet, maar het valt wel mooi samen met etenstijd. Dansen met een hapje in je hand, check.

18:45 – 19:45 Typhoon (TWO)

Typhoon? Seriously? Ja, dat lees je goed. Ik ben niet van a) Nederlandstalig en b) hiphop maar sommige liedjes van Typhoon vind ik nog best leuk. Het schijnt live een geweldig feestje te zijn dus ik verleg lekker mijn grenzen op deze zondagavond en ik ga m’n hopje hippen. Ofzoiets. Oh wacht… dat is een ander festival ;)

19:45 – 20:45 Royal Blood* (ONE)

Deze band stond vorig jaar op Haldern en daar heb ik ze niet gezien. Het mag duidelijk zijn dat ik daar erg veel spijt van heb en ik heb dan ook erg veel zin om ze eindelijk live te zien. Lekker raggen!



21:45 – 23:00 Alt-J* (ONE)

Kleine jongetjes worden groot... van een memorabel nachtoptreden in de tent van Haldern naar festivalafsluiter, het kan snel gaan. Ik gun het ze van harte hoor, en ik zing gezellig mee met nummers als Fitzpleasure en Matilda. Bonuspunten als ze Taro en Bloodflood, pt. II spelen!



Mocht ik na Alt-J nog energie hebben ga ik ‘ergens’ lekker dansen, anders is het tijd om terug te lopen/kruipen/hobbelen naar de camping. Ik hoop op een gezellig, avontuurlijk en zonnig Best Kept Secret festival, ik heb er in ieder geval ontiegelijk veel zin in!

Best Kept Voorpret: Zaterdag

De tweede dag van Best Kept Secret is duidelijk relaxter, maar dat is he-le-maal niet erg. Ik hoop op mooi weer, zodat ik lekker kan staan/ zitten chillen in het bos/ op het strandje. Dat is het leuke aan het festival: er is genoeg keuze. Ik heb ‘slechts’ drie must-sees deze dag, wat inhoudt dat ik lekker op ontdekkingstocht kan.

13:00 – 13:45 Matthew E. White (TWO)

Dit overlapt waarschijnlijk met mijn second breakfast/ first lunch - het eten op Best Kept Secret is zó goed, bij voorbaat al een hoogtepunt! Maar de chille liedjes van Matthew E. White kunnen hierbij prima op de achtergrond. Hij stond ooit op Motel Mozaique en ik weet dat ik het gezien heb en wel oké vond. Maar eten wint dus :P

OF 13:00 – 13:45 Rhodes (THREE)

Mocht Matthew niet bevallen ga ik hier naartoe. Eerste indruk: prima achtergrondmuziek voor bij m’n Burgermeester-burger. (of full English breakfast, of… - de keuze is reuze!)

14:30 – 15:15 John Coffey (TWO)

Als ik hier niet wakker van word… is het wellicht beter dat ik terug naar de camping ga ;) RAGGEN!

15:15 – 16:00 Temples (ONE)

De psychedelische retro rockers van Temples stonden al eens eerder op Best Kept Secret en dat was een fijne show. Ik ga er gewoon van uit dat ze dit lekker gaan herhalen. Ook hier mogen mijn haren wapperen in de wind ;)



16:45 – 17:45 Of Monsters and Men (ONE)

Ik hoor wisselende berichten over de liveprestaties van deze IJslandse band (vooral wat betreft hun uitspraak, wat toch best een dingetje is voor mij). Het kan dus goed zijn dat ik dit moment gebruik voor een pitstop en me mentaal & fysiek ga voorbereiden op de avond ;)

17:45 – 18:45 Death Cab for Cutie* (TWO)

Ik was in eerste instantie sceptisch over de nieuwe plaat van Death Cab for Cutie maar na een paar extra luisterbeurten begint ie voorzichtig te landen. En ze hebben aardig wat pareltjes uitgebracht door de jaren heen… als ze Transatlanticism (het nummer) gaan spelen hou ik het waarschijnlijk niet droog ;)

