Ik hou van een uitdaging op z'n tijd. Vandaar dat ik al een paar jaar meedoe aan de 'reading challenges' van Goodreads. Ik heb gemerkt dat zo'n simpel tellertje mij motiveert om wat vaker een boek op te pakken, iets dat niet zo snel gebeurt naarmate ik het drukker krijg met werk en andere dingen. Vorig jaar behaalde ik mijn doel van dertig, dit jaar heb ik de challenge op 35 geplaatst. Ambitieus? Misschien, maar zonder ambitie kom je nergens!
In de maanden januari en februari heb ik voor mijn doen veel gelezen: ik had niet veel zin in tv/ series kijken en ook qua concerten viel het mee. Vandaar dat ik tot nu toe 7 boeken heb gelezen, ik ben er erg tevreden mee! Ik probeer af en toe een kleine recensie te schrijven (zonder spoilers uiteraard), als je het leuk vindt kun je me volgen via deze link.
In de eerste twee maanden van het jaar las ik de volgende boeken:
Emily Bronte - Wuthering Heights (2*, ik vond het een tegenvaller.)
Kirsty Logan - The Gloaming (5*: gekocht op basis van de mooie cover, ervan gaan houden vanwege de folklore, het eilandleven en het magisch realisme dat verweven is door het boek.)
Sally Rooney - Normal People (3*: leest lekker weg maar ook niet zo bijzonder. Had geen klik met de hoofdpersonen.)
Nikita Gill - Fierce Fairytales: Poems and Stories to Stir Your Soul (3*: sommige verhalen/ gedichten raakten me, anderen absoluut niet. Sowieso prachtige illustraties!)
Daniel Tammet - Born on a Blue Day (3*: stond al een tijd op mijn 'te-lezen-lijstje', had er misschien iets meer van verwacht.)
Wafa Tarnowska - De zeven wijze prinsessen (4*: een hertelling van middeleeuwse Perzische sagen/ legenden, vol sterke en wijze vrouwen. De illustraties zijn echt schitterend!)
Terry Pratchett & Neil Gaiman - Good Omens (4*: het duurde even tot ik 'erin zat', maar toen ging het ook snel. Ik kijk alvast uit naar de verfilming met David Tennant en Michael Sheen!
Het leek me een goed idee om wat meer gestructureerd bezig te gaan met albums die in 2019 zijn uitgebracht. In voorgaande jaren maakte ik aan het eind semi-overhaast een lijstje (ben best een nerd als het gaat om lijstjes en statistieken) en dit was niet altijd even representatief voor het muziekjaar. Vandaar deze blogreeks: om de twee maanden zet ik op een rijtje welke releases ik veel/ graag heb beluisterd. Hopelijk wordt het dan aan het eind van dit jaar makkelijker om een top-zoveel samen te stellen! Ik heb (samen met een aantal vrienden) een Spotify lijstje waar we alle releases van dit jaar inzetten: KLIK.
Dit zijn de albums waar ik in januari en februari erg blij van werd:
Mandolin Orange - Tides of a Teardrop
Ik leerde Mandolin Orange kennen met dank aan de algoritmes van Spotify, ten tijde van Blindfaller. De band maakt een mooie mix van folk, soul en country en doet dit met subtiele harmonieën en engelachtige zang. En uiteraard zit de 'Mandolin' niet voor niets in de bandnaam...
Een tijdje geleden werd ik al betoverd door de eerste twee singles, Golden Embers en The Wolves, en de rest van het album stelt ook zeker niet teleur. ♥ Tides of a Teardrop staat vol met zorgvuldige en met liefde gearrangeerde folksongs, die zich als een warme deken om je heen slaan. Dit ligt voor een deel aan de instrumentatie, maar voor mij is het vooral de stem van Andrew Marlin die het 'm doet. In mei spelen ze in Doornroosje daar ben ik (uiteraard) bij.
