Ik leerde The Head and the Heart in 2010 kennen, toen ze het voorprogramma mochten verzorgen van The Low Anthem. Ik werd meteen geraakt door het enthousiasme waarmee het zestal op het podium staat, en hun energieke en positieve liedjes. Zoals dat wel vaker gebeurt raakten deze Amerikanen een tijdje van mijn muzikale radar, maar met het vorig jaar verschenen Signs of Light zijn ze weer helemaal terug. Het is dan altijd wel een beetje spannend om zo'n band dan weer live te zien, zeker gezien de herinneringen zo fijn zijn. Het is alweer bijna 7 jaar geleden dat ik ze zag en in die 7 jaar is er veel veranderd. Het enthousiame is iets minder jeugdig, maar het is er nog wel - net zoals bij mij, zullen we maar zeggen. ;)
Het was mijn eerste ervaring in Paradiso Noord (Tolhuistuin) en het viel me op dat de band door de jaren heen ongemerkt (naja, voor mij dus) best een fanatieke aanhang heeft opgebouwd. Het meezingen zit er goed in, net als de vele ooh's en aah's. Het is een stuk professioneler en strakker, wat misschien een beetje jammer is maar wel begrijpelijk. Indie hits zoals Winter Song en Rivers & Roads staan als een huis, vooral laatstgenoemde is in veel tv series voorbij gekomen. Het was leuk om nu eens een keer met (bijna) het hele publiek mee te zingen, in tegenstelling tot de keren dat ik zo'n beetje in mijn eentje alles woord voor woord stond mee te bleren. Ik verwacht the Head and the Heart op nog wel grotere podia te zien, het talent en de show is er in ieder geval!
Ik ga elk jaar naar een flink aantal concerten en festivals, en het leek me wel eens leuk om het bij te houden en een (kort) stukje over elk concert te schrijven. Mijn eerste gig dit jaar was in Rotterdam, een stad waar ik sowieso wel graag kom maar zeker als er wat te doen is. ;) Ik mocht bij @4duckie2see logeren, een uitmuntende host! Na een middagje museum en rondwandelen gingen we op het fietsje naar het Luxor Theater, wat pal achter de iconische Erasmusbrug ligt. Een venue waar ik nog niet eerder geweest was, erg mooi!
Er werd ons geadviseerd om op tijd te komen, omdat Giel Beelen (3fm) radio-opnames ging maken met (onder andere) een tweetal live nummers van de Argentijns-Zweedse singer-songwriter José González. Hij treedt vanavond op met The String Theory, een niet bepaald standaard orkest. (waarover later meer).
Het opwarmertje was leuk en nadat we de rest van Giel's live-uitzending hadden aangehoord was het tijd om de (zeer comfortabele) zaal in te gaan. Er was geen voorprogramma, en iets na half negen gingen de lichten uit. Ik zei net al dat The String Theory geen standaard orkest is: ze beginnen de set met het zeer obscure instrument 'het plastic zakje'. Dit knisperende geluid werkte erg hypnotiserend en het past dan ook perfect bij de relaxte muziek van José. In de loop van het concert worden onder andere stalen platen en een boormachine (!!) toegevoegd aan het instrumentarium. Heel bijzonder!
Dat de ongeoefende luisteraar José González bestempeld als 'saai' kan ik begrijpen - ik zat ooit ook in dat kamp. Het is repetitief, José zingt zonder al te veel poespas en na een tijdje kom je in een heerlijke roes cq. trance. Oogjes dicht en genieten maar! Het was niet allemaal even tokkelend en gedwee: het orkest deed er af een toe flink het gas op en er kwamen ook wat elektrische gitaren en synthesisers aan bod.
Eigenlijk zie ik José González het liefste met een orkest, zijn muziek komt zo nog beter tot z'n recht en er komt een hele nieuwe dynamiek om de hoek kijken. Ik hoop dat 'ie ooit nog een cd gaat uitbrengen met the String Theory! Dan kan ik namelijk altijd zo zen worden als afgelopen zaterdagavond in Rotterdam.
Het was een mooi muziekjaar, met veel nieuwe ontdekkingen en 'vers' werk van oude liefdes. Mijn top 10 is best gevarieerd al zeg ik het zelf: IJslandse bluesrock, Ierse traditionele muziek en Britse singer-songwriters... en meer. ;)
Ik heb steeds bij ieder album (één van) mijn favoriete nummers gezet, en de hele albums staan (uiteraard) ook op Spotify. Veel luisterplezier!