18:45 – 19:45 Balthazar (ONE)

Dit is zo’n band die iedereen kent, maar ik niet. Het helpt natuurlijk niet echt dat ik a) amper radio luister en b) alweer bijna een jaar niet in Nederland woon. Ik hoor er wel goede berichten over van wat vrienden dus ik ga het gewoon proberen. Soms moet je gewoon ergens onvoorbereid naartoe gaan, zo word je nog eens verrast :)

19:45 – 20:45 Ride (TWO)

Waar ik op vrijdag op de cultstatus van the Jesus and Mary Chain af ga, is het nu tijd voor Ride. Shoegaze, altijd leuk – toch? Met m’n headphones op bevalt het in ieder geval erg goed!

20:45 – 21:45 The Vaccines (ONE)

Dit is niet per se een must-see maar het lijkt me wel aardig, een beetje rocken enzo. Het gaat uiteindelijk toch om wat hierna komt ;)

22:45 – 23:55 Noel Gallagher’s High Flying Birds* (ONE)

3 maart 2015 zag ik Noel en zijn band in Belfast - een bijzondere ervaring, vooral vanwege de uitzinnige Ieren die de sfeer er vóór de support acts er al heerlijk in hadden zitten. Na dat concert dacht ik meteen: wow, ik heb zin in BKS! Ik hoop dat een toefje van die briljante naar het safaripark overwaait, dan komt het helemaal goed ;) Elke keer als ik een live-opname hoor van Don't Look Back in Anger (de versie hieronder is van Melkweg 2011, een legendarisch concert) krijg ik wéér kippenvel over mijn hele lijf...



00:00 – 01:00 Larry Gus (TWO)

Larry Gus zette vorig jaar de boel op stelten en mag dat dit jaar dunnetjes overdoen. Ik hou wel van een potje dansen dus hier heb ik wel zin in! Na al dat gespring wordt het tijd voor echte dansjes ;) Na dit uurtje swingen en springen komt er een DJ-set van Deakin (van Animal Collective!) maar ik ga dan denk ik toch maar naar Kiasmos…

01:00 – 02:00 Kiasmos* (THREE)

… want dat is met Ólafur Arnalds, de reden waarom ik het ben gaan luisteren. Ik sta nu al aardig te heupwiegen (ik luister het vooral onder de douche, lekker wakker worden zo) en ik denk dat het live helemaal los gaat. Zin in!

Best Kept Voorpret: Vrijdag

Nog maar een paar weekjes en dan is het zo ver: Best Kept Secret 2015! Net zoals vorig jaar reis ik af naar het zonnige zuiden van Nederland (dit keer vanuit Belfast) om bandjes te kijken, dansjes te doen, lekker te eten en wat muziekvrienden weer te zien. Ik heb al een voorlopig blokkenschema in elkaar geflanst, met opvallend weinig moeilijke keuzes. De enige jammere overlap is Jesus & Mary Chain vs Liima, maar gezien de cultstatus van eerstgenoemde ga ik daarvoor. Ik hoop Liima (reïncarnatie van Efterklang) ooit nog eens ergens anders te zien.

Here we go: vrijdag voorpret!

15:00 – 15:45 METZ (TWO)

Ik heb nog geen idee hoe laat ik op het terrein zal zijn, maar dit zou een goed moment zijn om in de festival stemming te komen. Ik zag METZ ooit midden in de nacht op Haldern (in de Spiegeltent) en dat was één grote bak herrie. Wel lekkere herrie overigens. Of het overdag werkt? We zullen zien…

17:15 – 18:00 Strand of Oaks* (ONE)

Soms verrassen voorprogramma’s je. Een paar jaar geleden speelde Strand of Oaks (aka Tim Showalter) als support voor Damien Jurado en ik werd enorm geraakt door zijn persoonlijke teksten en mooie stem. Het nieuwste album HEAL is wat minder ingetogen dan zijn voorgangers, maar ik vind het nog steeds erg fijn. En ik hoop dat hij Shut In speelt, wat mij betreft één van de mooiste teksten uit 2014.