Wannes Cappelle, Broeder Dieleman & Frans Grapperhaus - Dit is de Bedoeling
Ik luister al een aantal jaar naar de liedjes van de Zeeuwse troubadour Broeder Dieleman. Ik versta niet alles dat hij zingt, maar het raakt me diep en het zorgde er zelfs voor dat ik heimwee kreeg naar Nederland (toen ik het leerde kennen woonde ik nog in Belfast). Voor zijn nieuwe project werkte hij samen met de Vlaamse zanger Wannes Cappelle (van het Zesde Metaal, mij tot voor kort onbekend) en de Nederlandse cellist Frans Grapperhaus. Deze samenwerking heeft resulteert in prachtige dialect songs, met de cello als subtiel (en ontroerend) kersje op de taart. Eind van de maand ga ik deze mannen live zien en ik kan niet wachten! Vooral Vergeving is een ware parel, wat mij betreft.
The Gloaming - 3
Ook de mannen van The Gloaming komen dit jaar met iets nieuws - heel origineel '3' geheten. Deze combinatie van Ierse en Amerikaanse muzikanten weet me altijd erg te raken met hun versie van Ierse traditionele folk en Gaelic zang. Het zou toch lang niet zo magisch zijn als het in het Engels gezongen werd, daar ben ik van overtuigd. Ik zag ze live op de releasedatum (22 februari) en dit is nu al één van de beste optredens van het jaar. '3' is wat donkerder dan zijn voorgangers, maar daar hou ik wel van. Het bijzondere van The Gloaming vind ik dat ze eeuwenoude gedichten op muziek zetten en daar exact de juiste snaar bij te raken (pun intended). Wat er precies gezongen wordt? Geen idee, maar ik wil het eerlijk gezegd niet weten. Ik droom er heerlijk bij weg...
The Delines - The Imperial
De eerste ontdekking van dit jaar! Ik moest er even inkomen - op het eerste gehoor leek het album één lang nummer, maar na een tijdje openden de details zich voor me en groeide de bewondering. Ik vind het fijn als een album zich niet zo maar prijsgeeft, zo ontdek je nog eens wat. The Delines maakt dromerige country/folkpop met een soulvol randje (tja, genres - het blijft lastig) en ik word er heerlijk rustig van. Ik vind het lastig om één favoriet nummer aan te wijzen, het vloeit zo fijn in elkaar over. Ook deze band ga ik live zien, in mei is het zover.
Marlon Williams - Live at Auckland Town Hall
Hij komt niet in mijn eindejaarslijstje (daar zet ik nooit compilaties/ live albums in) maar deze registratie van Marlon Williams is té goed om onvermeld te laten. Dat hij een fantastische performer is heb ik meerdere malen mogen meemaken en ik ben dan ook erg blij met deze set. Niet in het minst om het feit dat de wáánzinnige cover Portrait of a Man nu op Spotify te vinden is... Deze track heb ik bijzonder vaak beluisterd, net als de uitvoering van Dark Child. Het stukje "Looking in, from the outside / Couldn't see it was true / Oh my dear, dark child / I've been waiting for you" heb ik te pas en te onpas in mijn hoofd...
De albums van de volgende artiesten wil ik de komende tijd wat vaker luisteren: Sharon van Etten, Better Oblivion Community Center, J.S. Ondara, Thijs Boontjes, White Lies, Deer Tick.
2018 was een jaar waarin ik naar mijn gevoel minder met nieuwe muziek bezig was - zo fanatiek als pak weg 10 jaar geleden zal ik vast niet meer worden, ik heb er ook geen tijd voor. Toch heb ik een aantal fijne ontdekkingen gehad, waaronder Nathaniel Rateliff & the Night Sweats. Over twee maanden staan ze in Doornroosje en ik ben erg benieuwd! Mijn nummer één is een artiest die ik ook meerdere keren live heb mogen zien dit jaar, dat heeft geholpen wat betreft de eindstand. Ook nummers twee, vier, vijf, zeven en tien heb ik live gezien - een goede score dus! Zes en acht ga ik in het nieuwe jaar zien. :)
1. Damien Jurado - The Horizon Just Laughed
Tja, Damien Jurado is al een aantal jaar vaste prik in Huize Anni. Live at Landlocked, Maraqopa en Caught in the Trees weten hun weg naar mijn platenspeler goed te vinden en dit was eigenlijk meteen ook het geval met The Horizon Just Laughed. Het album staat vol met lieve, mooie en ontroerende (tokkel) liedjes, met uiteraard de kenmerkende stem van Damien. Met de eerste kennismaking (Over Rainbows and Rainier) was ik al verkocht, al zijn nummers als Allocate en Percy Faith ook werkelijk prachtig. Mijn kat Nessa vindt het ook mooi, zoals onderstaand filmpje laat zien.