1. The Gloaming - 2
The Gloaming maakt een mix van traditionele Ierse muziek met jazzy en ambient elementen: denk hierbij aan jigs en reels met pianoriedels, iets dat je niet zo veel tegenkomt in de trad music scene. Het werkt heel erg goed, hypnotiserend zelfs! The Gloaming doet er nog een schepje bovenop door de Ierse (Gaelic) zang die af en toe aan bod komt. Ik ben sinds een tijdje Iers aan het leren, maar ik kan er nog geen chocola van maken. Ik herken alleen de 'agus' (=en), lol!
Ach, ik droom gewoon lekker weg met deze muziek, terugdenkend aan mijn fantastische weekend in Sligo afgelopen voorjaar - waar ik deze plaat op repeat had staan. En ik droom ook alvast van maart 2017, want dan ga ik deze geweldige band live zien in Amsterdam! Tá áthas orm!
2. Michael Kiwanuka - Love & Hate
2016 was ook zeker het jaar van Michael Kiwanuka - als ik niet the Gloaming aan het luisteren was (in de auto, in de bergen of thuis op de bank) was er een grote kans dat Cold Little Heart op repeat stond. Dat intro is fantastisch! Het doet me erg denken aan Pink Floyd, en dat is noooooit een vervelende vergelijking. Ik heb dit jaar deze meneer ook live mogen aanschouwen en dan is 'ie (zo mogelijk) nóg indrukwekkkender...
Maybe this time I can be strong
But since I know who I am
I'm probably wrong
Maybe this time I can go far
But thinking about where I've been
Ain't helping me start
3. Moddi - Unsongs
Ah, Moddi. Ik zag hem voor het eerst als voorprogramma van Angus & Julia Stone in 2008, en ik vond het maar een apart hobbit-achtig mannetje. Tijden veranderen - 8 jaar later is 'ie enorm gegroeid (als muzikant dan hé). Zijn nieuwste album Unsongs is een soort van antropologisch project, met nummers die ooit verbannen/ verboden zijn geweest. De bekendere nummers (Pussy Riot in het Engels en Strange Fruit van Billie Holiday) vind ik eigenlijk niet zo heel bijzonder, ik werd juist geraakt door liedjes als Eli Geva en Father I am Joseph. Lees ook zeker de achtergrondartikelen op deze website, heel erg interessant!
4. Sturgill Simpson - A Sailor's Guide to Earth
Met dank aan Pinguin radio maakte ik kennis met Sturgill Simpson's Brace for Impact [Live a Little], een moddervet nummer met een werkelijk onweerstaanbare groove en geweldige tekst. Het is meteen ook het beste nummer van de plaat, samen met Call to Arms. Een heerlijk country-americana-weetikveelwatvoorgenre album, waar ik maar geen genoeg van kan krijgen!
One day you wake up
And this life will be over
Every party must break up
For burdens to shoulder
We're dying to live
Living to die
No matter what you believe
And all of us cry
For the ones we must leave
5. Kaleo - A/B
Ik heb 'wel wat' met de IJslandse muziekscene, en dat is een behoorlijk understatement. Mijn verbazing was groot toen bleek dat de bluesrockers van Kaleo ook van dit eilandje afkomstig zijn, want zo klinken ze totaal niet. A/B is een compilatie van eerder uitgebracht materiaal, maar omdat het dit jaar is uitgekomen mag 'ie in deze lijst. Live was het ook echt ijzersterk en ik ben heel erg benieuwd hoe het deze boys verder zal vergaan!
6. Ólafur Arnalds - Island Songs
Van bluesrock naar neo-klassiek - ook dat is IJsland. Ólafur is al een aantal jaren een van mijn lievelingetjes, hoewel ik zijn vorige plaat (For Now I am Winter, met Engelstalige zang) niet heel denderend vond. Gelukkig heeft 'ie met Island Songs mijn aandacht weer te pakken. Deze plaat is, zoals de titel al doet vermoeden, opgenomen op IJsland met behulp van lokale musici (in 7 weken tijd). Het begint met een IJslands gedicht en dat klinkt fantastisch - ik zou het graag leren maar voorlopig heb ik het al lastig genoeg met m'n Iers. ;)
7. Benjamin Francis Leftwich - After the Rain
De sympatieke Brit Benjamin Francis Leftwich maakte 5 jaar geleden één van mijn favoriete herfst/ winter platen en nu is daar ein-de-lijk deel 2. Het is zelfs nog iets donkerder van aard, aangezien het gaat over zijn overleden vader. Ontroerend, warm en liefdevol - wauw!