18:00 – 18:45 Daniel Norgren* (THREE)

Daniel Norgren & ik go way back. Ik zag hem ooit in een karig gevulde bovenzaal tijdens Crossing Border in Den Haag, waar hij iedere aanwezige bluesrockliefhebber omver blies met zijn one man band. Een paar jaar later zag ik hem nog een keer, dit keer voor wat meer mensen. Ik weet nog niet zo goed wat ik van zijn nieuwste album vind maar ik ga er van uit dat het live een feestje wordt. Zo lang ‘ie Whatever Turns You On speelt ben ik blij ;)

18:45 – 19:30 Circa Waves (ONE)

Ieder festival heeft een paar gitaarbandjes nodig en Circa Waves is best een leuke. Verder kan ik er niet zo veel zinnigs over zeggen, wellicht later meer ;)

19:30 – 20:30 Daniel Romano (THREE)

Ik hou wel van een goede dosis country op z’n tijd. Steelguitar, snik in de stem, het leed van de wereld op je schouders.. en dan zachtjes heupwiegen.

20:30 – 21:30 The Tallest Man on Earth* (ONE)

Ik zag the Tallest Man on Earth voor het eerst live in 2007 (of was het 08?) en sindsdien is deze Zweed behoorlijk gegroeid (pun intended, denk ik?) De nieuwste plaat moest een tijdje sudderen bij mij, want de solo sound is nu echt verleden tijd. Het kenmerkende getokkel & bijpassend stemgeluid is gelukkig gebleven. Ik ben benieuwd hoe het met band klinkt.

21:30 – 22:30 The Jesus & Mary Chain* (TWO)

Voordat deze band bekend werd gemaakt kende ik eerlijk gezegd alleen ‘Just Like Honey’ écht goed. Maar gezien de cultstatus van deze band moet ik er gewoon bij zijn. Het is duidelijk waar Black Rebel Motorcycle Club hun mosterd vandaan hebben en ik ga er van uit dat het een heerlijk uurtje vol fuzz, shoegaze en psychedelica wordt. Ik ben blij dat ik nu wat langer haar heb, kan ik m’n lokken lekker laten wapperen :P

22:30 – 23:45 The Libertines* (ONE)

Jeugdsentiment! Ik zag ze in oktober nog in de HMH en nu ben ik er zeker weten weer bij. Lekker meebléren met hete hits zoals Time for Heroes en (persoonlijk favoriet) I get Along. Na dit optreden is mijn must-see lijstje klaar dus mocht mijn lijf het begeven kan ik direct mn tentje in :P Ik ben tenslotte geen 16 meer… (en mocht ik het wel overleven ga ik m'n beentjes losdansen bij FOUR, altijd leuk!)

Die Party des Jahres!

Over een week ben ik op mijn favoriete festivalletje: Haldern Pop in Duitsland. Elk jaar is het weer Wahnsinn op de camping en het festivalterrein! Tussen alle Twister/ wie-ben-ik/ BBQ en andere activiteiten is er ook nog heel veel muzikaal moois te ontdekken in de tent, kerk, bar of mainstage. Ik ben nu al een tijdje bezig met 'inluisteren' en ik heb een heleboel 'hartjes en krulletjes'. Ik kan ze nooit allemaal gaan zien, dat is onmogelijk. Ik heb 10 artiesten uitgelicht die ik per se wil zien, in willekeurige volgorde.