2. Alela Diane - Cusp
2018 was ook het jaar van mijn hernieuwde kennismaking met Alela Diane. Ik vond haar muziek altijd wel leuk, maar niet meer dan dat. Albums konden me vaak niet volledig boeien waardoor ik vooral losse nummer luisterde, zoals My Tired Feet. Met Cusp is het anders: het raakt me van begin tot eind en ik kan er maar geen genoeg van krijgen! Het optreden in Doornroosje eerder dit jaar hielp ook mee, want dat was werkelijk fenomenaal. Ik was daar samen met mijn 72 jarige tante Fieke en zij werd instant fan. Nou, dan doe je iets goed!
3. Nathaniel Rateliff & The Night Sweats - Tearing at the Seams
Mijn oud-collega Jenny (uit de States) had me ooit al eens Nathaniel Rateliff getipt, maar ik had er tot dit jaar niet veel mee gedaan. Totdat de single You Worry Me in een Spotify mix voorbijkwam - ik was meteen geintrigeerd! Het album Tearing at the Seems heeft in elk jaargetijde opgestaan en ik kan er maar geen genoeg van krijgen - zo catchy! Ik krijg spontaan zin om door de kamer te dansen en ik heb nu al zin om deze moves mee te nemen naar Doornroosje op 2 februari.
4. Horse Feathers - Appreciation
De Amerikaanse band Horse Feathers maakt muziek vol tingeltangels en mooie harmonieen, helaas zitten er best wat jaartjes tussen de releases. Ik draai Cynic's New Year (uit 2014) nog regelmatig en kon deze dit jaar afwisselen met Appreciation. Verwacht geen wereldschokkende veranderingen bij Horse Feathers: wederom een heerlijk vol geluid, fijne zang en een dito gevoel. Ik vond het heel leuk om de band te zien dit jaar (al wat het erg kort) en even met ze te spreken. Hopelijk mag ik snel op herhaling en hoef ik niet nog eens vier jaar te wachten...
5. My Brightest Diamond - A Million and One
Als ik érgens veel naar uit heb gekeken is het wel de nieuwe plaat van My Brightest Diamond! Ik ben lichtelijk geobsedeerd door de stem van Shara Nova: zij is klassiek geschoold maar mixt dit met jazz en pop. Enorme #voicegoals, dus! Op a Million and One gaat ze de dance-hoek in, met als overkoepelend thema zelf-acceptatie en body positivity. 'Dance like there's no one else in the room', zeg maar. Hier kan ik wel wat mee, vandaar dat dit plaatje op plek 5 is beland. It's me on the dancefloor! Whoooop!
6. Roo Panes - Quiet Man
7. Marlon Williams - Make Way for Love
8. Ghost - Prequelle
9. Gregory Alan Isakov - Evening Machines
10. Phosphorescent - C'est la Vie
Voor mijn gevoel heb ik in 2018 een stuk minder concerten bezocht dan gebruikelijk, maar het lijkt nog wel mee te vallen. Ik ben voor het eerst niet naar Best Kept Secret geweest, wat ik best raar vond - vandaar dat mijn kaartje voor de 2019 editie al in de digitale pocket is. Ik liet me verrassen op Haldern Pop, een erg fijn festival waar altijd wel wat te ontdekken valt - of dit nou om 2 uur 's nachts in de Spiegeltent is of tijdens het ontbijt in de kerk/ popbar is. Ook daar ben ik volgend jaar weer van de partij!