8. The Head and the Heart - Signs of Light
Het is niet alleen maar misére in deze lijst - the Head and the Heart zorgt voor een vrolijke toon. Signs of Light is alweer hun derde album en het is leuk om te zien hoe ze in al die jaren gegroeid zijn. Het enthousiasme van het eerste album is gebleven, en ik ben erg benieuwd hoe dit live gaat klinken. In 2010 was het in ieder geval één groot feest...
9. Keaton Henson - Kindly Now
We gaan toch nog even een potje janken, want dat lucht zo lekker op. Keaton Henson klinkt even fragiel als dat 'ie er uit ziet, en hij maakt ongelooflijk mooie en trieste liedjes. Tissues zijn geen overbodige luxe...
You said one day I would catch a break
And said it like it was the flu
You said one day I would celebrate
The day I fell in love with you
So I told you, you should grieve the night
And mourn the stars above
That those who hate Los Angeles
Have never been in love
10. Mandolin Orange - Blindfaller
Ik weet niet meer zo goed hoe ik bij het bandje Mandolin Orange terechtkwam - waarschijnlijk via Spotify Discover Weekly, een geniale afspeellijst die aan de hand van je smaak suggesties geeft. Dit is mijn banjo/ mandoline/ samenzang plaat van 2016, en ik word er bijzonder blij van.
Net buiten de top 10: Ryley Walker - Golden Sings that have been Sung, Radiohead - A Moon Shaped Pool, Graham Nash - This Path Tonight, Yann Tiersen - EUSA, Bombay - Show Your Teeth, Leonard Cohen - You Want it Darker, Drive-by Truckers - American Band, Last Shadow Puppets - Everything You've Come to Expect, Damien Jurado - Visions of Us on the Land
2016 was een mooi muziekjaar, met een tweetal festivals (Haldern Pop & Best Kept Secret) en 'iets meer' losse concerten. ;)
Ik zag dit jaar een aantal artiesten voor de eerste keer, en ik heb daar in sommige gevallen best een tijdje op moeten wachten. In deze blogpost licht ik er een aantal uit die op een bepaalde manier bijzonder waren. Dit is geen toplijstje, de concerten staan in willekeurige volgorde.
Moddi (Jeruzalemkerk, Amsterdam)
Deze schattige Noor zag ik járen geleden in het voorprogramma van Angus & Julia Stone. Van het hoofdprogramma luister ik niet zo veel meer, maar Moddi is blijven hangen. Zeker met zijn nieuwste album, Unsongs, weet hij mij te raken. Het is ook echt een schatje on stage. Afgelopen oktober speelde hij in de Jeruzalemkerk in Amsterdam, een prachtige locatie waar de breekbare liedjes extra goed tot zijn recht kwamen. En hij zong ook nog eens het prachtige House by the Sea, kippenvel...'
Lang geleden dat ik zo omver werd geblazen door een 'nieuw' bandje! De grote zaal van Paradiso was stijf uitverkocht en iedereen ging behoorlijk uit z'n dak op de stoere bluesrock van deze IJslandse mannen. De 'voetbal haka' kwam zelfs nog voorbij, lol...
Joanna Newsom (The Olympia, Dublin)
Ik heb zo'n 10 jaar moeten wachten op mijn eerst Joanna concertje, maar oh-oh dat wachten was het echt waard. Het begon allemaal met de prachtige oude venue, waar de stoeltjes totaaaaal niet comfortabel zaten. Robin Pecknold (a.ka. Fleet Foxes) was het perfecte voorprogramma, en Joanna Newsom deed er nog een paar scheppen bovenop. Bij d'r eerste giechel was het ijs al gebroken en iedereen collectief verliefd - wat een puur, lief boselfje en wat een waanzinnige muzikaliteit! Ik schreef er eerder al wat over, en ik kijk graag deze toegift terug. Als dit mijn enige Joanna concert gaat zijn zou ik daar best mee kunnen leven...