1. Alexi Murdoch

Tja, ik begin toch maar wel met mijn grootste favoriet van het festival. In 2011 ontdekt (op Haldern) met dank aan Adrianne en sindsdien ben ik helemaal verknocht aan de relaxte mooie liedjes van deze mooie man. Ik luister het 's ochtends, 's avonds en het past bij ieder seizoen. Ook kan ik eigenlijk niet op reis zonder Alexi op m'n mp3 speler. Ik word zo ontzettend rustig van zijn stem en gitaarspel en de teksten zijn ook erg mooi (en hoopgevend). Hij speelt in de kerk dus het belooft een fantastische ervaring te worden.



2. Augustines

Heel andere koek, dit Augustines. Lekker uptempo, beetje Gaslight Anthem- achtig en dat vind ik op z'n tijd erg lekker. Stoere mannenrock!



3. Nick Mulvey

Een redelijk nieuwe ontdekking, maar wat voor één. Ik heb al minstens anderhalve week Cucurucu in mijn hoofd, afgewisseld met Fever to the Form. Schijnt dat deze man vroeger in een jazzband zat en dat hoor je terug in zijn gitaarspel. Ook van deze muziek word ik lekker rustig maar door de afwisseling blijf ik netjes bij de les ;)



4. Trampled by Turtles

Een Haldern Pop is niet compleet zonder een banjo-feestband. En ik denk dat Trampled by Turtles (sowieso de leukste bandnaam van het weekend) ons gaat overdonderen met hun catchy springnummers. Ik luister regelmatig hun live-cd en ik denk dat ik zo'n beetje alle uptempo nummers wel mee kan blèren ;)



5. Hozier

Samen met Alexi de topfavoriet dit jaar. Sinds vorig jaar ben ik fan van zijn stem en liedjes. Take me to Church was een tijdje geleden MegaHit en ik gun hem dat succes, maar het zal daardoor waarschijnlijk retedruk worden in de (warme) Spiegeltent. Op tijd een plekje zoeken dus!



6. Sam Smith

Misschien een beetje 'the odd one out', want ik luister sinds mijn 14e niet meer bewust naar R&B-achtige muziek ;) Maar Sam Smith heeft een verrekt mooie hoge stem waar ik graag naar luister en zijn album staat vol met leuke, catchy, mooie nummers. Ik heb 2 kansen om hem te zien, hij speelt zowel op de MainStage als in de kerk. Ik denk dat ik naar laatstgenoemde ga, ik heb zo'n vermoeden dat het een akoestische setting wordt. Hoe dan ook, ik ben benieuwd!



7. Benjamin Clementine

Het lijkt wel de editie van de 'mooie stemmen' te worden. Benjamin Clementine wordt ook wel 'de zwarte Antony' genoemd en wat betreft het emo- gehalte klopt dat wel. Zware kost en ik ben erg benieuwd of hij het live kan brengen, en of het niet té zwaar aangezet wordt. Hij heeft nog geen album uit maar de 4 nummers die op Spotify staan vind ik erg mooi.



8. Boy & Bear

Het is natuurlijk altijd leuk om een band te zien die je al kent, het is alweer een tijdje geleden dat ik deze Australiërs live heb gezien en ik ben erg benieuwd hoe (of?) ze gegroeid zijn. Leuke liedjes, gezellig meezingen... ja daar heb ik zin in!



9. My Brightest Diamond

Eerder dit jaar zag ik My Brightest Diamond voor het eerst live (op CrossLinx) en sindsdien 'pakt' de muziek me. Frontvrouw Shara Worden zingt ook in de kerk (project met Stargaze) en zorgt voor een goede dosis girlpower in mijn programma.



10. Enno Bunger

Ook mijn laatste must-see is misschien een beetje een verrassing: een Duitse singer-songwriter. Zoals ik al eerder schreef, ben ik mijn Duits aan het opfrissen en deze muziek helpt daarbij. Voor zover ik het kan verstaan zijn de teksten erg mooi! En muzikaal is het ook dik in orde.



Oh en als 'BONUS' hier een van de grootste Duitse hits, die we natuuuurlijk op de camping zingen ;) Das geht ab!