Ik zag dit jaar Ólafur Arnalds voor de 10e en 11e keer (nummer 12 volgt in 2019), ontmoette de heren van Horse Feathers, kletste met Nick Mulvey (en liet een traantje bij Fever to the Form en danste me een slag in de rondte bij Con Brio. Het was een mooi concertjaar waarin ik voor kwaliteit koos, in plaats van kwantiteit. Als je fulltime werkt moet je zorgvuldig met je tijd en vooral energie omgaan en dat is me goed gelukt. Ik ben trots op mezelf dat ik af en toe ook dingen heb afgezegd in plaats van over mijn grenzen gaan. Ik ben tenslotte geen 18 meer, haha...
Een bericht gedeeld door Frau Anni (@staralfur1) op
Hieronder beschrijf ik een aantal concerten die, om welke reden dan ook, mij bijzonder zijn bijgebleven.
Alela Diane, Doornroosje
Hoe vaak ga jij met je 70+ tante naar een concert? Tot voor kort was mijn antwoord 'nooit'. Ik nam mijn lieve tante Fieke mee naar Alela Diane omdat zij (vroeger) regelmatig naar folkie Sandy Denny luisterde en graag eens naar het nieuwe Roosje wilde. Alela Diane bracht dit jaar het prachtige Cusp uit (wat mij betreft één van de beste platen van het jaar) en zong dan ook veel van deze plaat. Wat een mooie stem, wat een lieve vrouw - en wat was het leuk om mijn tante te zien genieten! Ik zal haar zeker nog eens uitnodigen voor een avondje uit... We hebben zeker raakvlakken qua muzieksmaak.
Damien Jurado, Geertekerk/ de Duif
Ahh, Damien - de man die bij mij weinig fout kan doen en me altijd weet te kalmeren met zijn stem. The Horizon Just Laughed is mijn topplaat van het jaar, zelfs Nessa de kat houdt ervan. Ik zag meneer Jurado twee keer dit jaar, beide keren in een (voormalige) kerk, waarbij vooral het optreden in De Duif indruk op me maakte. Het was niet lang na het overlijden van beste vriend/ producer Richard Swift, en hij oogde (en klonk) zo ontzettend breekbaar. Dat maakte de uitvoeringen nóg indrukwekkender...
Shortparis, Haldern Pop (Spiegeltent)
Haldern Pop heeft elk jaar wel wat bizarre verrassingen in petto, en dit jaar was dat wat mij betreft het Russische Shortparis. Een knotsgekke mix van stijlen, onverstaanbare zang, dorky dansjes - ja, dan heb je mijn aandacht! Ik heb vol verbazing staan kijken, wild gedanst en hard gelachen. De Spiegeltent kolkte...
Kylie Minogue, Afas Live
Ik heb een 'deal' met mijn bestie Rianne: als Kylie Minogue komt, ga ik met haar mee. Ik zag haar eerder in Antwerpen en Dublin, en door de jaren heen ben ik haar steeds meer gaan waarderen - ze heeft veel leuke en mooie nummers! Het dit jaar uitgebrachte album Golden is misschien wel mijn favoriet, het heeft een heerlijke roadtrip vibe. Die vibe bracht ze ook mee naar de live show in Amsterdam, wat was het leuk! Het fijne aan Kylie shows is het publiek: je hebt snel contact met de mensen om je heen en je hebt gewoon een super gezellige avond. Het was niet uitverkocht, maar de mensen die er waren hadden er overduidelijk super veel zin in en zongen alles mee. Een heerlijk avondje dansen en meebleren dus...
Marlon Williams, Haldern Pop/ Valkhof Festival
2018 was ook het jaar van Marlon Williams: ik zag hem twee keer live en zijn nieuwe album Make Way for Love werd veelvuldig gedraaid in huize Anni. Hoewel ik de platen graag luister, gaat er toch echt niets boven de live optredens van deze sympathieke Nieuw Zeelander. Zijn stem is fenomenaal! Hoogtepunt van beide optredens was zijn versie van 'Portrait of a Man' - wat een emotie!