Michael Kiwanuka (Paradiso, Amsterdam)
Michael Kiwanuka was één van mijn fijnste ontdekkingen dit jaar, en zijn tweede album 'Love & Hate' komt zeker in mijn eindejaarslijstje voor. Ik heb het geluk gehad dat ik deze man dit jaar maar liefst drie keer live mocht zien: Best Kept Secret, Haldern Pop & Paradiso. Laastgenoemde concert was toch wel het beste, het was te merken dat iedereen nóg beter op elkaar ingespeeld was na een paar maanden en nummers zoals Cold Little Heart werden echt fe-no-me-naal uitgevoerd.
Benjamin Francis Leftwich (Muziekgebouw Frits Philips, Eindhoven)
Nog een artiest die ik na een behoorlijk lange tijd eindelijk eens live zag! Benjamin's album Last Smoke Before the Snowstorm was de soundtrack van mijn herfst/winter 2011, en de jaren daarna. Dit jaar kwam eindelijk zijn tweede (prachtige!) plaat uit, en dus eindelijk de kans om het live te horen. En wat was het mooi! Hele sympatieke vent ook, we hebben na afloop gezellig staan kletsen over onder andere de troosteloosheid van Yorkshire. Lol!
Ik had me ingesteld op een tranendal: tissues in de hand en geen make-up. Het bleef beperkt tot een flinke dosis kippenvel en een setje vochtige ogen, maar owow wat was het mooi! Keaton zingt heel breekbaar, en zo ziet 'ie er eigenlijk ook wel uit. ;) Carré was de perfecte locatie en ik ben blij dat ik na al die jaren eindelijk deze bijzondere artiest op mijn 'seen live' lijstje mag schrijven.
Sigur Rós (Royal Hospital Kilmainham, Dublin)
Mijn grote liefde in één van mijn favoriete steden, op een bijzondere historische locatie, vlak voordat ik weer terug zou gaan verhuizen naar Nederland - dit mocht ik uiteraard niet missen. Het was mijn achtste keer SR, en hoewel het niet hun beste optreden was heb ik toch heel fijne herinneringen overgehouden aan dit concert. Zo heb ik ein-de-lijk eens Starálfur gehoord, en ben ik er achter gekomen dat ze met z'n drietjes (dus zonder strijkers & blazers) ook een heel tof en vol geluid kunnen produceren. Liefde!
2016 was ook zéker het jaar van Sammie (ja, zo mogen we 'm noemen!). Ik ging op advies van Marleen mee naar het optreden op BKS, en ik werd daar weggeblazen door het oneindige enthousiasme van deze jonge Brit en zijn vriendengroep cq. band. Het spelplezier spat er vanaf, wat stilzitten onmogelijk maakt. Hij herkent ons al (lol), dus we zijn 'aangenomen' als het Sammie Promo Team voor Nederland. Volgend jaar komt er (als het goed is) een album, dus onthoud die naam!
De 'award' voor herontdekking van het jaar gaat naar Jason Isbell. In 2015 ging zijn album Something More Than Free een beetje langs me heen, maar eerder dit jaar 'landde' het plaatje opeens keihard. En dan vooral het nummer If It Takes a Lifetime, zo'n mooie tekst! Ik was érg enthousiast toen Jason werd bevestigd voor Haldern Pop, en ik stond dan ook lekker vooraan. ;)
Het was een geweldig rockende show, met als hoogtepunt het eerder genoemde nummer. Hopelijk mag ik 'm snel nog een keer live zien!
St. Paul and the Broken Bones (Haldern Pop) & Thijs Boontjes Dans & Show Orkest (Appelpop)
Deze twee concerten horen bij de categorie 'lekker dansen'! St. Paul is een hyperactief mannetje met een beste wel imposante stem, waarbij na afloop het publiek blééf swingen! En Thijs Boontjes is misschien wel het leukste Nederlandse concert van het jaar, met z'n droogkomische teksten en catchy orgeltje. Was de wereld maar een karaokebar!