Best Kept Secret 2014 - zondag

De laatste dag begon al behoorlijk warm toen ik rond 8 uur de tent uit werd gebrand – ik kan niet zo heel goed tegen warmte dus ik besloot het rustig aan te doen. Gelukkig was de line-up vandaag wat rustiger, zowel qua muziek als de hoeveelheid acts die ik wilde zien.

Nadat we onze spullen naar de auto hadden gebracht begonnen we met wederom een relax-smoothie en een rustig rondje over het terrein. Omdat we niet konden kiezen hebben we van zowel Preatures en Childhood de helft gezien. Ze maakten beiden niet bijster veel indruk (het deed het goed op de achtergrond) maar ik had nu wel ruim de tijd m’n stramme spieren los te maken met wat yoga-oefeningen. En ja, dat doe ik gewoon op de planken van Stage Two.

Ook Catfish and the Bottlemen hoorde bij de warming-up, maar hier ging het wel iets ruiger aan toe en de eerste dansjes in het zand waren een feit. Dit optreden beviel ook een stuk beter dan de vorige twee, het bleef beter hangen.

De volgende op het lijstje is de gehypte George Ezra, er stonden al aardig wat meisjes (lees: bakvisjes) klaar met hun bellenblaas en borden. Ik kende een paar tracks en ik moet zeggen dat ie het prima deed in het zonnetje. Budapest is misschien de hit maar ik vind nummers als Cassy O en Did you hear the rain een stuk sterker. George heeft een stem die je niet bij z’n uiterlijk zou verwachten en ik ga zijn debuutalbum zeker uitproberen.

Vervolgens haastte ik me naar Elephant Stone, de band waar ik vorige week erg veel naar geluisterd heb. En het stelde absoluut niet teleur, vanaf het begin zat ik in ‘de zone’. De sitar-solo’s waren het absolute hoogtepunt, ieder festival zou een sitar moeten hebben ;)

Ook van the 1975 had ik van tevoren wel wat geluisterd maar toen ik de zanger zag kon ik niets anders dan heeeeel erg hard lachen – wat een debiele verschijning. Gelukkig beviel het beter toen ik met een drankje aan de waterkant ging zitten en de band tot achtergrondmuziek was gedegradeerd.

Angus & Julia Stone leerde ik in 2010 kennen middels het album Down the Way, een heerlijk relaxte plaat voor in de zon. De weersomstandigheden van vandaag waren dus ideaal en ik stond heerlijk te wiegen op de lieve liedjes van dit Australische tweetal. Dat ze vrijwel alleen maar nieuwe nummers speelden was maar even jammer, het sfeertje werd goed neergezet. En de uitvoering van For You was werkelijk schitterend…

Toen de familie Stone hun laatste noten hadden gespeeld liep ik verder naar voren om een mooie plek te bemachtigen voor mijn ultieme must-see en afsluiter: Belle & Sebastian. Die mooie plek had niet mooier kunnen zijn: tegen het hek aan. Vanaf het begin heb ik met een brede lach staan genieten, van de zon, de wind, de dansjes en praatjes van Stuart, de liedjes… Ze speelden veel van mijn favorieten (helaas geen Asleep on a Sunbeam en Funny Little Frog) en als enorme klap op een giga-vuurpijl mocht ik het podium op komen om mee te dansen op Boy with the Arab Strap en Legal Man – als ik dit typ moet ik weer keihard glimlachen.

Het was zó ontzettend gaaf om daar te staan, de mensen op het veld te zien (ik heb naar jullie állemaal gezwaaid!) en te dansen met mede-fans. Ik ben na die twee nummers keihard van backstage naar het veld gerend om daar de resterende nummers nog even he-le-maal uit mijn dak te gaan. Wat een onvergetelijke ervaring!