Nils Frahm, Haldern Pop (Mainstage)
Nog een Haldern Pop topper - Nils Frahm. Een soort van thuiswedstrijd voor hem, en een hernieuwde kennismaking voor mij (het was alweer even geleden). Ik stond tegen het hek, en dat was maar goed ook - ik stond zo hard te spacen dat ik af en toe het hek moest vasthouden om er voor te zorgen dat ik niet om zou vallen. Goede muziek brengt je naar hogere sferen, daar heb je geen geestverruimende middelen voor nodig. In februari staat Frahm in de Afas en daar krijg ik vaak reclames voor te zien in mijn Instagram - aan de ene kant wil ik het nog wel een keer ervaren, maar aan de andere kant weet ik wel zeker dat de nachtelijke Haldern show niet overtroffen kan worden.
Mijn lijstje voor 2019 begint al aardige vormen aan te nemen, trouwens:
02/02 Nathaniel Rateliff and the Night Sweats, Doornroosje, Nijmegen
05/02 Ghost, Afas Live, Amsterdam
22/02 The Gloaming, Tivoli Vredenburg, Utrecht
25/02 Ólafur Arnalds, Carré, Amsterdam
15/03 Colter Wall, Doornroosje, Nijmegen
22/03 Roo Panes, Paradiso Noord, Amsterdam
11/05 Mandoline Orange, Doornroosje, Nijmegen
17/05 Hugh Jackman, Ziggo Dome, Amsterdam
31/05 Best Kept Secret
18/06 Andrew Bird, Paradiso, Amsterdam
25/06 Rammstein, de Kuip. Rotterdam
05/07 Down the Rabbit Hole
08/08 Haldern Pop (DE)
Ik heb, zeker vergeleken met voorgaande jaren een stuk minder nieuwe muziek geluisterd. Ik was er simpelweg niet mee bezig, ik moest me haast dwingen om wat nieuws te proberen - al is dat lichtelijk overdreven. 😉
Gelukkig waren er genoeg 'oude liefdes' die dit jaar met een nieuw album (en ook tour) kwamen. Dit pakte niet altijd even goed uit: zo ben ik nog niet overtuigd van de nieuwe LCD Soundsystem, hoewel ik erg uitkijk naar Best Kept Secret 2018. Ik heb alleen nog geen kaartje, maar dat komt in het nieuwe jaar wel goed.
Uiteindelijk heb ik nog redelijk makkelijk een top 10 kunnen samenstellen, hoewel ik halverwege het jaar net tot vijf kwam. Het ligt vrij dicht bij elkaar, en van sommige albums heb ik sterk het vermoeden dat deze in het nieuwe jaar niet zo heel vaak meer door mijn boxen gaan schallen. Maar ach, de tijd zal het leren. Ik heb ook héél veel niet geluisterd van dit muziekjaar, dus tips zijn altijd welkom.
Here we go!
1. Grizzly Bear - Painted Ruins
Lang gewacht, en verre van teleurgesteld - sterker nog, dit nieuwe album van Grizzly Bear kan prima op gelijke hoogte worden gesteld met hun drie andere meesterwerken. Het is anders, dat wel, maar ik heb nu gewoon een GB album voor iedere gemoedstoestand. Zo gelaagd, zo spannend en zo inventief - het is weinig bands gegeven. En als ik nog eens vier jaar moet wachten op een volgend album maakt me dat niet eens zo heel veel uit, kwaliteit heeft tenslotte tijd nodig.
2. Jason Isbell and the 400 Unit - The Nashville Sound
Rootsy album van het jaar! Jason pakt me weer helemaal in met zijn mooie stem en prachtige teksten, en ook live raakte het een gevoelige snaar. Ik hoop dat hij nog veel prachtige platen gaat uitbrengen, met of zonder the 400 Unit, want ik kan er geen genoeg van krijgen...