De score van november is best wel laag - ik geef de 'schuld' aan mijn mega Gilmore Girls marathon (7 seizoenen) en het feit dat ik minder zin en tijd had om naar de bios te gaan of een lange film uit te zitten. Ik verwacht meer te gaan zien in december, zeker met de kerstvakantie in het verschiet. Ik kan niet wachten! (Op de vakantie vooral, laat dat duidelijk zijn)
1. Footloose
Het is een beetje een traditie dit jaar: oude (dans) films bekijken. Footloose (met Kevin Bacon) stond ook nog op mijn Netflix lijstje, over een stadsjongen die aanpassingsproblemen heeft in een conservatief stadje waar zelfs dansen verboden is. Dat gegegven vond ik maar raar, maar anders was er helemaal weinig overgebleven van het flinterdunne verhaal. De dansscenes waren wel tof, maar ik had er meer verwacht - dit maakt Footloose een lichte teleurstelling. Ach, ik heb nu wel weer een jaren 80 klassieker afgevinkt. Op naar de volgende!
2. Doctor Strange (bios)
Het duurde even voordat ik de nieuwste Marvel in de bioscoop kon gaan zien - ik heb helemaal niks aan 3d (ik zie het simpelweg niet) en de gewone 2d versie draaide maar beperkt. Uiteindelijk draaide 'ie op een zaterdagmiddag in Arnhem, en het was het wachten meer dan waard. Ik ben sowieso wel liefhebber van Benedict Cumberbatch en hij is echt geknipt voor deze rol. Hij speelt namelijk wel vaker egocentrische klootzakken die je uiteindelijk toch wel lief gaat vinden (zoals Sherlock) en Dr. Strange is precies hetzelfde. Voeg daar nog een Inception-achtig verhaal, de badass Tilda Swinton en vette visuals aan toe en je hebt (wat mij betreft) een van de beste Marvels ooit. De scenes na de aftiteling (heeft dat trouwens een naam?) beloven alvast veel goeds voor de komende Marvel films...
Sinds een paar maanden ben ik weer in sportschool modus. Dat wil zeggen: ik heb een abonnement op de plaatselijke sportschool (3 minuten lopen) en ik probeer zo'n 2 keer per week te gaan. Tot nu met wisselend succes, soms ben ik écht te moe om te gaan - terwijl ik weet dat je van sporten normaal gesproken energie krijgt. 'T is een vicieuze cirkel...
De sportschool waar ik lid van ben is lekker kleinschalig, en soms komt er een personal trainer bij je om je uit te dagen voor een buikspierchallenge - of iets dergelijks. Die persoonlijke aandacht heb ik gemist, ik betaalde in Belfast stukken minder maar daar keken de PT's niet naar je om als je ze niet had ingehuurd. Er is bij mijn gym een leuk sfeertje, waarin iedereen elkaar ziet en ook helpt. Een fijne gedachte! En nu op naar de 'bikini body', voor aankomende zomer... :P
Ik hou wel van een beetje Oasis op z'n tijd. De documentaire Supersonic gaat over de beginjaren van Oasis, tot en met de mega-concerten op Knebworth in 1996. Het begint al goed met minstens 5 fucks in 1 zin, dat zet meteen de toon! Ik vond het opvallend hoe veel oud materiaal er tussen zit, zelfs uit de periode dat Noel nog roadie was. De documentaire belicht niet alleen het succesverhaal van Oasis, het laat ook de moeizame relatie van de broertjes Gallagher zien. Het voelde als een trip down memory lane, ook al werd ik pas in 2002 echt Oasis liefhebber. Een aanrader, ook als je niet zo heel veel met de band hebt. ;)
2. Inferno (bios)
Na de Da Vinci Code en Angels & Demons is er weer een nieuwe Dan Brown verfilming. Van Inferno heb ik het boek niet gelezen, maar dat was voor deze film geen probleem. Tom Hanks is (uiteraard) weer van de partij als Robert Langdon en deze keer komt Felicity Jones er bij als vrouwelijke factor. De eerste 15/ 20 minuten vond ik lastig om doorheen te komen vanwege de cameravoering, ik werd er zelfs een klein beetje onpasselijk van. Gelukkig kalmeerde het daarna en kon ik genieten van een spannende achtervolging door Florence. Geen enorme verrassingen, gewoon heerlijk vermaak.
3. The Time Traveller's Wife
Ik hou wel van een tijdreis film op z'n tijd: About Time is denk ik 1 van mijn favorieten in het genre. Bij The Time Traveller's Wife werkt het net iets anders: de tijdreiziger heeft geen invloed op wanneer 'ie gaat tijdreizen, en waar naartoe. Zo kan het dus zijn dat Henry's toekomstige vrouw hem herkent van vroeger, terwijl hij zelf nog niet bij haar langs is geweest. Heden, verleden en toekomst worden random door elkaar laten zien, wat het niet heel makkelijk maakt voor de kijker. Ze voegen gewoon wat grijze haren toe bij de hoofdpersoon en dan mag je het raden. Je moet ook niet heel erg gaan nadenken, want dan blijft er weinig van het verhaal over. ;)
Het is gewoon een lieve, romantische film met hier en daar wat drama. Ik vond het mooi!