B&S was ook meteen mijn laatste concert op BKS2014, je moet op het hoogtepunt stoppen he ;) Ik heb nog even wat gedronken (de derde smoothie van de dag) en een Fox in the Snow-shirt gekocht (ook al is het een faux-pas, volgens Stuart Murdoch). Op weg naar huis heb ik alleen maar als een malloot zitten grijnzen :)

Best Kept Secret was werkelijk fantastisch, met Belle & Sebastian als uitschieter van de buitencategorie. Maar ik wil o.a. Franz Ferdinand, Caribou, Miles Kane, Elephant Stone, Interpol en The War on Drugs niet te kort doen ;) Volgend jaar ga ik zeker weer!

Best Kept Secret 2014 - zaterdag

Na een koude nacht (met kramp in beide benen, auwww) en weinig nachtrust ging ik mij klaarmaken voor de drukste dag van het weekend. Na een ‘regulier’ ontbijtje op de camping (broodjes pasta & jam) ging ik op het festival terrein voor het échte werk: English breakfast met een heerlijke relax-smoothie. Het eten op Best Kept Secret is echt fantastisch, het kost wat maar dan heb je wel een voldaan gevoel. En zeker als je van plan bent veel te dansen en springen…

De dag begon rustig met het optreden van Amatorski. Een band die ik niet had ingeluisterd, vanwege het tijdstip. De zangeres heeft een mooie stem, de liedjes zitten goed in elkaar – maar het werd na verloop van tijd wel een beetje gezapig. Ik miste een uitschieter, een afwijkend tempo..

The Bots had dan wel weer genoeg tempo, maar het kwam toch niet helemaal goed over. Natuurlijk, ze zijn nog jong en het was vroeg, maar de zanger mag wel wat sterker zingen. Zeker als je maar met z’n tweetjes bent moeten alle ‘instrumenten’ zo goed mogelijk overkomen. Ook het songmateriaal was niet sterk maar ze hebben zeker potentie.

Ik begon bij Nils Frahm vooraan om goed te kunnen zien hoe hij te werk gaat – erg indrukwekkend! Maar gezien mijn planning van de dag, de staat van mijn voeten en de soort muziek dat hij speelt ben ik na een tijdje buiten tegen een boom gaan zitten (want bomen zijn relaxed!) en toen beviel de muziek net zo goed, misschien zelfs beter. Fantastische muzikant!

De boom was zo relaxed dat we vanaf daar Moss hebben gehoord (het mos(s) bij onze voeten was interessanter) en even later Mogwai. Het deed me allebei niet zo veel maar het was wel erg gezellig, zeker toen de enquêtemeisjes bij ons kwamen zitten. Mijn tips: meer toiletpapier en een snoeptent om de suikerspiegel op peil te houden.

We verlieten onze relaxte boom om bij School is Cool te gaan kijken. Een paar jaar geleden zag ik deze Belgen op de Affaire in Nijmegen en ik kende ze niet meer terug! De eerste cd heeft best wat leuke liedjes maar ik heb er werkelijk niets van terug gehoord. Leuk dat de zanger zo hyper doet hoor, maar ik vond het muzikaal niet echt denderend.

Na een korte eetpauze zochten we ons plekje weer op bij Stage One (rechts-midden, ideaal) om Miles Kane te zien. Dit mannetje (categorie mager scharminkel met bakkebaarden en een fout bloesje) haalt alle rockclichés uit de kast maar ze werken allemaal. Wat een energie, wat een attitude!

Ik geloof dat Pete Doherty voor de verandering eens op tijd aanwezig was. Hij is natuurlijk geen denderende zanger, zwalkt wat over het podium en articuleren staat niet in zijn woordenboek, maar ik heb er van genoten. Ik stond in de buurt van wat échte fans (ik heb meer met de Libertines, hoewel Babyshambles zeker goede nummers heeft) en de afsluiter Fuck Forever was heerlijk. Even alles van me af schreeuwen :)

Na Babyshambles baande ik mij een weg naar voren, om een zo goed mogelijke plek te bemachtigen voor the War on Drugs. De sfeer zat er voor het optreden al goed in omdat de zanger (Adam Granduciel) zijn eigen soundcheck deed. Het was een fijne show, ik heb met mijn ‘eyes in the wind’ en de zon op mijn hoofd staan genieten van de weelderige gitaren, subtiele opbouw en dito solo’s. Top!