Gevalletje 'nooit verwacht dat het ooit zou komen', daar valt Planetarium onder. Vijf jaar geleden was ik bij de uitvoering van dit project over ons sterrenstelsel, waarin iedere planeet/ ster bezongen wordt. Toen bekend werd dat het uitgebracht zou worden sprong ik een mega gat in de lucht, en het heeft me zeker niet teleurgesteld. En na een paar nachten in de outback, met zicht op de Melkweg, kan dit album nooit meer kapot. <3
4. Allman Brown - 1000 Years
Mooiste ontdekking van het jaar! Ik ben heel slecht in genres, maar het hoofdingrediënt van dit album is folk. Gooi er nog wat hemelse samenzang bij en zorgvuldig opgebouwde melodieën en dan heb je echt een prachtplaat..
5. Nick Mulvey - Wake Up Now
Eind 2014 stond Nick Mulvey in mijn eindejaarslijst met zijn debuutalbum vol folkgetokkel, drie jaar later weet 'ie weer een plekje te bemachtigen met het vervolg. Wake Up Now borduurt voort op de sound van First Mind, niet vernieuwend maar gewoon erg fijn en rustgevend. Dat heb je soms gewoon nodig...
6. Chris Stapleton - From a Room Pt. 2
Nieuwe ontdekking #2! Ik had de naam Chris Stapleton al meerdere malen voorbij zien komen, en ik ben erg blij dat ik beide From a Rooms heb geluisterd dit jaar. De tweede is net een slag beter dan 1, en verdient dan ook een top 10 notering. Heerlijke country/rootsmuziek...
7. Johnny Flynn - Sillion
Johnny klinkt nog meer als een ouderwetse troubadour op zijn nieuwe album, en I LOVE IT. Zijn stem raakt me enorm, en de muzikale omlijsting is ook erg fijn.
8. Millionaire - Sciencing
Timmy is back! Ik kocht ooit in 2001 Outside the Simian Flock en had nooit gedacht dat ze weer met wat nieuws zouden komen, laat staan dat ik ze weer live zou gaan zien. Snoeihard, en LEKKER!
9. Iron & Wine - Beast Epic
Het eerste Iron & Wine album dat me van begin tot eind weet te boeien! Het lijkt allemaal te kloppen, en tja die stem he... een heerlijk folkalbum...
10. Queens of the Stone Age - Villains
QOTSA stond een hele tijd buiten de top 10 maar na het uitstekende concert in de Afas afgelopen november is het kwartje gaan rollen. De goede kant op dus. Lekkere rockmuziek met een randje!
Net niet: Thomas Azier - Rouge, Margo Price - All American Made, Fleet Foxes - Crack Up, John Moreland - Big Bad Luv, LCD Soundsystem - American Dream, Alt-J - Relaxer, Ryan Adams - Prisoner.
In 2017 was ik met vlagen lekker op dreef wat betreft concerten - drie keer Sigur Ros in een maand, vier concerten in november, en een carnavalsweek vol contrasten. De genre's liepen uiteen van Ierse folk tot opera, snoeiharde rock en fragiele singer-songwriter. Niet te vergelijken dus, vandaar dat dit blogje terugkijkt op de optredens die bij mij de fijnste herinneringen oproepen.
Ach, wat was dit een fijne avond. Ik werd meegenomen naar Ierland, roadtrippend door het (Noord) Westen en het solo beklimmen van mythische bergen. Een lach, een traan en na afloop een warme ontmoeting met deze rasmuzikanten. Instant heimwee naar mijn tweede thuis...
Gevalletje 'onverwacht'. Op plaat kon dit project me niet boeien: te moeilijk, te vreemd voor thuis. Maar live was er niet meer dan liefde voor deze in het wit gehulde Denen. Lekker dorky, big smiles, bijzondere instrumenten en geniale operazangers. Zulke dingen maak je niet vaak mee!
Mijn eerste bezoek aan Ancienne Belgique en hopelijk niet het laatste - ik danste met de heren van Liima (en ging later met ze op de foto), zong mee met Grizzly Bear en kreeg kippenvel van instant klassiekers zoals Sun in Your Eyes, Shift en Foreground. Hopelijk hoef ik geen 4 jaar te wachten op het volgende concert van dit New Yorkse kwartet!