4. Smoorverliefd
Soms ga ik een beetje uit mijn comfort zone en kijk ik een Nederlandse film. Het acteren is vaak cringe-worthy, maar er valt altijd wel wat te lachen. Zo ook bij Smoorverliefd. Het verhaal (verschillende vrouwen zijn op zoek naar echte liefde) stelt misschien niet zo veel voor, maar bij onderstaande quote moest ik echt even de film pauzeren omdat ik niet meer bij kwam van het lachen. ;)
'Er zal toch wel iets goeds tussen zitten?' (over een script) - Ja, de spaties!
5. Miss Peregrine's Home for Peculiar Children (bios)
De nieuwe Tim Burton. Meer is er niet nodig om mijn interesse te wekken. Miss Peregrine's Home for Peculiar Children is gebaseerd op een boekenreeks, waar ik eerlijk gezegd nog nooit van had gehoord. Het hele gebeuren deed me een beetje denken aan X-men, maar dan voor tieners. Ieder kind in de film heeft namelijk een bepaalde gave, varierend van kracht, vliegen tot het versneld kunnen laten groeien van planten. Ze zijn alleen niet veilig in de gewone wereld, vandaar dat Ymbrynes (waaronder dus ook Miss Peregrine) ze in zogenaamde time-loops beschermen tegen de slechteriken (onder leiding van een super freaky en awesome Samuel L. Jackson).
Miss Peregrine is niet Burton's beste film, maar het is wel onmiskenbaar zijn stijl. De decors, de kostuums... alles is met ontzettend veel aandacht in elkaar gezet. Een aanrader als je van fantasy houdt!
6. Sixteen Candles
Ik probeer iedere maand wel een jaren 80 'klassieker' te kijken, en deze maand is het tijd voor Sixteen Candles. Wederom met Molly Ringwald, a.k.a. de koningin van de tiener romkom. Dit keer vergeet de hele familie haar verjaardag, omdat ze te veel bezig zijn met het huwelijk van zuslief. En dan komt er ook nog eens bij dat Molly's crush haar niet staan en een overmatig geile puber haar stalkt. Ah boe.
Ik vond Sixteen Candles eerlijk gezegd niet veel aan: stomme geluidseffecten, over-the-top acteerwerk en een flut verhaaltje. Het kijkt wel makkelijk weg en het duurt ook niet bijster lang, dat scheelt. En het kleine rolletje voor John Cusack vond ik dan weer wel erg leuk. Wat een broekie...
7. Ghostbusters (2016)
Ik heb het kijken van deze film lang uitgesteld. Niet omdat ik zo'n mega fan ben van het origineel, maar omdat ik het ronduit belachelijk vind dat Hollywood alle classics opnieuw wil uitbrengen. Verzin eens iets nieuws! Deze all-chick Ghostbusters is niet bepaald goed te noemen, maar er zitten nog wel wat aardige momenten tussen. Chris Hemsworth, bijvoorbeeld. ;)
8. The Three Musketeers (2011)
Ik sluit de maand af met nóg een remake, en wel van het (in mijn ogen) briljante The Three Musketeers uit 1993. Laten we het er op houden dat die versie ultiem jeugdsentiment is. ;)
Netflix heeft veel van dit soort 'nieuwe versies', vandaar dat we (Rianne en ik) er bij kwamen. Ik zal het kort houden: wat een flutfilm. We waren nog niet eens op de helft toen we besloten de themesong van de animatieserie 'Albert de Vijfde Musketier' erbij te halen - ken je die nog?! Ook was het een mooie gelegenheid om een lijstje te maken voor de jaren 90 movie challenge die (ongetwijfeld) binnenkort van start gaat.
Deze remake van de Three Musketeers barst van de clichés, slecht acteerwerk, nog belabberde special effects en matig verhaal. Het enige positieve aan deze film: Luke Evans (yum) en de enigszins belachelijke kostuums. Zelfs Orlando Bloom kon de film niet redden...