Ondertussen waren m’n benen rug een beetje stram van het vele staan dus zijn we even naar Chvrches gegaan om alles los te dansen. Ik stond helemaal achterin de tent enorm raar te doen en na een tijdje was ik er wel klaar mee (zowel met het dansen als de band), het knallende sluitstuk moest namelijk nog komen!

Dat Franz Ferdinand het vuur weer gevonden heeft is na vorige week (concert Paradiso) overduidelijk en de hele festivalweide lijkt dit ook te weten. Hit na hit worden gespeeld, het complete veld (nouja, voor zover ik het kon zien) zong en sprong alsof hun leven eraf hing en na elke springexplosie hing er een grote stofwolk boven onze hoofden – ik heb nu nog steeds een stoffig hoestje. Totale gekte, vooral bij Take me Out en afsluiter This Fire – Franz Ferdinand bewijst de perfecte festivalband te zijn.

Na afloop was ik he-le-maal stuk, ik ben met bijzonder veel moeite naar m’n tent gehobbeld en heb als een os geslapen – godzijdank zonder kou en krampaanvallen ;)

Best Kept Secret 2014 - vrijdag

Omdat afgelopen weekend zo extreem legendary en bizar fantastisch was, bestaat mijn verslag uit drie delen.

Op vrijdag had ik maar een paar bands die ik wilde zien, ik was sowieso pas om kwart over drie op de camping. Gelukkig hadden m’n festivalbuddies een ruime plek vrijgehouden voor onze tent en na een korte relaxperiode gingen we richting terrein. De locatie was een van de redenen weer naar dit festival te gaan: het heeft álles. Bomen, strand en water – ideaal.

Broken Twin was al even bezig toen ik de tent binnen kwam lopen en ik was er duidelijk niet voor in de stemming. Het klonk best mooi, maar ik denk dat ik het thuis nog eens moet proberen. Moddi beviel vanaf het begin erg goed (wat een schattige jongen/man is het toch!), met een speciale vermelding voor de toetsenist (met z’n dubbele vest) :)

En dan Breton. Tijdens inluistersessies beviel het best goed maar toen we richting tent liepen vroeg ik mij hardop af of de band al begonnen was, want in mijn herinnering was het toch echt geen hiphop/rap? Ook de rest viel een beetje tegen, hoewel het leuk was om even te dansen op het ‘hitje’.

Gelukkig viel Interpol absoluut niet tegen – het was alweer een aantal jaar geleden dat ik ze voor het laatst live zag (Carlos D. was er nog, dus zal het voor 2010 geweest zijn) maar het debuut is nog steeds ijzersterk. Gelukkig weten ze zelf ook wel dat hun kracht in de eerste twee albums ligt en speelden ze vrijwel alleen maar kneiters van hits. De drie nieuwe nummers klonken best ok en ik zal het album zeker gaan checken als ‘ie klaar is. Het eerste kippenvel van het festival, check: bij NYC (en dat is niet eens het beste nummer van Turn on the Bright Lights!)

Na Interpol ben ik een rondje gaan lopen over het festival, waarbij we werden ‘vermaakt’ door de enorme herrie van de Pixies. Een goede bak herrie is best lekker op z’n tijd, maar deze band hoort niet in die categorie thuis wat mij betreft.

De afsluiter, Caribou, zorgde voor een brede grijns op m’n gezicht en vermoeide voetjes – na een stroef begin ging het behoorlijk los en ik heb heerlijk staan dansen en springen. Misschien wel het hoogtepunt van de dag, samen met Interpol :)