Een paar jaar geleden moest ik niet zo heel veel hebben van José González, ik vond z'n muziek maar suf en saai. Het heeft even geduurd, maar ik ben echt dol op zijn zachte stem en subtiele gitaar getokkel. De combinatie met orkest was echt subliem, en ik heb dan ook ruim twee uur kei-hard zitten genieten. Hopelijk volgend jaar op herhaling in Utrecht!
Altijd leuk als verwachtingen overtroffen worden - ik had me voorbereid op natte ogen bij de liedjes van Noah Gundersen, maar werd daarna nog eens hard ontroerd door John Moreland. Twee voor de prijs van één, en een fijne ontdekking.
Een bericht gedeeld door Frau Anni (@staralfur1) op
Main Stage, midden op de dag, bloedheet - maar wat was het een feest met Marlon Williams, en wat heeft 'ie een geweldige stem. Nu aan het eind van het jaar moet ik concluderen dat ik te weinig van zijn muziek heb geluisterd, maar ik ga dat in 2018 zeker goedmaken!
Waar ik gisteren nog een halve zenuwinzinking had tijdens het concert van Sigur Rós in Keulen, was vandaag een heerlijke dag vol goede muziek en leuke onverwachte ontmoetingen.
Na een hele korte nacht stapte ik in de Flixbus naar Brussel, voor een dagje cityhoppen en het concert van Liima en Grizzly Bear. Even een dagje anoniem rondhobbelen, precies wat ik nodig had. Ik was ultiem vroeg bij de venue (want tja, wat moet je anders?) waar ik aan de praat raakte met een in Wenen wonende Spanjaard die zo mogelijk net zo groot fan is van Grizzly Bear als ik. We bleken meer bands gemeen te hebben, en dat is altijd een goed uitgangspunt voor een avond kletsen. (niet tijdens het concert, uiteraard)
Omdat ik zo vroeg was en al een buddy had gemaakt, kwam ik met m'n snufferd pal vooraan in het midden. Super chill! Even een sanitaire stop, beentjes strekken, en toen was het alweer tijd voor Liima. Deze Deens/ Finse band bestaat voor driekwart uit leden van Efterklang (liefde!) en maakt heerlijk dansbare muziek. Ik zag ze ooit eens op Haldern Pop, maar vanwege een blessure kon ik toen niet voluit dansen. Nou, dat heb ik nu goedgemaakt. ;) Ik word altijd zo blij van deze muzikanten, en ze hebben er zelf ook altijd zo veel zin in. Altijd mooi om te zien, beter dan van die chagrijnige types op het podium. Tijdens het concert had ik nog oogcontact met de zanger en de dorky bassist, oehlala... :P
En dan Grizzly Bear! Het was alweer veel te lang geleden dat ik ze live zag, en nu ze eindelijk een nieuw album hebben staan ze weer volop op mijn muzikale radar. En wat een nieuw album... Ik was na drie luisterbeurten al helemaal om, Painted Ruins is wederom een kneiter van een album! Alle albums van Grizzly Bear zijn van een hoog niveau, dus maakt het het wachten iets minder erg.
Wat voor mij Grizzly Bear zo speciaal maakt is het feit dat ieder bandlid extreem getalenteerd is, meerdere instrumenten beheerst en ook nog eens een prachtige stem heeft. Iedereen voegt wat toe aan het geheel, wat vaak subtiel gelaagd is en niet per se meteen alles prijsgeeft. Ik geef zelf de voorkeur aan Ed Droste's (hoge) stem, het lijkt echt alsof het zingen hem totaal geen moeite kost. Maar ik snap ook goed dat anderen voor Daniel Rossen's vocals gaan, die zijn ook echt hemels.
Eigenlijk heb ik het hele optreden met een glimlach gestaan, met soms een flinke dosis kippenvel en een traan. De setlist is om door een ringetje te halen, van ieder album wel wat - zelf Shift en On a Neck, On a Spit passeren de revue. En bij het bloedmooie Foreground kreeg ik het ijs-koud, om van de afsluiter Sun in Your Eyes nog maar te zwijgen...
By the look on your face
The burden's on your back
And the sun in your eyes
/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_image/image/61682355/buenos_presagios_good_omens.0.jpg)
